Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
«Το μέλλον δεν χτίζεται μέσω της ισχύος, ούτε με την επιθυμία για κυριαρχία. Χτίζεται με εφαρμογή των δημοκρατικών μεθόδων, με τον σεβασμό της ελευθερίας, με υπομονή και πνεύμα συμφωνίας και συνεργασίας». Τα λόγια του Ιταλού Αλτσίντε ντε Γκάσπερι, εκ των πατέρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι χρήσιμο να έχουν κατά νου οι Ευρωπαίοι ηγέτες στον δρόμο για τη Ρώμη. Εκεί θα αποφασιστεί με τι «υλικά» θα χτιστεί το μέλλον της κοινότητας, που σήμερα αμφισβητείται ή και απειλείται με διάλυση, όπως προειδοποιούν χαιρέκακα οι πολέμιοί της και με ειλικρινή αγωνία οι πλέον ένθερμοι ευρωπαϊστές.
Εξήντα χρόνια μετά τη γέννηση του ευρωπαϊκού εγχειρήματος, τι πήγε τόσο λάθος; Ήταν οι καθυστερήσεις και παραλείψεις στη διαχείριση μιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, που εξελίχθηκε πολύ γρήγορα σε κρίση χρέους, αλλά και εμπιστοσύνης απέναντι στους θεσμούς; Ήταν η πλήρης αδυναμία ενότητας στην αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης, οι αντιπαραθέσεις, τα τείχη και οι εικόνες ντροπής;
Ή μήπως τον ευρωσκεπτικισμό έθρεψαν σφάλματα παλαιότερα, όπως ένα κοινό νόμισμα χωρίς οικονομική και πολιτική ενοποίηση και μία απότομη διεύρυνση χωρίς πυξίδα; Και ποιος φταίει περισσότερο; Οι «ηγεμόνες» Γερμανοί, οι αναποφάσιστοι Γάλλοι, οι απείθαρχοι του Νότου ή οι απρόθυμοι της Ανατολής;
Μάλλον όλα (και όλοι) μαζί. Και ίσως περισσότερο από όλα το γεγονός ότι ξεχνάμε. Ότι η Ένωση μας χάρισε τη μακροβιότερη περίοδο ειρήνης και σταθερότητας στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία. Ότι το 1957 μόνο τα 12 από τα σημερινά 28 μέλη της ήταν Δημοκρατίες.
Ότι σήμερα έξι από τις δέκα χώρες με τα υψηλότερα ποσοστά συμμετοχής σε εκλογές ανήκουν στην κοινότητα. Ότι είναι η περιοχή με τα υψηλότερα ποσοστά σεβασμού δικαιωμάτων και ελευθεριών και τα χαμηλότερα (αν και όχι αρκετά χαμηλά) ποσοστά ανισοτήτων. Ότι είναι το κορυφαίο εμπορικό μπλοκ στον πλανήτη και η μεγαλύτερη πηγή και προορισμός ξένων άμεσων επενδύσεων.
Για να τα διατηρήσει όλα αυτά, η Ένωση, που φιλοξενεί 24 επίσημες γλώσσες και περισσότερες από 60 τοπικές διαλέκτους, πρέπει επιτέλους να μιλήσει με ενιαία φωνή. Αλλά και να πείσει τους πολίτες της ότι ακούει τη δική τους.
