Η εξελικτική πορεία των σκύλων και αρκετών ομάδων αρπακτικών ήταν ενδεχομένως άμεση συνέπεια κλιματικής αλλαγής, σύμφωνα με νέα έρευνα στην οποία εξετάστηκαν απολιθώματα ηλικίας έως και 40 εκατομμυρίων ετών.
«Τα ευρήματα ενισχύουν την ιδέα ότι τα αρπακτικά ζώα μπορεί να είναι άμεσα εξαρτώμενα από το κλίμα και τα ενδιαιτήματα, στον ίδιο βαθμό με τα φυτοφάγα ζώα», δήλωσε η Κριστίν Τζάνις, καθηγήτρια οικολογίας και εξελικτικής βιολογίας στο Πανεπιστήμιο Μπράουν, και μέλος της ερευνητικής ομάδας με επικεφαλής τον Μπόρχα Φιγκεϊρίδο του Πανεπιστημίου της Μάλαγα στην Ισπανία. «Αν και κάτι τέτοιο φαίνεται λογικό, δεν είχε αποδειχθεί στο παρελθόν», πρόσθεσε.
Το κλίμα στην κεντρική Βόρεια Αμερική πριν από περίπου 40 εκατομμύρια χρόνια ήταν θερμό και ευνοούσε την ανάπτυξη δασικών εκτάσεων. Τα σκυλιά είναι εγγενή στη Βόρεια Αμερική.
Τα είδη της εποχής, όπως δείχνουν τα απολιθώματα, ήταν μικρά ζώα που έμοιαζαν περισσότερο με μικρά αιλουροειδή παρά με τα σημερινά σκυλιά, και ήταν καλά προσαρμοσμένα στους βιοτόπους τους.
Τα πρόσθια άκρα τους δεν ήταν εξειδικευμένα για τρέξιμο, διατηρώντας την ευελιξία να παραμονεύουν και να επιτίθενται στη λεία που περνούσε από κοντά τους.
Ωστόσο λίγα εκατομμύρια χρόνια αργότερα, το κλίμα του πλανήτη ξεκίνησε να ψύχεται σημαντικά και στη Βόρεια Αμερική τα Βραχώδη Όρη προκάλεσαν μεγάλη ξηρασία στο ηπειρωτικό εσωτερικό. Τα δάση σταδιακά αντικαταστάθηκαν από λιβάδια.
Η ερευνητική ομάδα εξέτασε τους αγκώνες και τα δόντια 32 ειδών σκύλων, ηλικίας 2 έως 40 εκατομμυρίων ετών.
Η ανάλυση έδειξε πως την ίδια στιγμή που η κλιματική αλλαγή ευνόησε τη χαμηλή βλάστηση, οι σκύλοι εξελίχθηκαν από ζώα που παραμόνευαν σε ενέδρες, σε αρπακτικά κυνηγούς όπως τα σύγχρονα τσακάλια και αλεπούδες, και τελικά σε επίμονους κυνηγούς όπως οι λύκοι, με την ικανότητα να ακολουθούν μεγάλα θηράματα για μία ολόκληρη ημέρα σε υψηλά γεωγραφικά πλάτη.
Οι αγκώνες των σκύλων άλλαξαν στη δομή της βάσης, επιτρέποντας στα μπροστινά τους πόδια να περιστρέφονται ώστε να μπορούν να αρπάζουν και να παλεύουν με τη λεία τους.
Παράλληλα τα δόντια τους έγιναν πιο ανθεκτικά, πιθανώς για να μπορούν να μασάνε λεία που έγινε πιο σκληρή μακριά από το υγρό, φυλλώδες, δασικό έδαφος.
Η μελέτη καταλήγει ότι τα αρπακτικά δεν εξελίσσονται μόνο ως απόκριση στην εξέλιξη της λείας τους, αλλά επηρεάζονται άμεσα από τις κλιματικές αλλαγές στο βιότοπό τους, κάτι που ίσως χρειαστεί να συμβεί σήμερα, λόγω των ανθρωπογενών μεταβολών στο περιβάλλον.
