Από την έντυπη έκδοση
Του Δημήτρη Η. Χατζηδημητρίου
[email protected]
Ακούγεται, περιφέρεται στην πολιτική αγορά και αποτυπώνεται στην αρθρογραφία των ημερών το επιχείρημα ότι «θα είναι καλύτερα να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα, ώστε ο Τσίπρας να υποχρεωθεί να εφαρμόσει το μνημόνιο που έφερε, παρά να είναι στην αντιπολίτευση και να πετροβολάει, όπως έκανε ώς τον Ιανουάριο».
Είναι ένα επιχείρημα ήκιστα κολακευτικό για ένα κόμμα το οποίο επιδιώκει να πείσει ότι ξεπέρασε τις παιδικές του ασθένειες και θέλει να επιβεβαιωθεί ως υπεύθυνο κόμμα εξουσίας και παράγοντας ομαλότητας.
Στη βάση του, όμως, στον πυρήνα της σκέψης όσων το επικαλούνται καλοπροαίρετα, κρύβεται η πραγματική ανησυχία για την επομένη των εκλογών, όταν η αποκατάσταση της πολιτικής σταθερότητας θα είναι το πρώτο και μείζον ζητούμενο, πολύ περισσότερο που τώρα πλέον έχει καταστεί κοινή συνείδηση ότι δίχως ομαλές πολιτικές εξελίξεις, οι οποίες θα αντανακλώνται στον σχηματισμό και στη σύνθεση της επόμενης κυβέρνησης, το έργο της υπέρβασης της κρίσης, μέσω της εφαρμογής του τρίτου μνημονίου, θα μοιάζει όλο και περισσότερο με σισύφειο μαρτύριο.
Ωστόσο, το επιχείρημα πάσχει πολλαπλώς και σε πολλά, πέραν του πολιτικού, επίπεδα. Με τη συνομολόγηση του τρίτου μνημονίου ο ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε οριστικά και αμετάκλητα προσχώρηση και υποταγή στον μονόδρομο της πολιτικής διαχείρισης της κρίσης που ακολουθείται από το 2010. Ολα τ’ άλλα είναι λόγια για προεκλογική κατανάλωση.
Με την εισαγωγή του μνημονίου και την ψήφισή του από τη Βουλή, με απόλυτη πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα αυτό απώλεσε την «κινηματική αθωότητά» του, αυτήν δηλαδή την πρακτική που το εκτόξευσε από το 4% στο 36%.
Ως συστημικό πλέον κόμμα αυτό που μένει να αποδείξει είναι εάν στις νέες συνθήκες μπορεί να εντάξει και να προσδέσει στον πολιτικό σχεδιασμό και στις τάξεις του τους πολίτες που το ψήφισαν πριν από οκτώ μήνες.
Οποιαδήποτε απόπειρα να επανέλθουν ο ΣΥΡΙΖΑ και η ηγεσία του στο προηγούμενο κινηματικό παρελθόν τους -και με δεδομένο ότι όχι μόνον δεν κατάργησαν «με ένα νόμο και σε ένα άρθρο τα μνημόνια», αλλά έφεραν ένα τρίτο και εν πολλοίς επαχθέστερο- μόνον ως καρικατούρα μίμησης θα μπορεί να εκληφθεί. Και θα είναι, καθώς ο χώρος της αντιμνημονιακής κινηματικής λογικής και πρακτικής έχει καταληφθεί απ’ όσους αποχώρησαν από τις τάξεις του, καταγγέλλοντας την ηγεσία του για «προδοσία και συμβιβασμό».
Ως κόμμα που συνομολόγησε, υπέγραψε και ψήφισε ένα μνημόνιο, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διαθέτει, πλέον, μια πραγματολογική βάση εναντίωσης σε αποφάσεις που θα υλοποιούν ό,τι αποδέχτηκε η ηγεσία του στις 12 Ιουλίου. Δεν υπάρχει για τον ΣΥΡΙΖΑ και την ηγεσία του δυνατότητα επίκλησης πολιτικού ή ηθικού επιχειρήματος που θα μπορούσε να δικαιολογήσει επιστροφή στο παρελθόν.
Το μόνο πραγματικό ζητούμενο των ημερών είναι η αντίσταση στην αλλοτρίωση των συνειδήσεών μας.
