του Χρήστου Παναγιωτίδη, σ. Ορκωτού Ελεγκτή - Chartered Certified Accountant
Στις 25 Ιανουαρίου 2015, το εκλογικό σώμα επέλεξε τον Αλέξη Τσίπρα ως πρωθυπουργό της Ελλάδος. Κανείς δεν αμφισβητεί το ότι η επιλογή έγινε με βασικό γνώμονα τη δέσμευση του κ. Τσίπρα να κάνει ότι ήταν αναγκαίο για να επιλυθεί το οξύ οικονομικό πρόβλημα της χώρας, το οποίο οδήγησε στην «λιτότητα» και τις συνεπακόλουθες θυσίες του Ελληνικού λαού. Το προεκλογικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο απλώθηκε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη, σε κάθε γωνιά της χώρας, ήταν «Η Ελπίδα Έρχεται – Η Ελλάδα Προχωράει – Η Ευρώπη Αλλάζει». Το εκλογικό σώμα εύλογα είχε τότε υποθέσει ότι ο ηγέτης του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και τα υπόλοιπα στελέχη του κόμματος είχαν μελετήσει το οικονομικό πρόβλημα της χώρας και είχαν καταστρώσει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο αντιμετώπισης του προβλήματος, με την απαιτούμενη ικανότητα, ευθύτητα και εντιμότητα που έλειπε από τις προηγούμενες κυβερνήσεις της Ελλάδος.
Όμως, ποιο είναι το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδος και πως δημιουργήθηκε; Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι η ουσία του οικονομικού προβλήματος της Ελλάδος είναι ότι, εδώ και πολλές δεκαετίες, ξοδεύουμε περισσότερα από όσα παράγουμε, καλύπτοντας τα ελλείμματα με δανεικά. Στην εξίσωση αυτή, τα μεν έσοδα ήταν χαμηλά, λόγω ελλιπούς παραγωγικότητας (απόρροια της ανεπαρκούς και πλήρως αποσυντονισμένης παιδείας, της τερατώδους γραφειοκρατίας, του μεγέθους της μαύρης οικονομίας αλλά και της παντελούς έλλειψης οικονομικού προσανατολισμού και οράματος), τα δε έξοδα ήταν ψηλά (απόρροια της αχρείαστης διόγκωσης του δημόσιου τομέα για σκοπούς «βολέματος» μελών του εκλογικού σώματος, των αλόγιστων «παροχών» για την εξασφάλιση πολιτικής εύνοιας, του χρηματισμού και της διαφθοράς και, γενικά, της ανικανότητας των επιφορτισμένων με την διαχείριση του δημόσιου χρήματος να διαχειρισθούν τη δημόσια περιουσία ως «συνετοί οικογενειάρχες»).
Για παράδειγμα, ήταν γνωστό εδώ και πολλές δεκαετίες ότι το συνταξιοδοτικό σύστημα της Ελλάδος θα καταρρεύσει. Πέραν από κάποια ημίμετρα, καμιά Ελληνική κυβέρνηση δεν το αντιμετώπισε. Ήταν και είναι γνωστό ότι στον ευρύτερο δημόσιο χώρο έχουν βολευτεί πολλοί κηφήνες και εργατοπατέρες, με την ανοχή και την σύμπραξη των εκάστοτε κυβερνώντων. Στα αυτιά μου ακόμη ηχεί η ρήση «Τσοβόλα δώστα όλα». Το κακό είναι ότι οι κατά καιρούς Τσοβόλες δεν έδιναν απλά αυτά που είχαν. Δανειζόντουσαν για να δώσουν απλόχερα και πλουσιοπάροχα!
