Οι μανδύες αορατότητας αποτελούν παμπάλαιο όνειρο, πολύ πριν από την ίδια τη γένεση της επιστημονικής φαντασίας- και αποτελούν ένα από τα λίγα παραδείγματα οραμάτων που ξέφυγαν, «χωρίς απώλειες», από τη σφαίρα της μαγείας και εισήλθαν στην σφαίρα της τεχνολογικής έρευνας, καθώς ουκ ολίγοι ερευνητές ανά τον κόσμο εργάζονται πάνω σε τέτοια μέσα.
Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η δουλειά ερευνητών του υπουργείου Ενέργειας των ΗΠΑ (Lawrence Berkeley National Laboratory) και του University of California (UC) Berkeley, οι οποίοι ανέπτυξαν έναν εξαιρετικά λεπτό μανδύα- «δέρμα», που μπορεί να προσαρμοστεί στο σχήμα ενός αντικειμένου και να το αποκρύψει από εντοπισμό σε ορατό φως. Αν και σε πρώτη φάση ο μανδύας είναι σε μικροσκοπική κλίμακα, οι βασικές αρχές πίσω από τη συγκεκριμένη τεχνολογία θα μπορούσαν να επιτρέψουν τη χρήση του και σε μακροσκοπικό επίπεδο, για μεγαλύτερα αντικείμενα.
Το πάχος του είναι μόλις 80 νανόμετρα και μπορεί να τυλίγεται γύρω από τρισδιάστατα αντικείμενα μεγέθους κυττάρων. Η επιφάνειά του είναι ειδικά σχεδιασμένη για να αντανακλά κύματα φωτός έτσι ώστε το αντικείμενο να καθίσταται αόρατο στην όραση όταν ο μανδύας ενεργοποιείται.
Ο Ξιάνγκ Ζιάνγκ, διευθυντής της Materials Sciences Division του Berkeley Lab και ειδικός σε θέματα μεταϋλικών, υποστηρίζει ότι πρόκειται για την πρώτη φορά που ένα τρισδιάστατο αντικείμενο αυθαίρετου σχήματος αποκρύπτεται από το ορατό φως. «Η εξαιρετικά λεπτός μανδύας μας τώρα μοιάζει με παλτό. Είναι εύκολος ο σχεδιασμός και η χρήση του και είναι δυνάμει κλιμακωτό, για την απόκρυψη μακροσκοπικών αντικειμένων».
Είναι ο διαμοιρασμός του φωτός (ορατού, υπερύθρου, κλπ)και η αλληλεπίδρασή του με την ύλη που επιτρέπει τον εντοπισμό και την παρατήρηση αντικειμένων με το μάτι. Οι νόμοι που διέπουν αυτές τις αλληλεπιδράσεις μπορούν να παρακαμφθούν με μεταϋλικά των οποίων οι οπτικές ιδιότητες προκύπτουν από τη φυσική δομή αντί για τη χημική τους σύνθεση. Τα τελευταία 10 χρόνια, ο Ζανγκ και οι συνεργάτες του εργάζονται πάνω στο αντικείμενο της αλληλεπίδρασης φωτός με μεταϋλικά, επιτυγχάνοντας την καμπύλωση του φωτός έτσι ώστε να στρέφεται προς τα πίσω- φαινόμενο που δεν παρατηρείται σε φυισκά υλικά- καθιστώντας έτσι το αντικείμενο οπτικώς αόρατο.
