Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]

Στήνοντας ένα αφηγηματικό παζλ, που σκοπό έχει να αναδείξει τη βιωματική λαϊκή ποίηση και την πολυδιάστατη προσωπικότητα μιας πρωτοπόρας για την εποχή της «στιχουργού και ποιήτριας» τού ελληνικού τραγουδιού, ο σκηνοθέτης Πέτρος Ζούλιας μας μιλά για την παράσταση «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου».

Με μεγάλη και μακρόχρονη επιτυχία στο ενεργητικό της, η συγκινητική ιστορία της σπουδαίας δημιουργού Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, σε κείμενο και σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια και με τη Νένα Μεντή στην ερμηνεία, παρουσιάζεται στο θέατρο Χώρα, κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή.

Η παράσταση αναπαριστά στιγμιότυπα, σχέσεις και καταστάσεις, αναδεικνύοντας πώς η Ευτυχία έγινε η φωνή της ψυχής ενός ολόκληρου λαού και, με τον στίχο της, εκφράζει τους καημούς και τις ελπίδες του. Χθες, σήμερα, αύριο. Η Ευτυχία, σαν ένας άλλος Ζορμπάς, μυρίζει Ελλάδα και μας οδηγεί γραμμή στις ρίζες, σε ό,τι αυθεντικό έμεινε από αυτό, που λέμε γνήσια ελληνική ψυχή και λεβεντιά. Εκπροσωπεί τον Έλληνα, που η ψυχή του έχει δύναμη, στέκεται στα πόδια του, χαμογελάει και αγωνίζεται να ξεπεράσει τη σκληρή πραγματικότητα.

Ο Πέτρος Ζούλιας δημιούργησε μία παράσταση με μοναδικά τραγούδια, που γράφτηκαν με ψυχή, από μια γυναίκα που έζησε με πάθος τη ζωή, μια ιστορία που συνδέεται με τις μεγάλες ιστορικές στιγμές της πολιτικής και κοινωνικής εξέλιξης στην Ελλάδα, και μιλά για την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου και για την ανάγκη του να παρουσιάσει τη ζωή της, επί σκηνής.

Ποια ανάγκη σάς οδήγησε να δημιουργήσετε τη συγκεκριμένη παράσταση;

Είχα ανάγκη να σκύψω σε ένα δυνατό κομμάτι του ελληνικού λαϊκού πολιτισμού. Να αναδείξω πόση διαχρονική δύναμη έχει, σε μία εποχή που περισσεύουν τα ξένα έργα και η ξενομανία, η μίμηση, η απομάκρυνση από τις αξίες που είναι δικές μας, ζυμωμένες με τον λαό μας και τους καημούς του. Ήθελα, επίσης, αυτήν τη δυνατή συνάντηση της πρόζας με το τραγούδι, τη μουσική. Στην “Ευτυχία”, το βίωμα, ακόμη και το πιο δραματικό, γίνεται τραγούδι.

Αυτό, που εκπέμπει εδώ και χρόνια η παράσταση, είναι η συγκίνηση. Γελάς και κλαις. Τραγουδάς. Πάντα, στο τέλος, η παράσταση καταφέρνει να τους σηκώνει όλους όρθιους. Τους ξεσηκώνει. Τους βάζει σε κίνηση. Σχεδόν λειτουργεί με το πάθος μίας συναυλίας και το πάθος μίας πολιτικής συγκέντρωσης. Η παράσταση προβάλλει τη δύναμη της ελληνικής ψυχής. Το ταπεραμέντο του Έλληνα, έτσι όπως στέκει όρθιος στα βάσανα και τις περιπέτειες της ζωής. Κάτι, που δεν πρέπει να χαθεί στην εποχή μας.

Στη δύσκολη κατάσταση που βιώνουμε, ο σημερινός Έλληνας τι παράδειγμα μπορεί να πάρει από την ιστορία της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου;

Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου έρχεται πάμφτωχη πρόσφυγας από τη Σμύρνη. Ζει θανάτους. Φτώχεια. Ανατροπές, πολιτικές και κοινωνικές. Όμως, έχει το ταλέντο για ζωή. Έχει το χάρισμα να δημιουργεί και στις πιο αντίξοες συνθήκες. Ξέρει ότι “όλα είναι ένα ψέμα”, οπότε πάντα βρίσκει το νόημα και τη χαρά, ακόμη και στα πιο ασήμαντα καθημερινά πράγματα.