Ενσαρκώνοντας μια κοσμοπολίτισσα θυγατέρα της Ανατολής, η ηθοποιός Νικολέττα Βλαβιανού αφηγείται την κατατρεγμένη και πολυτάραχη ζωή της στην Πόλη, και μας μιλά για την παράσταση «Φαχισέ Τσίκα».

Διασκευασμένο θεατρικά από τον Στρατή Πανούριο, ο οποίος υπογράφει και τη σκηνοθεσία, το αφηγηματικό έργο του Θωμά Κοροβίνη παρουσιάζεται στο θέατρο Σταθμός (πρώην Μαίρη Αρώνη), κάθε Τρίτη και Κυριακή.

Η Νικολέττα Βλαβιανού ξετυλίγει μια ζωή γεμάτη αντιθέσεις, αρώματα και χρώματα της Ανατολής, μια ζωή που ακολουθεί την ακμή της ελληνικής παροικίας στην Κωνσταντινούπολη και φτάνει μέχρι τις μέρες μας, και μιλά για το έργο και για τη σωστή δόση Δύσης και Ανατολής.
Συστήστε μας την Ευθαλία.

«Η Ευθαλία είναι μια γυναίκα, η οποία έζησε όλα τα μεγάλα γεγονότα, που συντάραξαν την Κωνσταντινούπολη και το γένος μας τον περασμένο αιώνα. Όλους τους διωγμούς και τους ξεριζωμούς, όλους τους καημούς, αλλά και τα γλέντια τα έχει χαραγμένα στο σώμα της. Υπό μία έννοια, η Ευθαλία είναι η ίδια η Πόλη, η Κωνσταντινούπολη, η λατρεμένη Ινσταμπούλ».

Από πού ξεκινά η ιστορία της και πού καταλήγει;

Είναι μια γυναίκα, που γνώρισε τον ξεριζωμό και τον πόλεμο, από 7 ετών. Γεννημένη στην Κερασούντα, έφτασε ξεκομμένη “ως ορφανό του πολέμου” στην Πόλη. Γνώρισε τον μεγάλο έρωτα στα μάτια του Σπανιόλου αξιωματικού του Αμερικάνικου Ναυτικού, του Μαρτσιάνο. Έζησε έναν θυελλώδη έρωτα και μια τεράστια απώλεια. Πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής της εργαζόμενη στα “bar” και στα “σπίτια” του Γαλατά. Φαχισέ Τσίκα τη φώναζαν, μα Φαχισέ σημαίνει πόρνη αναγκαστικώς(!) και Τσίκα, παιδί. Πέρασαν από το σώμα της πολλοί, μα η ψυχή της έμεινε καθαρή, παραδομένη για πάντα στα μαύρα μάτια του Μαρτσιάνο. 

Πώς ξεδιπλώνεται η ζωή της στην παράσταση;

Με ενεργητικό, αφηγηματικό λόγο, που δημιουργεί εικόνες και έντονα συναισθήματα στον θεατή.

Είστε μόνη στη σκηνή. Ποιες είναι οι προκλήσεις, αλλά και οι δυσκολίες ενός θεατρικού μονόλογου;

Ο θεατρικός μονόλογος είναι ένα είδος θεάτρου, που με γοητεύει. Είναι, κάθε φορά, ένα βήμα στο κενό. Κάθε παράσταση είναι μία αναμέτρηση, ένας επικίνδυνος, αλλά και συνάμα “μαγικός” χορός. Στη σκηνή, υπάρχουν η αλήθεια κι εσύ. Αυτή είναι ο παρτενέρ και ο σύντροφός σου.

Η Ευθαλία δεν είχε Τίποτα. Γι’ αυτό και, γι’ αυτήν, τα Πάντα ήταν σημαντικά. Το καθετί που της δινόταν ήταν θείο δώρο. Ως λαός, πρέπει να ξαναβρούμε την ηθική ισορροπία. Νομίζω ότι αυτό έχει διαταραχθεί πιο πολύ. Ο νεοέλληνας μιμήθηκε τον “επιτυχημένο” δυτικοευρωπαίο πολίτη και ξέχασε την Ανατολή που υπάρχει μέσα του. Την Ανατολή που εκφράζεται με αισθήματα, όχι με αριθμητικά νούμερα και στατιστικές. Την Ανατολή που υμνεί και αγαπά τον άνθρωπο με τις αδυναμίες του. Οι Έλληνες ήταν δυνατός λαός, γιατί είχαν τη σωστή δόση Δύσης και Ανατολής μέσα τους.  Όταν ισορροπήσουμε και αποδεχτούμε τη διαφορετικότητα και τη φύση μας, θα έρθει και η αρμονία.   

Πού στρέφετε το βλέμμα σας, για να αντλήσετε αισιοδοξία;

Όσο πιο ψηλά μπορώ να δω…

Ταυτότητα παράστασης
Σκηνοθεσία - θεατρική διασκευή: Στρατής Πανούριος, βοηθός σκηνοθέτη: Ανδρομάχη Παπαδοπούλου, σκηνικά: Δήμητρα Χίου, κοστούμι: Δάφνη Τσακώτα, επιμέλεια κίνησης: Μόνικα Κολοκοτρώνη, φωτισμοί: Θέμος Σβορώνος, μουσική επιμέλεια: Θωμάς Κοροβίνης - Στρατής Πανούριος, παραγωγή: Art Station. Ερμηνεύει η Νικολέττα Βλαβιανού.

Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]