Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Η διάσκεψη λαμβάνει χώρα σε αίθουσα στο Παλάτι των Εθνών «με τη συμμετοχή της Αυτού Εξοχότητας Νίκου Αναστασιάδη, της Αυτού Εξοχότητας Μουσταφά Ακιντζί, του Ειδικού Συμβούλου του Γ.Γ. του ΟΗΕ για την Κύπρο Έσπεν Μπαρθ Έιντε και των εκπροσώπων των εγγυητριών δυνάμεων, Ελλάδας, Τουρκίας και Ηνωμένου Βασιλείου».
Ο τίτλος του κ. Έιντε αναφέρεται, Αναστασιάδης και Ακιντζί είναι Εξοχότητες. Δεν έχω αμφιβολία ότι και ο ειδικός σύμβουλος του γ.γ. του ΟΗΕ είναι εντιμολογιότατος, εντιμότατος, ενδοξότατος ή εκλαμπρότατος, προσφωνήσεις, όμως, που πηγάζουν από το αξίωμα.
Οι Εξοχότητες έκρυψαν τις ταυτότητες, για να ξεπεραστούν οι ιδιαιτερότητες. Η Διάσκεψη, άλλωστε, για την Κύπρο δεν έχει μία ή δύο. Μια ιδιαιτερότητα είναι όλη, ενώ έχει τη σημασία του ότι βρίσκονται στο ίδιο τραπέζι όλοι.
Δικαιολογεί αυτό τους χαρακτηρισμούς για ιστορική ημέρα, ιστορική διάσκεψη και άλλα δραματικά για μια πληγή που μένει 42 χρόνια ανοικτή ή μήπως είναι «Μια στάση Εδώ»; Παρά τις εξαγγελίες ότι θα ήταν η «τελική φάση», έχει μετατραπεί σε ανοικτού τέλους διαδικασία. Κι αυτό γιατί υπάρχουν ακόμη διαφωνίες και πολύ περισσότερες εκκρεμότητες.
«Είναι η αρχή ενός διαλόγου. Δεν προέκυψε κάτι καινούργιο απ' όσα είναι γνωστά για τις θέσεις των εμπλεκόμενων μερών». Ο Κύπριος κυβερνητικός εκπρόσωπος ήταν σαφής.
Αν υποθέσουμε πως είχε δίκιο ο Δημοσθένης όταν κατέληγε στη φράση «προς γαρ το τελευταίον εκβάν έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται», στο Κυπριακό το «τελευταίον εκβάν» δεν είναι η Γενεύη.
«Τι μας τα λες τώρα αυτά;», «(Σας τα λέω) για να καταλάβετε, Αθηναίοι, και να συνειδητοποιήσετε δύο πράγματα: πρώτον πόσο επιζήμιο είναι να αφήνουμε συνεχώς τις ευκαιρίες να χάνονται και δεύτερον την αδιάκοπη δραστηριότητα του Φιλίππου, που δεν την κρύβει και η οποία είναι μέσα στη φύση του και δεν τον αφήνει να αρκεσθεί σε όσα πέτυχε και να ησυχάσει». Άρα; Υπομονή. Η Ιστορία δεν είναι ευθεία γραμμή.
