Από την έντυπη έκδοση
Του Δ. Η. Χατζηδημητρίου
[email protected]
Στην αλυσίδα των ούτως ή άλλως περίπλοκων ελληνο-τουρκικών σχέσεων, πρόκειται να προστεθούν την ερχόμενη εβδομάδα δύο νέοι κρίκοι. Όχι ίδιας βαρύτητας, αξίας και σημασίας, αλλά ικανοί να προσθέσουν νέους πονοκεφάλους στους αρμόδιους χειριστές των διμερών σχέσεων.
Τη Δευτέρα επαναλαμβάνονται στη Γενεύη οι ενδοκυπριακές συνομιλίες μεταξύ του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκου Αναστασιάδη και του Τουρκοκύπριου ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί.
Οι υπάρχουσες πληροφορίες δεν επιτρέπουν την καλλιέργεια υψηλών προσδοκιών για μια κατάληξη ικανή να δρομολογήσει την επίλυση του Κυπριακού με τρόπο που θα ικανοποιεί και θα καθησυχάζει τις εύλογες ανησυχίες τόσο των Ελληνοκυπρίων, όσο και των γηγενών Τουρκοκυπρίων, οι οποίοι με την πάροδο των ετών έχουν καταστεί κι αυτοί θύματα της εισβολής του Αττίλα το 1974.
Τις ίδιες ημέρες, στην Αθήνα, ο Άρειος Πάγος καλείται να αποφασίσει επί της αιτήσεως πολιτικού ασύλου των οκτώ Τούρκων στρατιωτικών, οι οποίοι την επομένη του αποτυχημένου πραξικοπήματος στην Τουρκία -15 Ιουλίου- προσγείωσαν το ελικόπτερό τους στην Αλεξανδρούπολη.
Ετυμολογικά η λέξη άσυλο προέρχεται από το ρήμα α-συλάω-ώ. Δηλαδή, προστατεύομαι από την σύλη, την διαρπαγή, την λεηλάτηση, την λαφυραγώγηση, την αποστέρηση. Με άλλους λόγους, το άσυλο δηλώνει την παροχή ασφάλειας, καταφύγιου, ένα περιβάλλον προστασίας και εγγύησης.
Αυτό ζητούν από την πρώτη ημέρα που εισήλθαν παρανόμως στην Ελλάδα -πράξη για την οποίαν αθωώθηκαν από το Δικαστήριο στην Αλεξανδρούπολη- οι οκτώ στρατιωτικοί, οι οποίοι αιτούμενοι πολιτικού ασύλου επικαλούνται τόσο υποκειμενικούς όσο και αντικειμενικούς λόγους, προκειμένου να αποτρέψουν την έκδοσή τους στη χώρα τους.
Δεν ανήκει στην αρμοδιότητα της στήλης η περιπλάνηση στην εσωτερική και διεθνή νομολογία (Σύνταγμα, Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του 1948, Σύμβαση της Γενεύης του 1951, Σύμβαση του Δουβλίνου του 1990, κ.λπ.). Με αυτά θα ασχοληθούν οι ανώτατοι δικαστές του Αρείου Πάγου.
Απλώς, σε ένα ζήτημα μείζονος ηθικής τάξεως, όπως το προκείμενο, αξίζει η υπενθύμιση ότι η Ικεσία ήταν θεσμός στην Αρχαία Ελλάδα και από τον 8ο π.Χ. αιώνα είχε επικρατήσει εθιμικά η έννοια του ικέτη, υπό την προστασία του Ικεσίου Διός.
Όπως και η υπόμνηση του Συντάγματος της Τροιζήνας (άρθρο 21), για την προστασία όποιου πατούσε το Ελληνικόν έδαφος, που «είναι ελεύθερος και από τον δεσπότην αυτού ακαταζήτητος». Με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα στην Τουρκία είναι βεβαία η τύχη που αναμένει τους οκτώ, εάν ο Άρειος Πάγος αποφασίσει την έκδοσή τους.
Αλλά, η σημερινή Ελλάδα δεν μπορεί να πάει πίσω απ’ αυτό που η παράδοσή της επιτάσσει.
