Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Όπου ακούς πολύ «φαντασιακό» και «ψυχαναλυτικό πραγματικό», το θέμα γίνεται θέαμα, και δη σουρεαλιστικό.
Έπρεπε να αναδυθεί το πόρισμα της Επιτροπής Διαλόγου για την Παιδεία και οι αλλαγές που εισηγείται, για να ξαναθυμηθούμε ότι αν ο ρεαλισμός των καταστάσεων μας πέφτει βαρύς, μπορούμε να τον δούμε ως διέξοδο προς τον σουρεαλισμό. Οι ρεαλιστές θα ασπαστούν τον σουρεαλισμό και οι σουρεαλιστές θα καταλάβουν ότι όσα ως σήμερα θεωρούσαν σουρεαλιστικά είναι απολύτως ρεαλιστικά.
Έπρεπε να το έχουμε καταλάβει πού το πάει η «tabula gratulatoria» στην εκπαιδευτική διαδικασία όταν προ μηνός ήρθαν στο φως οι προτάσεις των 35 illuminati για «Εθνικό Σχολικό Πρόγραμμα Σπουδών ανάλογα με τις ανάγκες των τοπικών κοινωνιών ή των σχολείων» ή τα «ανοικτά σχολεία με ενεργούς εκπαιδευτικούς που θα έχουν δυνατότητα παρέμβασης και συνδιαμόρφωσης της διδακτικής διαδικασίας και των μαθημάτων διδασκαλίας».
Έπρεπε να το έχουμε καταλάβει, αλλά το πόνημα των 131 σελίδων ξεπερνά τη φαντασία, με την εμμονή στην «πάταξη» της αριστείας -«Αριστεία ως προς τι; Τι μας ενδιαφέρει περισσότερο εκείνος που έχει τερματίσει πρώτος ή να τερματίσουν οι περισσότεροι και σε όσο το δυνατό καλύτερους χρόνους;»-, τη «μάχη για το Φαντασιακό της Παιδείας», το «σύμπλεγμα διασκεδαστικής αυταπάτης που καλλιεργούσε ο καταναλωτικός ναρκισσισμός, δηλαδή φαντασιακές ευχαριστήσεις», την «ενδεικνυόμενη οικοσυστημική προσέγγιση» και το «”προαιρετικά υποχρεωτικό” (όπως η ψήφος στις εκλογές...) Συμβόλαιο Τιμής» που καλούνται να υπογράψουν γονείς ή κηδεμόνες παιδιών έως τη Γ’ Δημοτικού «και στη συνέχεια τα ίδια τα παιδιά (“Τώρα που μεγάλωσες...”)».
Τώρα που μεγάλωσες και με τα παραμύθια μάλωσες, καλά θα το κατάλαβες ότι «άνευ γελοίων τα σπουδαία μαθείν, ου δυνατόν». Αυτό είναι κέρδος. Παιδαγωγικό. Σε βασίλειο αναχρονιστικό, που έχει κυριευθεί από «όραμα μεταρρυθμιστικό».
