Από την έντυπη έκδοση
Της Αγγελικής Κοτσοβού
[email protected]
Δύο εκλογικές αναμετρήσεις στις οποίες επικράτησε μεν των αντιπάλων του, δεν κατάφερε όμως να ανακτήσει τη χαμένη εμπιστοσύνη των πολιτών, ώστε να τον ανεβάσουν και πάλι πανηγυρικά στον πρωθυπουργικό θώκο, όπως είχε συμβεί στις εκλογές του 2011, τότε που το Λαϊκό Κόμμα είχε γνωρίσει τον μεγαλύτερο θρίαμβο στην ιστορία του. Έπειτα όμως από μια μακρά περίοδο πολιτικού αδιεξόδου και κενού εξουσίας άνω των 300 ημερών, ο Μαριάνο Ραχόι έλαβε την ψήφο εμπιστοσύνης του ισπανικού Κοινοβουλίου για δεύτερη θητεία. Για πολλούς, ο 61χρονος Ραχόι δεν συγκαταλέγεται μεταξύ των χαρισματικών και δημοφιλών πολιτικών της χώρας του. Στη διάρκεια της θητείας του κλήθηκε να χειριστεί την οικονομική κρίση, εκρηκτική ανεργία, αλλά και το μνημόνιο, ύψους 100 δισ. ευρώ, που υπέγραψε η Ισπανία για τη στήριξη του τραπεζικού της συστήματος.
Η καριέρα του «σημαδεύτηκε» από ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα διαφθοράς στη σύγχρονη ιστορία της χώρας, στο οποίο εμπλέκονται υψηλόβαθμα στελέχη του κόμματός του. Και όμως, αποδεικνύεται... εφτάψυχος, επιβιώνοντας των προκλήσεων και παραμένοντας στην εξουσία. Το πιο ισχυρό του όπλο; Η επιστροφή της τέταρτης μεγαλύτερης οικονομίας του ευρώ στην ανάκαμψη και η υποχώρηση της ανεργίας, με το ποσοστό των ανέργων κάτω από το 20% για πρώτη φορά έπειτα από μία εξαετία. Μπορεί να χρεώθηκε την υπογραφή του μνημονίου, κατάφερε όμως να οδηγήσει τη χώρα και στην έξοδο από αυτό, αντλώντας μάλιστα 41 από τα 100 δισ. ευρώ του προγράμματος.
Ο Μαριάνο Ραχόι δεν έχει χρόνο να επαναπαυθεί στις «δάφνες» του, καθώς βρίσκεται αντιμέτωπος με δύο σημαντικές προκλήσεις: Την Πέμπτη ανακοινώνει τη σύνθεση του νέου Υπουργικού Συμβουλίου, με την απόφαση που ενδιαφέρει επενδυτές και επιχειρήσεις να είναι η επιλογή του για το χαρτοφυλάκιο του υπουργείου Οικονομικών. Η δεύτερη αφορά την έγκριση ενός προϋπολογισμού που πληροί τους στόχους που έχει θέσει η Κομισιόν για το έλλειμμα. Ο ίδιος διαμηνύει ότι δεν θα κάνει πίσω σε μείζονα ζητήματα, όπως οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις. «Αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι μια κυβέρνηση που είναι σε θέση να κυβερνά και όχι να κυβερνάται» ήταν το μήνυμά του προς πάσα κατεύθυνση.
