Από την έντυπη έκδοση
Της Αγγελικής Κοτσοβού
[email protected]
Είκοσι χρόνια έχουν περάσει από την ιστορική συμφωνία του 1995, η οποία «σφράγισε» τη δημιουργία του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, με φιλοδοξίες για τη χάραξη μιας πορείας προς την απελευθέρωση των εμπορικών συναλλαγών.
Τον Νοέμβριο του 2001 οι χώρες-μέλη του ΠΟΕ συναντήθηκαν στο Κατάρ και συμφώνησαν για την έναρξη των συνομιλιών της Ντόχα, με στόχο την άρση των εμποδίων στην ελεύθερη διακίνηση προϊόντων και υπηρεσιών και τη γεφύρωση του χάσματος μεταξύ πλουσίων και φτωχών χωρών. Με βάση το αρχικό χρονοδιάγραμμα, ο Γύρος της Ντόχα θα ολοκληρωνόταν τον Ιανουάριο του 2005. Μία δεκαετία αργότερα και οι διαφορές παραμένουν, όπως και τα εμπόδια.
Η υπουργική σύνοδος των 162 χωρών-μελών του ΠΟΕ -που διεξάγεται αυτή την εβδομάδα στο Ναϊρόμπι της Κένυας- κρίνεται καθοριστική για το μέλλον του Οργανισμού, οι πρωτοβουλίες του οποίου «σκοντάφτουν» επί χρόνια στην έντονη διάσταση απόψεων μεταξύ ανεπτυγμένων και αναπτυσσομένων χωρών. Αρκετές χώρες-μέλη ζητούν από τον ΠΟΕ να σημάνει το τέλος των συνομιλιών της Ντόχα και να γυρίσει σελίδα, κάνοντας μια νέα αρχή.
Η Αμερική και άλλες ισχυρές οικονομίες της Δύσης έχουν από καιρό εγκαταλείψει το «όραμα» για ολοκλήρωση των συνομιλιών και προχωρούν σε μονομερείς πρωτοβουλίες, όπως η πρόσφατη εμπορική συμφωνία μεταξύ των χωρών του Ειρηνικού (TPP) και η συμφωνία μεταξύ ΗΠΑ-Ε.Ε. (ΤΤΙΡ). «Είναι καιρός για τον κόσμο να απελευθερωθεί από τους περιορισμούς της Ντόχα», υποστήριξε σε άρθρο του ο εκπρόσωπος των ΗΠΑ σε ζητήματα Εμπορίου, Μάικλ Φρόμαν.
Είναι πολύ πιθανό ότι και η σύνοδος του Ναϊρόμπι θα καταλήξει σε αδιέξοδο. Το «μέτωπο» των αναπτυσσομένων -και κυρίως Ινδία, Ινδονησία και Βενεζουέλα- ζητεί από τις πλουσιότερες χώρες περισσότερες παραχωρήσεις, όπως την κατάργηση των αγροτικών επιδοτήσεων που καθιστούν λιγότερο ανταγωνιστικά τα δικά τους προϊόντα. Το «στοίχημα» της απελευθέρωσης των εμπορικών συναλλαγών είναι πολύ μεγάλο: HSBC και Oxford Economics προβλέπουν σε έκθεσή τους τετραπλασιασμό των εξαγωγών παγκοσμίως έως το 2050, υπερβαίνοντας τα 68 τρισ. δολάρια. Οι καιροί είναι χαλεποί και υπερβολικά δύσκολοι για να πάνε χαμένα τόσα χρήματα.
