Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Τους παρατηρώ στα μέσα μεταφοράς. Μερικοί αναζητούν την επαφή και τη θαλπωρή ενός λόγου. Ασήμαντου. Για τον καιρό συνήθως. Στη γειτονιά, τους βλέπω πώς τριγυρίζουν για να βρουν κάποιον να ξεγελάσουν τη μοναξιά τους. Αυτές οι δύο κουβέντες, οι δύο χειρονομίες ίσως και να αλατίζουν τις μέρες τους.
Τα γηρατειά είναι μια άλλη ξενιτιά. Δεν χαράζονται μόνο από τις ρυτίδες, σωματικές και ψυχικές. Είναι πολλών απουσιών παρτίδες. Απώλειες αγαπημένων, δυνάμεων, προσδοκιών, συναναστροφών, ενδεχομένως και γνωστικών λειτουργιών. Στον καιρό μας και οικονομικών πόρων.
Την τρίτη ηλικία, όταν δεν είναι ορμητική και ζωηρή, την αντιμετωπίζουμε μ’ ένα συνδυασμό συμπάθειας, ενοχής και αδιαφορίας. Σαν να θέλουμε να μας απαλλάξουν από την παρουσία τους.
Αφού δεν μας διευκολύνουν οι ίδιοι, όπως ο κύριος Ιερεμίας, «συνταξιούχος ξυλουργός και δεξιοτέχνης οικοδόμος, ηλικίας εξήντα πέντε χρονών», στο βιβλίο «Μικρές ατιμίες» του Πάνου Καρνέζη.
Το ζήτημά του διευθετήθηκε. Τελεσίδικα. Από τη σκανδάλη της μοίρας. Στο οικείο περιβάλλον του Ταμείου Συντάξεων, όπου γαλήνια απεβίωσε από εξάντληση.
Άφησε την τελευταία του πνοή και κανείς δεν το πρόσεξε. «Κανείς δεν άκουσε τη σιωπή των ρουθουνιών του νεκρού... κανείς δεν πρόσεξε το κεφάλι γερμένο ελαφρά πίσω, ακουμπισμένο στον σκονισμένο τοίχο και τα ανοιχτά μάτια» ούτε το πρόσωπο «που είχε μια ευχάριστη έκφραση, σχεδόν χαμογελούσε, ίσως λίγο απορημένος». Το ζήτημά του διευθετήθηκε. Τελεσίδικα. Από τη σκανδάλη της μοίρας.
Το ζήτημα του 72χρονου «διευθετήθηκε» από τη σκανδάλη καραμπίνας. Αυτοκτόνησε χθες στο δωμάτιό του, στο Γηροκομείο Αθηνών. Μια ηλικία μόνο, σκόρπια στοιχεία για φιλοξενία στο Γηροκομείο με απόφαση του Διοικητικού Δικαστηρίου, ένα σημείωμα, μια συγγνώμη. Δεν θα κατακλύσει την οθόνη. Μια είδηση στυφή και μόνη. Λίγες λέξεις, μπερδεμένες σκέψεις για νήματα που σπάνε και αντοχές που σκορπάνε. Στην τρίτη ηλικία, όπου οι απουσίες αλλιώς μετράνε, βαριά χτυπάνε.
