Από την έντυπη έκδοση
Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Θυμάμαι ήταν ένα μουντό πρωινό στις Βρυξέλλες πριν από οκτώ χρόνια και είχα προσκληθεί να πιω καφέ με τον αποβιώσαντα τον περασμένο Δεκέμβριο Δανό πρώην αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (1985-1995) Χένινγκ Κριστόφερσεν, ο οποίος ήταν από τους ανθρώπους που είχε βοηθήσει την κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη να πάρει ένα σταθεροποιητικό δάνειο από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή με σκοπό να βάλει κάποια τάξη σε μια δραματική την εποχή εκείνη κατάσταση της οικονομίας.
Πριν προλάβω να καθίσω καλά καλά, ο Δανός πολιτικός, έχοντας πλήρη γνώση της κρίσης που ήδη απειλούσε την Ελλάδα, μου είπε: «Το 1990, παρά την ισχυρή της πλειοψηφία η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη είχε ένα φιλόδοξο πρόγραμμα εκσυγχρονισμού και αναγέννησης της ελληνικής οικονομίας, το οποίο με τη βοήθειά μας θα μπορούσε να έχει αποδώσει καρπούς τέτοιους που η Ελλάδα σήμερα θα ήταν μακριά από τη μάλλον απελπιστική κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Δυστυχώς, πολιτικές δυνάμεις που δεν θέλω να τις χαρακτηρίσω αλλά και άνθρωποι μέσα από το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, αυτό το έργο κυριολεκτικά το σαμπόταραν. Καμία έκπληξη λοιπόν για το σήμερα. Εύχομαι να μην αποδειχθεί καταστροφικό αδιέξοδο».
Ακούγοντας αυτά τα λόγια του πρώην αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που μαζί με τον τότε πρόεδρό της Ζακ Ντελόρ ήταν οι πρωτεργάτες της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης (ΟΝΕ), δεν μπόρεσα να κρατηθώ και απάντησα: «Μα κύριε αντιπρόεδρε, δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε και τις προσπάθειες που έγιναν από τις κυβερνήσεις Κ. Σημίτη, οι οποίες τελικά πέτυχαν τον στόχο εισόδου της χώρας στην ΟΝΕ».
Πολύ λακωνικά ο Χ. Κριστόφερσεν μου απαντά: «Οι προσπάθειες αυτές όντως ήταν σοβαρές, αλλά δεν είχαν τον απαραίτητο διαρθρωτικό χαρακτήρα που περιείχε το πρόγραμμα της Ν.Δ. όταν ανήλθε στην κυβέρνηση το 1990». Δεν μπόρεσα εντούτοις να κρατηθώ και είπα στον Χ. Κριστόφερσεν: «Μα, αν θυμάμαι καλά, το σταθεροποιητικό δάνειο που πήρε η Ελλάδα επί κυβέρνησης Μητσοτάκη μάλλον απέτυχε, καθόσον δεν ολοκληρώθηκε». Πολύ βιαστικά ο Δανός πολιτικός μου απαντά: «Μα αυτό είναι το πρόβλημα».
Το οποίο και παραμένει όμως, γεμίζοντας με πικρία έναν μεγάλο Έλληνα πολιτικό, που αν είχε καταφέρει να κάνει αυτά που ήθελε σίγουρα θα έφερε και τον τίτλο του μεγάλου αναμορφωτή της οικονομίας.
