Η μικρή νησίδα των Έξω Διαβατών, τέσσερα χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Σκύρου, αποτελεί θεωρητικά ιδανικό περιβάλλον για τις σαύρες του είδους Podarcis gaigeae που φιλοξενεί, λόγω της αφθονίας τροφής και της παρουσίας λιγότερων φυσικών εχθρών και ανταγωνιστών σε σχέση με τη Σκύρο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι σαύρες της νησίδας να φτάνουν το τριπλάσιο βάρος από το κανονικό και να επιτίθενται συχνά ή ακόμα και να τρώνε νεαρότερες σαύρες του ίδιου είδους.
«Ο κανιβαλισμός εις βάρος νεαρότερων σαυρών είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος για τις υπερμεγέθεις σαύρες να εξουδετερώνουν μελλοντικούς ανταγωνιστές και την ίδια στιγμή να καταναλώνουν ένα θρεπτικό γεύμα», δήλωσε ο Παναγιώτης Παφίλης, Επίκουρος Καθηγητής Ζωικής Ποικιλότητας του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
Προηγούμενη έρευνα της ίδιας ομάδας για τις σαύρες των μικρών νησίδων γύρω από τη Σκύρο είχε δείξει πως είναι 20 φορές πιο πιθανό να βρεθούν στο στομάχι τους κομμάτια από τα σώματα νεαρών σαυρών, σε σχέση με τις αντίστοιχες σαύρες στη Σκύρο, όπου η ύπαρξη φιδιών, πτηνών και ορισμένων θηλαστικών διατηρούν τον πληθυσμό σε χαμηλότερα επίπεδα. Αντιθέτως, η απουσία αρπακτικών στους Διαβάτες οδηγεί στην αύξηση της πυκνότητας πληθυσμού αλλά και του όγκου των σαυρών.
Συνεχίζοντας την έρευνα, η ομάδα του καθηγητή Παφίλη τοποθέτησε μία πεινασμένη ενήλικη σαύρα σε εγκλεισμό με μία νεαρότερη. Πάνω από τα δύο τρίτα των σαυρών από τους Διαβάτες επιτέθηκε στη νεαρή σαύρα, ενώ μόλις το 17 τοις εκατό των σαυρών από τη Σκύρο πραγματοποίησε το ίδιο. Επιπλέον, ο χρόνος αναμονής πριν την επίθεση ήταν σχεδόν έξι φορές μικρότερος για τις σαύρες από τη νησίδα.
Ο κανιβαλισμός των σαυρών υποδεικνύει μία επιλογή για ταχεία ανάπτυξη, η οποία τροφοδοτείται από την υψηλή αφθονία τροφίμων, θέτοντας έτσι τις βάσεις για την εξέλιξη του γιγαντισμού, καταλήγει η έρευνα.
