Από την έντυπη έκδοση
Του Δ. Η. Χατζηδημητρίου
[email protected]
Κάθε έξοδος των υπουργών από τα γραφεία τους, αλλά και των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ από το θερμοκήπιο της Κουμουνδούρου μετατρέπεται σε δοκιμασία.
Σε ανεστραμμένους ρόλους οι θύτες του χθες είναι σήμερα τα θύματα μιας κουλτούρας ανομίας κι ενός βίαιου ακτιβισμού, που εξέθρεψαν τα τελευταία χρόνια.
Ό,τι ήταν κοινός τόπος στα πανεπιστήμια, με συνήθη θύματα καθηγητές και πρυτάνεις, διεκδικεί τώρα να εγκατασταθεί στο επίκεντρο της δημόσιας σφαίρας και να αποτελέσει κυρίαρχο στοιχείο της.
Και στις δύο περιπτώσεις, το μεγάλο θύμα είναι η ανοχή και ο διάλογος ως δημοκρατική κατάκτηση και ήθος συμβίωσης. Η ειδησεογραφία, πλέον, γέμει περιστατικών προπηλακισμού εις βάρος κυβερνητικών και κομματικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι αλήθεια ότι η πτώση των καθεστώτων του στρατοκρατικού κομμουνισμού -και η αποκάλυψη του αδύνατου της ουτοπίας που ευαγγελίσθηκε- επέφερε τη δραματική απίσχνανση των «αδελφών» κομμάτων στη Δύση κι οδήγησε όσα επέζησαν να αναπληρώσουν την απώλεια του ματαιωμένου οράματος με την ένταξή τους σε ένα ρεύμα ακτιβισμού, ως υπερασπιστές των δικαιωμάτων κοινωνικών μειοψηφιών και συνοδοιπόρων κινημάτων περιβαλλοντικής προστασίας ή κατά της παγκοσμιοποίησης.
Από τον συρμό αυτόν δεν ξέφυγε και ο πρώιμος ΣΥΡΙΖΑ του 4%, ως πεπτωκώσα απόφυση του ΚΚΕ. Αν και πολύ γρήγορα φάνηκε ότι ο κοινωνικός ριζοσπαστισμός δεν αποτελεί πολιτικό πρόγραμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ άδραξε την ευκαιρία που του πρόσφερε η υπαγωγή της χώρας στον μηχανισμό διάσωσης και καβαλώντας το κύμα της αντιμνημονιακής υστερίας -στη δημιουργία του οποίου είχε καθοριστική συμβολή και η Ν.Δ. του Αντώνη Σαμαρά- προσγειώθηκε στο κέντρο της πολιτικής αγοράς.
Ήταν η εποχή που ο αρχηγός του και σημερινός πρωθυπουργός προειδοποιούσε, απειλητικά, τον πρόεδρο της κυβέρνησης και τους υπουργούς της ότι «δεν θα τολμούν να βγουν από τα σπίτια τους»…
Που δύο προβεβλημένοι σήμερα υπουργοί, σε μια επίδειξη φθηνού χιούμορ, αναρωτιούνταν εάν το γιαούρτι που ρίχθηκε κατά του Θόδωρου Πάγκαλου, αντιπροέδρου της κυβέρνησης, «ήταν πλήρες ή με χαμηλά λιπαρά»…
Που υπουργοί και στελέχη του ΠΑΣΟΚ αντιμετώπιζαν γαυριώντες οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ, σε ρόλο «αγανακτισμένων πολιτών» των δεκαετιών του ‘50 και ‘60, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να διεξαγάγουν προεκλογικό αγώνα στις δύο εκλογές του 2012…
Ήταν η εποχή που αποθεώθηκε η ανομία του «δεν πληρώνω» και της ανακήρυξης της Κερατέας σε «γαλατικό χωριό αντίστασης»…
Η χαιρεκακία των ημερών μπορεί να απολαμβάνει την αντιστροφή των ρόλων, πλην όμως προσθέτει μια ακόμη πληγή στο κακοφορμισμένο σώμα της πολιτικής και φέρνει πιο κοντά την πιθανότητα ενός ατυχήματος, που «θα έβαζε φωτιά στα τόπια»…
Η μεγαλύτερη δοκιμασία -και «τιμωρία»- για τους υπουργούς και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν να τους εξασφαλιστεί η απόλυτη δυνατότητα να μιλήσουν στην κοινωνία και εκεί, ενώπιον των πολιτών, να λογοδοτήσουν για τα πεπραγμένα τους και να απολογηθούν για τις αυταπάτες, τις προσδοκίες, τις ελπίδες που καλλιέργησαν και τα απροκάλυπτα ψέματα που είπαν, δηλητηριάζοντας την πολιτική ατμόσφαιρα.
