The N Society
Του Χριστόφορου Κλήμη,
Διαχειριστή της Anemos Capital Partners
ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ χρόνια η αποτελεσματική διαχείριση των χρημάτων που χρωστάει το Δημόσιο στους προμηθευτές του έχει γίνει μια ξεχωριστή ειδικότητα μέσα στην οικονομική διεύθυνση, που απαιτεί εξειδίκευση, εμπειρία και επαγγελματισμό. Ενώ θεωρείται δεδομένη η διαχείριση των λογαριασμών πελατών λιανικής από τις εισπρακτικές εταιρείες, δεν συμβαίνει το ίδιο όταν οφειλέτης είναι το Δημόσιο.
ΚΑΙ ΠΟΛΛΟΙ διστακτικοί θα πουν, αφού το Δημόσιο πληρώνει σε 180 ή 350 ημέρες, ενώ εδώ και δέκα χρόνια πλήρωνε σε 1.850, δεν είναι καλύτερα; Ένας απλός υπολογισμός των τόκων που πληρώνει μια εταιρεία όταν εκχωρεί τις απαιτήσεις της θα μας υποδείξει το όφελος: Με απαιτήσεις 5 εκατομμυρίων και επιτόκιο 6% πληρώνει 300.000 ευρώ τον χρόνο ή 822 ευρώ την ημέρα. Μια μείωση λοιπόν των ημερών πίστωσης -DSO στην οικονομική ορολογία- μόνο κατά δέκα μέρες θα επιφέρει μείωση τόκων κατά 8.220 ευρώ στο παράδειγμά μας. Να αναφέρουμε εδώ ότι στην Ιταλία οι ημέρες πίστωσης του ιταλικού δημοσίου ήταν 37 το 2018 και όταν για κάποιο διάστημα πήγαν στις 39 είχαν αναστατωθεί και έγραφαν άρθρα για το θέμα.
ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ την εξέλιξη των χρεών των δημοσίων νοσοκομείων μόνο, θα παρατηρήσουμε ότι τα τελευταία χρόνια, που θεωρητικά βγήκαμε από την επιτήρηση των μνημονίων, αυτά βαίνουν αυξανόμενα: το 2017 ήταν 299 εκατ. ευρώ, το 2018 294 εκατ., το 2019 344 εκατ., ενώ το 2020 ανέβηκαν στα 502 εκατ. και μέχρι τον Οκτώβριο του 2021 είχαν σκαρφαλώσει στο 1,006 δισ. ευρώ, αντιπροσωπεύοντας έτσι το 54,47% του συνόλου των χρεών της Γενικής Κυβέρνησης, σύμφωνα με το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους.
ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ εταιρεία λοιπόν θα πρέπει να είναι ικανή να μειώσει κατά το δυνατόν τις ημέρες πίστωσης των πελατών της, έτσι ώστε να μειώνονται και οι τόκοι των ενδεχόμενων εκχωρήσεων. Θα πρέπει να είναι σε θέση να εκμαιεύει το πότε θα πληρωθούν τα χρέη αφού επιβεβαιώσει την ύπαρξή τους από τους διάφορους φορείς του Δημοσίου, νοσοκομεία, υπουργεία, δήμους και περιφέρειες, καθήκον που χρήζει εξειδίκευσης. Τα λεγόμενα «χαμένα» τιμολόγια, ξεχασμένα σε κάποιο συρτάρι, είναι τιμολόγια που ο επιχειρηματίας περιμένει να εισπράξει, πράγμα που δεν θα γίνει ποτέ αφού για το λογιστήριο του φορέα δεν υπάρχουν από τη στιγμή που δεν έχουν καταχωρηθεί ποτέ. Και όταν βρεθούν, θα πρέπει να περάσουν από ΕΔΕ, μια μακρά διαδικασία, που σημαίνει χρήμα χαμένο σε διαδικαστικά και φυσικά τόκους. Επιπλέον, θα πρέπει να έχει άμεση επαφή με την ηγεσία των φορέων του Δημοσίου έτσι ώστε να υπάρχει πληροφόρηση και διασταύρωση από πρώτο χέρι για τις επόμενες χρηματοδοτήσεις. Η γνώση του νομικού πλαισίου, οι επισκέψεις και οι μεσολαβήσεις στους φορείς, έτσι ώστε να υπάρχει από πρώτο χέρι πληροφόρηση, θα εξαλείψουν τις δικαιολογίες και τις καθυστερήσεις.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ λοιπόν πολλοί λόγοι για να χρησιμοποιήσει ένας προμηθευτής του Δημοσίου μια εξειδικευμένη εταιρεία για να συνδράμει επικουρικά στην είσπραξη των οφειλών, δραστηριότητα που μέχρι πρότινος ασκούσαν μόνο οι μεγαλύτερες εταιρείες λόγω του κόστους, το οποίο τώρα μειώνεται, αφού μπορεί πλέον να γίνει μέσω εξωτερικού συνεργάτη.
