Πρόσφατη έρευνα που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό έντυπο «American Journal of Ophthalmology», η οποία έγινε από τους επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ, διαπίστωσε ότι πάνω από το 50% των ασθενών με εκφύλιση ωχράς κηλίδας φοβάται από τη διαδικασία έγχυσης του φαρμάκου.
Συγκεκριμένα, ανακάλυψαν ότι από τους 300 ασθενείς με υγρή εκφύλιση της ωχράς κηλίδας που επρόκειτο να κάνουν έγχυση φαρμάκου στο μάτι, το 56% βίωνε έντονο άγχος πριν από τη θεραπεία.
Οι επιστήμονες θέλησαν να μάθουν τι ακριβώς ήταν αυτό που τους φόβιζε και έτσι τους έθεσαν μία σειρά από ερωτήματα, τα οποία αποκάλυψαν ότι αυτό που τους απασχολούσε δεν ήταν ο πόνος, όπως θα περίμενε κανείς.
Ένα ποσοστό 40% αγωνιούσε μήπως τυφλωθεί επειδή η βελόνα θα καταστρέψει το μάτι τους, ενώ ένα άλλο 37% φοβόταν ότι η θεραπεία δεν θα αποδώσει ή θα επιδεινώσει την κατάστασή τους.
Το παράδοξο είναι ότι οι φόβοι αυτοί αναφέρθηκαν ακόμα και από ασθενείς που είχαν ήδη κάνει αρκετές εγχύσεις στο μάτι και προετοιμάζονταν για τις επόμενες, γεγονός που υποδηλώνει ότι παρά τις αλλεπάλληλες θεραπείες δυσκολεύονταν ακόμα να εξοικειωθούν με αυτές.
Σύμφωνα με την έρευνα, μόνο ένα 3,3% των ασθενών απάντησε ότι ο φόβος τους ήταν μήπως και πονέσουν, πιθανώς επειδή είχαν ήδη ενημερωθεί ότι η ένεση θα γίνει με τοπική αναισθησία.
Τι πρέπει να γνωρίζει ο ασθενείς για τις εγχύσεις στο μάτι
Όπως εξηγεί ο χειρουργός-οφθαλμίατρος Δρ. Αναστάσιος-Ι. Κανελλόπουλος, MD, ιδρυτής και επιστημονικός διευθυντής του Ινστιτούτου Οφθαλμολογίας LaserVision, καθηγητής Οφθαλμολογίας Πανεπιστημίου Νέας Υόρκης, NYU Medical School, δεν είναι η πρώτη φορά που μια έρευνα δείχνει ότι η συγκεκριμένη μορφή θεραπείας δημιουργεί άγχος στους ασθενείς, αλλά το μεγάλο ερώτημα είναι κατά πόσον είναι αιτιολογημένη η αγωνία τους.
Όπως λέει, οι ενδοϋαλώδεις εγχύσεις, όπως λέγονται, γίνονται με τοπική αναισθησία, σε ειδικά εξοπλισμένο και, φυσικά, αποστειρωμένο χειρουργείο. Στην αρχή γίνεται επιφανειακή αναισθησία στο μάτι με ειδικό κολλύριο, απολυμαίνεται το μάτι με ένα ειδικό διάλυμα και τοποθετείται ένα ειδικό εργαλείο που κρατά ανοικτά τα βλέφαρα, εμποδίζοντας το ακούσιο βλεφάρισμα, ενώ μετά γίνεται τοπική αναισθησία με σταγόνες, τζελ ή μικροέγχυση αναισθητικού, και ακολουθεί η έγχυση του φαρμάκου η οποία γίνεται με λεπτή βελόνα, συνήθως στο κατώτερο, έξω τμήμα του οφθαλμού.
Ο ασθενής, όπως σημειώνει ο Δρ. Κανελλόοπουλος μπορεί να μη νιώσει τίποτα, να αισθανθεί κάποια πίεση ή να νιώσει ενόχληση για λίγα δευτερόλεπτα, ενώ σε μερικές περιπτώσεις οι ασθενείς βλέπουν ένα δίκτυο γραμμών καθώς αναμιγνύεται το φάρμακο με το υγρό (υαλοειδές υγρό) που υπάρχει στο εσωτερικό του ματιού.
Οι ασθενείς μία-δύο μέρες μετά την έγχυση μπορεί να νιώσει κάπως θολή όραση και λίγο επώδυνη, αλλά τα συμπτώματα αυτά ελέγχονται με κάποιο απλό παυσίπονο ενώ στη συνέχεια υποχωρούν. Αν η βελόνα τρυπήσει τριχοειδές αγγείο στην επιφάνεια του ματιού, υπάρχει περίπτωση το λευκό του ματιού (ο σκληρός χιτώνας) να είναι κόκκινο για χρονικό διάστημα έως δύο εβδομάδες. Αν το μάτι είναι κόκκινο αλλά δεν υπάρχει πόνος και η όραση είναι καλή, τότε πιθανώς είναι κάτι αβλαβές.
Περίπου έναν μήνα μετά την έγχυση ο γιατρός αξιολογεί το αποτέλεσμα της θεραπείας και είναι πιθανό να την επαναλάβει, αφού συνήθως απαιτούνται 3 ή περισσότερες διαδοχικές μηνιαίες ενέσεις έως ότου επιτευχθεί η μέγιστη δυνατή οπτική οξύτητα και πάψουν να υπάρχουν ενδείξεις δραστηριότητας της εκφύλισης.
Στη συνέχεια, η παρακολούθηση και τα μεσοδιαστήματα της θεραπείας καθορίζονται κατά περίπτωση από τον θεράποντα ιατρό.
Οι εγχύσεις, όπως λέει ο γιατρός, έχουν κάποιο μικρό κίνδυνο σοβαρών επιπλοκών (οι πιθανότητες είναι περίπου 0,1% ανά έγχυση), όπως η ενδοφθαλμίτιδα (είναι λοίμωξη μέσα στο μάτι), ενδοφθάλμια φλεγμονή, αποκόλληση αμφιβληστροειδούς γι’ αυτό και την πρώτη εβδομάδα μετά την έγχυση γίνεται επανέλεγχος του ασθενούς. Ενώ πρέπει να απευθυνθεί άμεσα στο γιατρό του, αν εκδηλώσει ύποπτα συμπτώματα, όπως για παράδειγμα να βλέπει «φώτα» που αναβοσβήνουν στην περιφερειακή όρασή του, γραμμές στο οπτικό πεδίο, απώλεια όρασης σε κάποιο σημείο σαν να πέφτει μια «κουρτίνα» κ.λπ.