Όπως ήταν φυσικό, ήλθε η στιγμή που η χώρα κατέστη αναξιόχρεη. Κανείς δεν μας δάνειζε. Σε εκείνο το στάδιο, στραφήκαμε προς τους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση για βοήθεια. Αυτοί με προθυμία ανταποκρίθηκαν, ζήτησαν, όμως, όπως ήταν φυσικό, «να σφίξουμε τα ζωνάρια» και να αντιμετωπίσουμε τις γενεσιουργές αιτίες του οικονομικού προβλήματος (υδροκέφαλο και σπάταλο δημόσιο, χρηματισμός και διαφθορά, ετοιμόρροπο ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό σύστημα, δύσκαμπτη αγορά εργασίας, πολιτικές και πρακτικές που προάγουν την ανεργία, μονοπωλιακά υπερπρονόμια ορισμένων τάξεων, φοροδιαφυγή και άλλα).
Και τότε ξεκίνησε «η διαπραγμάτευση» (στην ουσία μια συγκαλυμμένη επαιτεία). Τότε υιοθετήθηκαν οι «κόκκινες γραμμές» χωρίς, όμως, να έχουμε διευκρινίσει τις συνέπειες ενός ενδεχόμενα άκυρου άλματος. Ο στόχος μας ήταν να επιβάλουμε τις απόψεις μας σε όλες τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή να πιέσουμε τους φορολογούμενους της υπόλοιπης Ευρώπης να πληρώσουν τα δικά μας «σπασμένα», όταν, μάλιστα, με ετήσιο επιτόκιο κάτω του 1%, το κόστος δανεισμού της Ελλάδος από τους «Θεσμούς» είναι, σε αρκετές περιπτώσεις, χαμηλότερο του επιτοκίου που πληρώνουν οι δανειστές μας. Φυσικά, όλοι συσπειρώθηκαν εναντίον μας. Παρά ταύτα, εμείς συνεχίσαμε «να διαπραγματευόμαστε», με το επιχείρημα ότι η έξοδος της Ελλάδας από το Ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση θα οδηγήσει (άκουσον, άκουσον) στη διάλυση του Ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και όλα αυτά με το επιχείρημα ότι έτσι ανακτούσαμε την εθνική μας ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια. Και δεν καταλαβαίναμε ότι οι επαίτες δεν έχουν ούτε ανεξαρτησία ούτε αξιοπρέπεια. Ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια έχουν οι φτωχοί που ανασηκώνουν τα μανίκια και ρίχνονται στη δουλειά ώστε να βγουν από τη φτώχεια το συντομότερο δυνατό.
Πολλές φορές πέρασε από το μυαλό μου ότι ο πραγματικός στόχος του ΣΥΡΙΖΑ είναι να κάνει τους φτωχούς φτωχότερους γιατί έτσι πιστεύει ότι θα διασφαλίσει την εκλογική του πελατεία. Θέλω να πιστεύω ότι η τερατώδης αυτή σκέψη είναι αποκύημα της φαντασίας μου. Όμως, τι σημαίνουν οι ψίθυροι περί επαναφοράς της δραχμής; Μήπως υποδηλώνουν την πρόθεση της Κυβέρνησης να τυπώνει και να σκορπίζει χαρτιά για να δημιουργεί τη ψευδαίσθηση στους φτωχούς ότι αυξάνουν τα εισοδήματά τους; Βέβαια, με τον τρόπο αυτό, τα εισοδήματα των φτωχών και των συνταξιούχων θα μειώνονται, δεν θα αυξάνονται. Οι παλαιότεροι θα θυμούνται την εποχή που είχαμε 30% πληθωρισμό. Ποιος πλήρωνε τις συνέπειες του υπερπληθωρισμού; Χωρίς αμφιβολία, οι μισθοσυντήρητοι και οι συνταξιούχοι που έβλεπαν τις πενιχρές τους αποταμιεύσεις να εξανεμίζονται.
Το διεθνές κύρος της χώρας έχει φθάσει στο ναδίρ. Δεν αποκλείεται να είναι η 12η ώρα. Οι στιγμές απαιτούν τόλμη και αυτοθυσία.
