Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Οι Γερμανοί τον εκτιμούσαν, παρά τη συχνά άκαμπτη εικόνα του και την αποστροφή του στη γλυκερή, στρογγυλεμένη γλώσσα, ενώ απολάμβανε διεθνώς σεβασμού για τη διαχείριση δύο ενεργειακών και οικονομικών κρίσεων. Ισως, η δημοτικότητα του Χέλμουτ Σμιτ, του πέμπτου μεταπολεμικού καγκελάριου, είναι σύμπτωμα της δυσαρέσκειας απέναντι στις σημερινές πολιτικές ηγεσίες, στις οποίες ο ίδιος δεν χαρίστηκε για την έλλειψη επίδειξης ευρωπαϊκού πνεύματος.
Η διαύγεια και η ικανότητα ανάλυσής του εντυπωσίαζαν. Ισως, γιατί σπανίζει η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού. Κι εδώ το «αιώνια» πλησιάζει την κυριολεκτική σημασία. Απεβίωσε σε ηλικία 96 ετών, αφού είπε όλα όσα ήθελε να πει. Δεν μένω στα μεγάλα, στην πολιτική του, το «γερμανικό φθινόπωρο» και την επιτυχή αντιμετώπιση της τρομοκρατίας, τη «δεξιά Σοσιαλδημοκρατία» ή την Ιστορία.
Στέκω στα μικρά. Στη σχέση του με τη σύζυγό του Χανελόρε (Λόκι), με την οποία έζησε 68 ολόκληρα χρόνια.
Στον δεσμό του, μετά το θάνατο της Λόκι (σ.σ.: απεβίωσε το 2010), με την επί χρόνια στενή του συνεργάτιδα, Ρουθ Λόα, αποδεικνύοντας ότι ποτέ δεν είναι αργά.
Στη σχέση του με τον χρόνο, βιολογικό και εκδοτικό (Die Zeit), όταν εγκατέλειψε την ενεργό πολιτική, αλλά όχι και τον δημόσιο χώρο.
Στην εξάρτησή του από το ταμπάκο. Φούμαρε από τα 15 του τρία πακέτα ημερησίως και ακόμη κι όταν ετέθη σε ισχύ προ επταετίας ο αντικαπνιστικός νόμος στη Γερμανία, δεν συνεμορφώθην.
Μανιώδης καπνιστής, μανιώδης Ευρωπαίος. Δεν ξέρω γιατί, αλλά έχω συνδέσει το μόνιμα κολλημένο στα χείλη του τσιγάρο με την προσήλωσή του στην ενωμένη Ευρώπη, «όχι από ιδεαλισμό, αλλά από την άποψη του στρατηγικού συμφέροντος του γερμανικού έθνους», όπως ο ίδιος είπε κοφτά τον Οκτώβριο του 2014 στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Ισως, επειδή η Ευρώπη καίγεται και ανασχηματίζεται σε αχνό. Ισως, γιατί οι έ(λ)ξεις παλαιάς κοπής δεν καίγονται στον χρόνο. Αφήνουν μια στυφή γεύση μόνο για τις αχνές προοπτικές, που βλάπτουν την ευρωπαϊκή υγεία.
