Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Με πλαφόν 15% του ΑΕΠ στο κόστος εξυπηρέτησης η λύση για το χρέος που προκρίνει ο Ευρωπαίος και συνεχίζει με το τέμπο του: «Ισως σε 15 χρόνια προκύψουν οι πρώτες χρηματοδοτικές δυσκολίες».
Οι πρώτες μήπως είναι και τελευταίες; «Δεν είμαι καθόλου βέβαιος αν σε 15 χρόνια από τώρα η Ε.Ε. θα είναι όπως τη γνωρίζουμε σήμερα. Ομως, είμαι σίγουρος πως αν δεν υφίσταται, τότε θα γνωρίσει πολέμους και τούτο είναι κάτι που με τρομάζει» προφητεύει ο Γκάι Χαντς, Βρετανός γκουρού των επενδύσεων και μάντης διαλύσεων.
Το «15» έπαιζε πολύ χθες στην ειδησεογραφία, αποκτώντας μια αλχημιστική δόνηση και μία ιδιαίτερη εσωτερική ερμηνεία, αλλά δεν είναι αυτή η ουσία. Αντί για δρομολόγηση ελάφρυνσης του χρέους, έχω την εντύπωση ότι δρομολογείται η ελάφρυνση της συζήτησης για το χρέος, με την παλιά κλασική μέθοδο. Φορτώνεις την ατζέντα των διαπραγματεύσεων με νέα ζητήματα -για να υποβαθμίσεις το μοναδικό που υφίσταται-, ώστε την κρίσιμη ώρα να μπορείς να αφαιρείς -τάχατες με συμβιβαστική διάθεση- χαρτιά από το τραπέζι.
Αντί για δρομολόγηση ελάφρυνσης του χρέους, έχω την εντύπωση ότι δρομολογείται η ελάφρυνση της συζήτησης, διότι δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν διαβάζουν τα διαγράμματα και πετούν αριθμούς στην τύχη για τα προγράμματα, όταν ήδη το ετήσιο κόστος εξυπηρέτησης του χρέους είναι κάτω από 15%, προσεχώς και κάτω από 10%.
Ναι, αλλά το ΔΝΤ στις περισσότερες οικονομίες δουλεύει με το 15%, απαντά ο υποβολέας και εγώ ρίχνω τον προβολέα στο 2059, όταν -σύμφωνα με το προσχέδιο του προϋπολογισμού- η Ελλάδα θα καταβάλει την τελευταία δόση -περί τα 500 εκατ. ευρώ, αν θυμάμαι καλά- στο ευρωπαϊκό ταμείο διάσωσης. Μέχρι τότε, θα υπάρξουν ακόμη πολλές εκπλήξεις και ακριβές λύσεις σε μια ιστορία αντιφάσεων, με την πιο διφορούμενη απ’ όλες το ζεύγος βαρύ - ελαφρύ.
