Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προσπάθησε να είναι ο αδίστακτος κήρυκας της αλήθειας», στην τελευταία αξιολόγηση για την Ελλάδα.
Αδίστακτος δεν ξέρω, πάντως αδίχαστος δεν ήταν. Αδίστακτος μεταφέρθηκε στα ελληνικά, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ ότι η «σιδηρά κυρία» διατυμπάνιζε ότι δεν έχει ηθικούς ενδοιασμούς το Ταμείο. Το νόημα, πάντως, της παρέμβασής της ήταν ότι το ΔΝΤ λέει την αλήθεια χωρίς δισταγμό για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας. Μιλώντας για την αλήθεια, ας μετρήσουμε τα κουκιά και τα ρεβίθια. Το αληθής (απ’ όπου η αλήθεια) προήλθε από το στερητικό α- και -λήθος ή την ίδια τη λέξη λήθη: α-ληθής επομένως ήταν αρχικά «αυτός που δεν μπορεί να περάσει στη λήθη, να λησμονηθεί ή να αποκρυβεί», άρα «αυτός που δεν λανθάνει, δεν υποκρύπτεται, αλλά είναι εμφανής, απτός, πραγματικός».
Ποιο είναι μέχρι στιγμής το πραγματικό; Οι αριθμοί για το ΑΕΠ, το χρέος, το πρωτογενές πλεόνασμα, την ανεργία. Είναι ακριβή τα οικονομικά στοιχεία; Έθεσε και θέμα αξιοπιστίας τους η επικεφαλής του ΔΝΤ, αλλά διευκρίνισε ότι μάλλον δεν είναι αυτός ο λόγος των διαφορετικών απόψεων μεταξύ των θεσμών.
Το πραγματικό είναι οι αριθμοί, τα γεγονότα, τα λάθη και του Ταμείου, και των Ευρωπαίων και ημών των ντεμέκ γενναίων, λάθη που δεν μπορούν να περάσουν στη λήθη, αν θέλουμε να μιλάμε για αλήθεια. Τ’ άλλα είναι εκτιμήσεις. Αισιόδοξα, απαισιόδοξα, στρατευμένα, βασικά, ανεπαρκή, παραπλανητικά, βελούδινα, τρομακτικά, αλλά σενάρια. Αλήθεια και προβλέψεις, όμως, δεν είναι κοντοχωριανές λέξεις.
«Ψιλοβελονιά», θα μου πείτε αυτού του είδους οι σκέψεις, όταν «το ΔΝΤ είναι εσωτερικά διχασμένο, διαφωνεί με την Ε.Ε. και όλοι διαφωνούν με την Ελλάδα, η οποία είναι διχασμένη», όπως υποστηρίζει o άνθρωπος που εφηύρε τον όρο «Grexit». Ο επικεφαλής οικονομολόγος της Citi, Willem Buiter, προβλέπει ότι είναι ένα χρόνιο χάλι, το οποίο πιθανότατα θα συνεχιστεί. Πιθανότατα το χάλι θα κρυφτεί κάτω από το χαλί πάλι.
