Με στόχο να παρασύρει μικρούς και μεγάλους στον μαγικό κόσμο του αρχαιοελληνικού θεάτρου, προσφέροντας μια μοναδική θεατρική και μουσική εμπειρία, μέσα από ένα συναρπαστικό ταξίδι  γνώσης και διασκέδασης, ο «Πλούτος» του Αριστοφάνη παρουσιάζεται σε νέα μετάφραση - διασκευή, σε έμμετρο λόγο, στο θέατρο «Τζένη Καρέζη».

Πρόκειται για μία μουσικοθεατρική παράσταση για όλη την οικογένεια, μια κωμωδία με ζωντανή μουσική, που διατηρεί τη φρεσκάδα του αριστοφανικού λόγου, σε μετάφραση και στίχους τραγουδιών του Γιώργη Έξαρχου και σκηνοθεσία της Ανδρομάχης Μοντζολή, με την πρωτότυπη μουσική και τα τραγούδια τού Δημήτρη Παπαδημητρίου και τη Φωτεινή Δάρρα να παίζει και να ερμηνεύει τα τραγούδια της παράστασης, για πρώτη φορά σε παιδική σκηνή.

Με κοινό παρανομαστή την ακόρεστη δίψα για πλούτο

Στην παράσταση, ένας περιοδεύων θίασος συναντά μια ομάδα μουσικών, και όλοι μαζί, ηθοποιοί και μουσικοί, γυρίζουν την  Ελλάδα, παίζοντας  τον «Πλούτο», ο οποίος είναι η τελευταία σωζόμενη κωμωδία του Αριστοφάνη. Η μορφή του, την οποία γνωρίζουμε σήμερα, γράφτηκε το 388 π.Χ., σηματοδοτώντας το πέρασμα από την αρχαία στη νεότερη αττική κωμωδία.

Το έργο, στο οποίο διακωμωδείται η άνιση κατανομή του πλούτου, χαρακτηρίζεται από πρωτοτυπία και ευρηματικότητα στην πλοκή, ενώ οι καταστάσεις τού τότε παραπέμπουν στο σήμερα. Με την ανατροπή της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων, κατά την εξέλιξη του έργου, αποτυπώνεται το μωσαϊκό της κοινωνίας στα χρόνια του Αριστοφάνη, που διψάει για πλούτο. Αποτυπώνοντας την κοινωνία της εποχής του, ο Αριστοφάνης αγγίζει καίρια το σήμερα, έχοντας ως κοινό παρανομαστή την ακόρεστη δίψα για πλούτο και τον αγώνα του απλού ανθρώπου που αγωνίζεται για την επιβίωση.

Τα σκηνικά και τα κοστούμια της παράστασης υπηρετούν και τονίζουν τη διαχρονικότητα και την επικαιρότητα του κειμένου. Μάλιστα, κατά τη διαδικασία προετοιμασίας της παράστασης, εφαρμόζονται δημιουργικές τεχνικές και μέθοδοι, με στόχο την θεατροπαιδαγωγική προσέγγιση και την ευαισθητοποίηση του σύγχρονου θεατή.

Στην ιστορία του έργου, ένας πατέρας, ο Χρεμύλος, πηγαίνει στους Δελφούς να ρωτήσει τον θεό Απόλλωνα τι ακριβώς πρέπει να κάνει, ώστε ο γιος του να έχει καλύτερη τύχη στη ζωή του. Ο θεός του απαντά πως πρέπει να ακολουθήσει τον πρώτο άνθρωπο που θα συναντήσει, βγαίνοντας από τον ναό. Αυτός που συναντά, όμως, είναι ένας κουρελής και τυφλός, αλλά πρέπει να τον ακολουθήσει, χωρίς να ξέρει ούτε ποιος είναι, ούτε ποιο είναι το όνομά του.

Αργότερα, θα μάθει πως είναι ο ίδιος ο θεός Πλούτος, δηλαδή αυτός που μοιράζει τα πλούτη, χωρίς να βλέπει πού και σε ποιον τα δίνει. Όσο είναι τυφλός όμως, μπορεί να γίνει άδικος. Επομένως, πρέπει να ξαναβρεί το φως του, ώστε να διακρίνει τον αποδέκτη του πλούτου.

Ο Χρεμύλος πάει τον Πλούτο στον Ασκληπιό. Εκείνος τον θεραπεύει, και έτσι, ο «τυφλός θεός» αρχίζει να ξαναβλέπει και να ξέρει πού και πώς πρέπει να δίνει τα πλούτη. Όταν, όμως, γίνεται γνωστό ότι ο Χρεμύλος έχει στο σπίτι του τον θεό Πλούτο, αρχίζουν να προσέρχονται διάφοροι πονηροί και καιροσκόποι, για να του ζητήσουν, τώρα που βλέπει, να τους κάνει πλούσιους.

Η μόνη που αντιστέκεται είναι το μέγα εύρημα του Αριστοφάνη, η Πενία, η οποία λέει πως, μόνο με αυτήν, ο κόσμος προοδεύει, όσο την αισθάνεται κοντά του, γιατί  αγωνίζεται να ξεφύγει από δίπλα της κι, έτσι, αναγκάζεται να δημιουργήσει. Με τον Πλούτο, λέει η Πενία, κανείς δεν θα δουλεύει, κανείς δεν θα προσπαθεί, κανείς δεν θα δημιουργεί. Όλοι και όλα θα πέσουν σε μια κατάσταση πλήρους αδιαφορίας, αφού θα έχουν έτσι κι αλλιώς τον Πλούτο δίπλα τους, για προστάτη τους.