Από την έντυπη έκδοση
Του Γιώργου Κούρου
[email protected]
Στον όγδοο χρόνο των μνημονίων οδεύει, τους επόμενους μήνες, η χώρα μας. Η οικονομία βουλιάζει στην ύφεση και η κοινωνία προχωρά χωρίς ελπίδα. Οι Αγανακτισμένοι έφυγαν από τις πλατείες, είτε γιατί θεωρούν ότι ικανοποιήθηκαν τα αιτήματά τους, είτε γιατί συνειδητοποιούν ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Οι Παραιτηθείτε ήρθαν στις πλατείες, αντιδρώντας και αυτοί στην ασκούμενη σήμερα οικονομική πολιτική, αλλά το αίτημά τους στερείται πολιτικού λόγου. Το σίγουρο είναι ότι όσα και όποια κινήματα κι αν γεννηθούν, ο στόχος να ξαναγεννηθεί η ελπίδα στον τόπο και στην κοινωνία δεν μπορεί να επιτευχθεί, όσο παραμένει ίδιο το μίγμα της ακολουθούμενης πολιτικής.
Υπερφορολόγηση και μειώσεις μισθών και συντάξεων. Όλοι το γνωρίζουν ότι η εξίσωση δεν πρόκειται να λυθεί. Και όσο το τοπίο δεν αλλάζει, η Ελλάδα θα είναι πρωταθλήτρια στην ανεργία, ειδικά δε των νέων ανθρώπων, ενώ η κατάθλιψη, οι αρρώστιες, η παιδική θνησιμότητα ως συνέπειες της κρίσης, όπως καταγράφονται και στην έκθεση του διοικητή της ΤτΕ, θα γίνονται ακόμη πιο δραματικές. Και φυσικά τόσο θα βρίσκουν έδαφος φαινόμενα φοροδιαφυγής και αισχροκέρδειας. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η νέα φορολογική επιδρομή, σύμφωνα και με τις αναλύσεις όλων των επιστημονικών φορέων, μόνο «κίνητρα» για φοροδιαφυγή παρέχει, ενώ δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι, παρά το γεγονός ότι το εισόδημα στη χώρα μας συνεχώς συρρικνώνεται, οι τιμές των τροφίμων είναι υψηλότερες από τη Γερμανία, την Ολλανδία, την Πορτογαλία και την Ισπανία.
Το τι γίνεται λάθος όλοι το γνωρίζουν, αφού όλοι «εχθρεύονται» τις μεταρρυθμίσεις. Αν οι μεταρρυθμίσεις είχαν εφαρμοστεί εγκαίρως, οι απώλειες της οικονομίας, με βάση και τον γενικό διευθυντή του ΙΟΒΕ, θα ήταν περίπου 18 δισ. ευρώ μικρότερες από το σύνολο των 66 δισ. ευρώ που έχασε το ΑΕΠ την περίοδο 2008 - 2015. Ποσό πολύ υψηλότερο των μέτρων ύψους 5,4 δισ. ευρώ του τρίτου μνημονίου, ακόμη κι αν σε αυτά προστεθεί ο δημοσιονομικός «κόφτης». Επομένως δεν είναι ο γιαλός στραβός, εμείς στραβά αρμενίζουμε, ή, πιο σωστά, οι πολιτικοί μας.
Βέβαια, κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών, αφού όλοι γίνονται συνένοχοι στο ίδιο «έγκλημα». Όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, γυρνούν την πλάτη στον «κίνδυνο» των μεταρρυθμίσεων και στις βαθιές αλλαγές που έχει ανάγκη το κράτος και ο τόπος. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Όμως, όπως έλεγε κι ο Τσόρτσιλ, όσο προσπαθείς να ξεφύγεις από έναν επαπειλούμενο κίνδυνο τόσο διπλασιάζεις τον κίνδυνο. Γι’ αυτό άλλωστε πρότεινε «ποτέ να μην τρέχεις να γλιτώσεις από κάτι». Πολύ απλά, για να μη σέρνεσαι στα ίδια και τα ίδια. Η μόνη λοιπόν ελπίδα για να σωθούμε, αν δεν είναι ήδη πολύ αργά, είναι ένα νέο κίνημα στο οποίο θα μετέχουν όλοι οι πολιτικοί μας. Το Κίνημα των Σοβαρευτείτε…
