Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Ο Σουλεϊμάν ο Αναθεωρητής απασφάλισε, όλον τον κόσμο σφιχταγκάλιασε. «Φυσικά σεβόμαστε τα φυσικά όρια, αλλά δεν μπορούμε να βάλουμε όρια στην καρδιά μας. Ορισμένοι μας ρωτούν “γιατί ενδιαφέρεστε για το Ιράκ, τη Συρία, τη Γεωργία, την Ουκρανία, την Κριμαία, το Αζερμπαϊτζάν, το Καραμπάχ, τα Βαλκάνια και τη Βόρεια Αφρική... Γίνεται να φανταστεί κανείς την Αδριανούπολη χωριστά από τη Θεσσαλονίκη ή το Κίρτζαλι;... Η Τουρκία δεν μπορεί να αγνοήσει τους ομοεθνείς της στη Δυτική Θράκη, στην Κύπρο και οπουδήποτε αλλού».
Από συνθήκη σε συνθήκη δεν θα μείνει χαλίκι. Πρώτα ήταν η Συνθήκη της Λωζάννης, χθες (ανήμερα της υπογραφής με το παλαιό ημερολόγιο 17 Οκτωβρίου 1918) η Συνθήκη του Μούδρου. Τι ακολουθεί; Ο νεότουρκος σουλτάνος δεν ορρωδεί. Με μακροβούτια στην Ιστορία παλινορθώνει μεγαλεία, μα δεν είναι αυτό που επιτείνει την ανησυχία. Είναι η δυτική αμηχανία μπροστά στην τουρκική απρόβλεπτη ηγεσία. Να χάσει την Τουρκία δεν θέλει, να την «κανονικοποιήσει» δεν μπορεί, με τη Συρία στο σφυρί, το περίπλοκο παιχνίδι στη Μέση Ανατολή και το προσφυγικό τους Ευρωπαίους ν’ απειλεί.
Το Βερολίνο και οι εταίροι στο ΝΑΤΟ χρειάζονται τον Ερντογάν, που κάθεται σε αναμμένα κάρβουνα στο εσωτερικό της χώρας του, προφανώς περισσότερο απ, ό,τι αυτός εκείνους. Κι αυτό κάνει τη στάση απέναντί του τόσο δύσκολη, ενώ δεν πρέπει να παραγνωρίζεται το γεγονός ότι η νέα Τουρκία έχει στραμμένο το βλέμμα της περισσότερο στον μουσουλμανικό κόσμο και λιγότερο στην Ευρώπη. Γι’ αυτό και πέφτουν στο κενό οι νερόβραστες συστάσεις στον Τούρκο πρόεδρο να εγκαταλείψει τις σπασμωδικές κινήσεις, διαφορετικά θα απολέσει το πλεονέκτημα του καλού «συμμαχικού και ευρωπαϊκού χώρου».
Δεν χωρούν αμφιβολίες. Οι εξελίξεις στην Τουρκία έχουν τη δική τους δυναμική και η Ευρώπη δεν έχει ουσιαστική επιρροή. Αυτό είναι το σκηνικό, το έργο απαιτητικό, το πλαίσιο σταθερά διεκδικητικό, τα σύνορα της καρδιάς σίριαλ κανονικό.
