Από την έντυπη έκδοση
Tου Α. Δ. Παπαγιαννίδη
[email protected]
Με δύο βασικές τοποθετήσεις -που απέχουν μεταξύ τους λίγες μόνο ημέρες- «υποδέχονται προληπτικά» τις κάλπες της 20ής Σεπτεμβρίου στην Ελλάδα οι «εταίροι» της.
Υπήρξαν και διάφορες άλλες, όπως εκείνη του αμίμητου Γερούν Ντέισελμπλουμ που κάλεσε την Ελλάδα να αποφασίσει αν θέλει να γίνει Βόρεια ή Νότια Κορέα ή πάλι εκείνη του Πιερ Μοσκοβισί που δήλωνε προθυμία στήριξης από μέρους των Βρυξελλών της κυβέρνησης που θα προέλθει από τις κάλπες της 20/9/2015, με προϋπόθεση όμως «σκληρή δουλειά και αίσθημα ευθύνης».
H ουσία, αναμενόμενο, προήλθε απο τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος στο άτυπο Eurogroup του Λουξεμβούργου (όπου δεν -ΔΕΝ- υπήρξε αληθινή πρόοδος στον δρόμο/μονοπάτι προς την έναρξη της συζήτησης για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους) έκρινε αναγκαίο και επίκαιρο να επαναφέρει -με 3σέλιδο έγγραφο που κατέθεσε και το οποίο διέρρευσε καταλλήλως στη «Handelsblatt»...- το ενδεχόμενο της χρεοκοπίας κράτους εντός Ευρωζώνης.
Προσοχή! Χρεοκοπίας οργανωμένης, εύτακτης, προβλεπόμενης, με CCA/ρήτρες συλλογικής δράσης που θα υποχρεώνουν τους ομολογιούχους, οι οποίοι έχουν κρατικό χαρτί στα χέρια τους να αποδέχονται «αυτόματη παράταση του χρόνου ωρίμανσης των ομολόγων». Συμπληρώστε την εικόνα με το ότι η προσέγγιση Σόιμπλε αρθρώνεται πάνω στην ευρωπαϊκή συζήτηση για την ευστάθεια των τραπεζών (που στα χαρτοφυλάκιά τους έχουν τα εν λόγω κρατικά ομόλογα) και τις καταθέσεις των οποίων η λογική Σόιμπλε δεν δέχεται με τίποτε να οδηγήσει σε αυτόματη ευρωπαϊκή εγγύηση, ό,τι κι αν λένε οι σχεδιασμοί της «Τραπεζικής Ενωσης».
Αξίζει τώρα να πάει κανείς λίγες μέρες πιο πίσω. Και να θυμηθεί την τοποθέτηση του Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, όταν εξηγούσε ότι σε περίπτωση που η Ελλάδα δεν ανταποκριθεί στην πρόσφατη συμφωνία της με τους «εταίρους», σ’ ένα τέτοιο ενδεχόμενο «η στάση της Ευρώπης θα είναι διαφορετική».Πρόκειται για τον ίδιο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, ο οποίος -τον κρίσιμο Φεβρουάριο, λίγο μετά τη συμφωνία της 20/2/2015- είχε δημόσια κοντραριστεί με τον Σόιμπλε για την πρόσθετη πίεση που επιδιωκόταν να ασκηθεί τότε στην Ελλάδα. Και για τον ίδιο Γιούνκερ που είπε ότι «η Ευρώπη είναι ο φούρναρης της Κω που δίνει ψωμί στους πρόσφυγες» (και οι Γερμανοί που τους υποδέχονται με πανό καλωσορίσματος στον σταθμό του Μονάχου, βέβαια).
Αυτό είναι το πραγματικό σκηνικό και όχι σ’ εκείνο των στημένων, εσωστρεφών ντιμπέιτ των πολιτικών αρχηγών, που βασικά πάσχισαν να συσκοτίσουν μάλλον παρά να αποκαλύψουν τη στάση τους και τις προθέσεις τους για την «επομένη μέρα». Να παραδεχθούμε, είν’ αλήθεια, ότι ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης με επιμελημένο και σαφή τρόπο αρνήθηκε να προχωρήσει στην παραδοσιακή παροχολογία προεκλογικής λογικής, φθάνοντας μάλιστα στο σημείο να πει, αυστηρά, ότι στα θέματα της κοινωνικής ασφάλισης (όπου είναι γνωστό ότι οι ερχόμενοι μήνες θα είναι βουνό) «δεν γίνεται για το 2016 τίποτε».
Και πάλι, βέβαια, στο καυτό μέτωπο των αγροτών ούτε ο Μεϊμαράκης άντεξε να μην τάξει πισωγύρισμα στα περίπου δεσμευτικά συμφωνημένα - όμως εκεί είχε φροντίσει να συμπαραταχθεί στην υπόσχεση για αναθεώρηση των συμφωνημένων (με μια ακόμη δόση από τα διαβόητα «ισοδύναμα») και ο Αλέξης Τσίπρας... Ο οποίος, εξάλλου, φρόντισε να ξεκαθαρίσει ότι την επόμενη των εκλογών «η Ελλάδα θα κυβερνηθεί» -απωθώντας έτσι το φάσμα επαναληπτικών εκλογών και προσερχόμενος σε μια λογική συνεργασιών- αν και ρητώς (ακόμη) αποκλείοντας έναν Μεγάλο Συνασπισμό/Grosse Koalition, όπως σταθερά ονειρεύονται και προωθούν οι «εταίροι».
Ο Τσίπρας, πάντως, δεν μπόρεσε να μην επιμείνει στους τομείς που θεωρεί ότι έχουν μείνει ανοιχτοί προς διορθωτική διαπραγμάτευση: αναδιάρθρωση του χρέους, «κόκκινα δάνεια»/ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, προσδιορισμός δομής και λειτουργίας του Ταμείου Δημόσιας Περιουσίας, διευθέτηση των εργασιακών, θέματα ΔΕΗ/ΑΔΜΗΕ, (ενδιαφέρον: ούτε αυτός άφησε πολλά πολλά ανοιχτά για το ασφαλιστικό).
Ενώ όμως όλα αυτά δείχνουν -δυο βήματα πριν από τις εκλογές- ένα κάποιο μέτρο ρεαλισμού, προσγείωσης στην πραγματική πραγματικότητα, αποδοχής των δεσμεύσεων προς τους «εταίρους», ενώ επίσης και οι δύο μονομάχοι βλέπουν με σχετική σύγκλιση τα θέματα ανάπτυξης/επενδυτικής επανεκκίνησης -καλά στα λόγια: αλλά πότε η πολιτική τάξη δεν έκανε κάτι άλλο σ’ αυτό το μέτωπο προεκλογικά; Ούτε τα χρόνια Σημίτη...- υπάρχει ανοιχτό το μεγάλο ερώτημα. «Με τι λογής ανθρώπινο δυναμικό θα περπατήσουν οι επόμενοι μήνες;» Και ο ΣΥΡΙΖΑ και η Ν.Δ. πεισματικά κράτησαν στα ψηφοδέλτιά τους ό,τι παλιό διέθεταν (πλην, για τον ΣΥΡΙΖΑ, των φυγάδων προς ΛΑΕ Λαφαζάνη/Ζωή), ενώ δεν έκαναν κανένα άνοιγμα προς οτιδήποτε καινούργιο.
Καλό βόλι!
