Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Το καλοκαίρι του 2010 ψηφίστηκαν δύο ασφαλιστικοί νόμοι: ο 3863/2010 για τα Ταμεία και ο 3865/2010 για την ασφάλιση των δημοσίων υπαλλήλων. Τους νόμους αυτούς το κλιμάκιο της τρόικας καλωσόρισε ως «ασφαλιστική μεταρρύθμιση-ορόσημο, η οποία έχει μεγάλη εμβέλεια ακόμη και σε διεθνές επίπεδο» (IMF 2010).
Σε άλλο σημείο αναφέρεται ότι «οι υπηρεσίες του ΔΝΤ υπολογίζουν ότι οι αλλαγές θα επιβραδύνουν ουσιαστικά την αύξηση στις δαπάνες συντάξεων ως το 2060, οι οποίες είναι δυνατόν να μειωθούν από 12,5 μονάδες του ΑΕΠ σε 4 και 6 μονάδες...»
Ποιο 2060; Εξι χρόνια μετά και όλα είναι διαφορετικά. Τι ξέρουμε από τη βιβλιογραφία;
Ένα γεγονός που είναι απρόβλεπτο για μια μικρή ομάδα είναι προβλέψιμο για μεγαλύτερες ομάδες. Μεγαλύτερη ομάδα, μεγαλύτερη βεβαιότητα. Αυτός ο «Νόμος των Μεγάλων Αριθμών» εφαρμόζεται και στις συντάξεις, που δεν μπαίνουν σε τάξη.
Σύμφωνα με τα οικονομικά στοιχεία που κατέθεσε στη Βουλή ο υπουργός Εργασίας, η συνταξιοδοτική δαπάνη για κύριες, επικουρικές συντάξεις και εφάπαξ με το νέο ασφαλιστικό πέφτει το 2019 στο 15,63% του ΑΕΠ, ενώ στο μεταξύ κυμαίνεται σε υψηλά επίπεδα (17,16% του ΑΕΠ φέτος, 16,65% το 2017 και 16,08%, οριακά πάνω από τον ευρωπαϊκό στόχο, το 2018).
Σε απόλυτους αριθμούς, η ασφαλιστική δαπάνη θα αυξηθεί ελαφρά, από 30 δισ. το 2015 σε 30,8 δισ. το 2019, με τα ελλείμματα το 2019 στα 16,7 δισ.
Πώς το ‘λεγε ο Ροΐδης το μακρινό 1875; «Οι ξηροί αριθμοί είναι ενίοτε ου μόνον ρήτορες δεινότεροι του Δημοσθένους, αλλά και ποιηταί περιπαθέστεροι της Σαπφούς».
Οι στεγνοί αριθμοί «λένε» ότι το σύστημα δεν βελτιώνεται, ούτε με αυτό το ασφαλιστικό κι αυτό είναι μεγαλύτερο κακό από τις αλλαγές. Προβλέψιμο πλέον το σκηνικό σε έναν κόσμο αβεβαιότητας. Ο βράχος θα κυλήσει πάλι πίσω.
