Από την έντυπη έκδοση
Του Δημήτρη Η. Χατζηδημητρίου
[email protected]
O,τι συμβαίνει στη χώρα, πέντε χρόνια τώρα, δεν ήταν νομοτέλεια, ούτε απόρροια μιας απρόβλεπτης φυσικής καταστροφής... Είναι απότοκο πολύ συνειδητών πολιτικών επιλογών, που έπεισαν μεγάλο τμήμα της κοινωνίας για μια αφήγηση της κρίσης, η οποία εφευρέθηκε ακριβώς προκειμένου να υπηρετηθούν, να προωθηθούν και τελικά να επιβληθούν συγκεκριμένες πολιτικές επιδιώξεις...
Η προβληθείσα, κατά κόρον, άποψη, ότι το μνημόνιο έφερε την κρίση -κι όχι το ακριβώς αντίθετο- μπορεί να λειτούργησε καταπραϋντικά και ψυχολογικά λυτρωτικά για ένα τμήμα του πολιτικού σώματος -απαλλάσσοντας από την υποχρέωση ενδοσκόπησης και σοβαρής συζήτησης των ημαρτημένων- ωστόσο διέστρεψε τα κριτήρια για την αναζήτηση αποτελεσματικών λύσεων και διέφθειρε τον δημόσιο λόγο, υποβιβάζοντάς τον στο χυδαίο επίπεδο μιας συνθηματολογίας του μίσους, που δηλητηρίαζε, αργά και μεθοδικά, όλους τους κοινωνικούς αρμούς.
Πέντε χρόνια τώρα, η χώρα, η κοινωνία σπατάλησαν χρόνο και προσπάθεια σε στείρες διαμαρτυρίες, επενδύοντας σε παρηγορητικές ψευδαισθήσεις μαζικής κατανάλωσης, ξοδεύοντας δυναμικό το οποίο εάν είχε μετουσιωθεί σε ενσυνείδητη πράξη ανάταξης, τα μνημόνια θα ήταν παρελθόν.
Από χθες, οι φαντασιώσεις πήραν τη θέση που τους αξίζει στον σκουπιδοτενεκέ της ανέξοδης φενάκης...
Η Ελλάδα, οι πολίτες της, δεν πρόκειται να βγουν από τη δυστοπία της σκληρής πραγματικότητας εάν δεν καταβληθεί το τίμημα της αλήθειας, απ’ όλους δίχως εξαιρέσεις...
Η Ελλάδα και οι πολίτες της καλούνται από χθες «να αντέξουν το ανυπόφορο και να υποστούν το ανείπωτο».
Είναι το τίμημα για τις ψευδαισθήσεις, τις ιδεοληψίες, τα παρηγορητικά ψεύδη, που πέντε χρόνια τώρα κυριάρχησαν στον δημόσιο λόγο και βίο. Είναι το κόστος των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου...
