Της Άντζελας Βερναδάκη,
Director, Market Access & External Relations της βιοφαρμακευτικής ΑbbVie
Παραδοσιακά και διαχρονικά η τοποθέτηση κάποιου στη θέση του υπουργού Υγείας αποτελούσε είτε υποβάθμιση, μεταφορά δηλαδή από κάποιο «ανώτερο» υπουργείο, είτε ευκαιρία για κάποιον να εκτελέσει το αγροτικό του. Γενικά, θεωρείται μια «ηλεκτρική καρέκλα». Στα χρόνια τις κρίσης, από το 2009 και μετά, επιπλέον στα παραπάνω προστέθηκε και μία αίσθηση προσωρινότητας, μιας και όχι μόνο άλλαζαν συχνά οι υπουργοί αλλά ολόκληρες οι κυβερνήσεις. Παράλληλα, η πολιτική μας κουλτούρα δεν περιλαμβάνει την έννοια της συναίνεσης που μπορεί να δώσει συνέχεια σε μια εφαρμοζόμενη πολιτική.
Ο συνδυασμός της αίσθησης της προσωρινότητας και της παραδοσιακής έλλειψης συναινετικών προσεγγίσεων στρώνει το χαλί των «εύκολων» οριζόντιων μέτρων. Ειδικότερα στον τομέα της Υγείας, όπου πραγματικά απαιτούνται ριζικές τομές και αλλαγές με όραμα και μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, το παραπάνω μίγμα είναι πραγματικά εκρηκτικό.
Σε πρόσφατη παρουσίαση μελέτης του London School Of Economics, για την κατανομή των κοινωνικών δαπανών, ο καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής της Υγείας Πάνος Καναβός δήλωσε πως θα είναι τέτοιες οι εξελίξεις στον χώρο της Υγείας τα επόμενα 10 χρόνια που, σε συνδυασμό με τον πληθυσμό που γερνάει, πρέπει σήμερα να ληφθούν τολμηρές αποφάσεις.
Ο κ. Καναβός έκανε έκκληση για μία έστω βασική συναίνεση σε αξιακά ζητήματα πολιτικής της Υγείας ώστε να μη βρεθεί για άλλη μία φορά η χώρα πίσω από τις εξελίξεις.
Ο ίδιος σκιαγράφησε 4 βασικούς τομείς γύρω από τους οποίους θα πρέπει οι πολιτικές δυνάμεις να δημιουργήσουν μία ελάχιστη βασική συναίνεση:
α) την ανάγκη για τη θεμελίωση της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας,
β) την ανάγκη απελευθέρωσης του θεσμικού πλαισίου για την ανάπτυξη των κλινικών μελετών στην Ελλάδα,
γ) την ανάγκη για αύξηση της ανεπαρκούς σήμερα φαρμακευτικής δαπάνης,
δ) τη βελτίωση των υπηρεσιών παροχής Υγείας, μέσω της βελτίωσης λειτουργίας των νοσοκομείων.
Η μελέτη, αναλύοντας τις κοινωνικές δαπάνες της Ελλάδας σε σύγκριση με αυτές ενός μίγματος χωρών της Βόρειας και Νότιας Ευρώπης, υποδεικνύει τους τομείς από τους οποίους θα μπορούσε να εξοικονομήσει πόρους η χώρα ώστε να ενισχύσει την Υγεία. Οι τομείς αυτοί είναι -ενδεικτικά- οι πρόωρες συντάξεις, οι μεταφορές και η αναδιοργάνωση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Απαιτείται όμως πολιτική συναίνεση.
Στην Υγεία η διαχείριση των χρόνιων και συσσωρευμένων προβλημάτων και οι μεταρρυθμίσεις, που έχει ανάγκη αλλά και είναι έτοιμος να δεχτεί ο χώρος, διατρέχουν μία τυπική κυβερνητική θητεία και πολλές συνήθεις υπουργικές θητείες.
Η όποια αίσθηση προσωρινότητας αισθάνεται ο πολιτικός, το όποιο πολιτικό κόστος αποτελεί μια εφήμερη και επιφανειακή προσέγγιση και δεν πρέπει να γίνεται τροχοπέδη των μακροπρόθεσμων αναγκών των πολιτών της χώρας. Είναι δε πολύ μικρότερο από το κόστος που θα κληθούμε να υποστούμε όλοι μας αν δεν δράσουμε σήμερα. Απαιτείται άμεση συναίνεση ώστε να δομηθεί μία κοινή πολιτική πλατφόρμα για την Υγεία, η οποία θα στηριχθεί ανεξάρτητα από το ποιος βρίσκεται στην κυβέρνηση. Στο τέλος της ημέρας, όπως η Παιδεία είναι για τους μαθητές, η Υγεία είναι πρωτίστως για τους ασθενείς.
