Με την ευκαιρία του εορτασμού των 175 χρόνων από την ίδρυσή της, η Εθνική Τράπεζα επιλέγει την εξωστρέφεια στην επικοινωνία της με το κοινό. Η πρόσοψή του ιστορικού κεντρικού κτιρίου της, στην πλατεία Κοτζιά, γίνεται χώρος υποδοχής ενός εμβληματικού έργου σε βίντεο της σύγχρονης ελληνικής τέχνης, ενός από τους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες της εποχής μας, του Νίκου Αλεξίου (1960 – 2011). Είναι το έργο με το οποίο εκπροσωπήθηκε η Ελλάδα στην 52η Μπιενάλε της Βενετίας το 2007. Τίτλος του «Ένα τέλος – Μια αρχή». Ένα έργο που γεννάται και αναγεννάται από το υπέροχο ψηφιδωτό δάπεδο της Μονής Ιβήρων, όπου ο Νίκος Αλεξίου διέμεινε για αρκετούς μήνες. Χρωματικά επαναλαμβανόμενα μοτίβα σε ατέλειωτες σχεδιαστικές παραλλαγές «ρέουν» στην επίπεδη επιφάνεια της πρόσοψης, μεταλλάσσοντας συνεχώς μορφή. «Αυτό το σχέδιο, αυτές οι γραμμές βρίσκονται σε ένα όριο, σε ένα μεταίχμιο. Είναι το τέλος και η αρχή μαζί» αναφέρει ο ίδιος σχολιάζοντας το έργο.
H Εθνική Τράπεζα διαχρονικά, έχει πρωταγωνιστήσει στην κοινωνική και πολιτιστική ζωή της χώρας, ενώ παράλληλα, στηρίζει με ποικίλους τρόπους, την καλλιτεχνική δημιουργία.
Το βίντεο θα προβάλλεται από τις 23 Σεπτεμβρίου έως και τις 3 Οκτωβρίου 2016, καθημερινά, από τις 7.30 μ.μ. έως και τις 11.30 μ.μ..
Βιογραφία
Γεννήθηκε στο Ρέθυμνο το 1960. Σπούδασε πρώτα στην Akademie der Bildeden Kunste της Βιέννης (1982-1983), και μετά στην ΑΣΚΤ της Αθήνας, στο εργαστήριο χαρακτικής του Κ. Γραμματόπουλου.
Η πρώτη ατομική του έκθεση (1985, Δεσμός) με συνθέσεις από φυσικά υλικά (πέτρα, ξύλο, λάσπη κλπ.) ήταν αποτέλεσμα των αναζητήσεών του γύρω από τις πρωταρχικές ανθρώπινες κατασκευές. Καθώς η δουλειά του εξελίσσεται, το ενδιαφέρον του στρέφεται προς τα φυσικά φαινόμενα, κυρίως προς την κίνηση και τις αντανακλάσεις του φωτός, την ανάλυση των φωτεινών ακτίνων και την προβολή των ιριδισμών πάνω σε διάφορες επιφάνειες ή στο νερό. Δημιουργεί εγκαταστάσεις με δαντελωτές γεωμετρικές κατασκευές από καλάμι ή από χαρτί σε ποικίλες διαστάσεις, που κτίζουν ρευστούς και ποιητικούς χώρους, συχνά με συμβολικές προεκτάσεις. Η τέχνη του εμπεριέχει αναφορές στην παράδοση ή στο ιστορικό παρελθόν, με μια εντυπωσιακή ποικιλία μέσων, από τις εύθραυστες χειροτεχνικές κατασκευές μέχρι την προηγμένη τεχνολογία.
Από το 2003 ασχολήθηκε επισταμένα με θέματα και μοτίβα από την Ιερά Μονή Ιβήρων του Αγίου Όρους, την οποία επισκεπτόταν συχνά. Κατόρθωσε να εκφράσει το μυστικιστικό στοιχείο και τον πλούτο της θρησκευτικής αρχιτεκτονικής με πολυσύνθετα μέσα, αλλά και με μια διάθεση στοχασμού και περισυλλογής.
Εκπροσώπησε την Ελλάδα στην 23η Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας (2005), καθώς και στην 52η Μπιενάλε της Βενετίας (2007), με το πολυσυζητημένο έργο του The End, μια μεγάλη εγκατάσταση εμπνευσμένη από τo ψηφιδωτό δάπεδο του Καθολικού της Μονής Ιβήρων. Μια περιληπτική εκδοχή του έργου, με ψηφιακά επεξεργασμένες αποτυπώσεις του ίδιου ψηφιδωτού, εκτέθηκε παράλληλα στην Αθήνα και στο Μόναχο. Με ανάλογο τρόπο, σε ψηφιακές εκτυπώσεις μεγάλων διαστάσεων, παρουσιάστηκε και ο χώρος της Πλατείας και της Βασιλικής του Αγίου Μάρκου της Βενετίας, το 2010, σαν δεύτερη φάση της ίδιας πορείας.
Παράλληλα με την εικαστική του δουλειά, σκηνογράφησε πλήθος θεατρικών παραστάσεων, κυρίως στην Ελλάδα. Συνεργάστηκε με τη χοροθεατρική «Ομάδα Εδάφους» του Δημήτρη Παπαϊωάννου και με πολλούς σημαντικούς θιάσους. Υπήρξε επίσης συλλέκτης έργων σύγχρονης τέχνης.
Μέχρι τον πρόωρο θάνατό του (Αθήνα, 2011), είχε παρουσιάσει το έργο του σε πάνω από 15 ατομικές εκθέσεις και σε πολλές ομαδικές, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
