Ένας τόπος - πέρασμα, όμοιος με σταυροδρόμι, ένα μεταμοντέρνο γκέτο μύησης ή απώλειας για κάθε καρυδιάς καρύδι που ξεβράζεται δίπλα στο ποτάμι, μια «γκρίζα ζώνη» μεταξύ ζωής και περιθωρίου, ελπίδας και εξαθλίωσης, γίνεται το πεδίο συνάντησης κάποιων απόκληρων ηρώων.

«Εδώ, λοιπόν, στη μεγάλη χώρα του θεάτρου, την αναστατωμένη, την πληγωμένη από την οικονομική κρίση, σ’ αυτήν θα παίξουμε τη “Δυτική αποβάθρα”. Στην Αθήνα, σήμερα», σημειώνει ο καλλιτεχνικός διευθυντής της Comédie de Reims, Λουντοβίκ Λαγκάρντ, ο οποίος σκηνοθετεί το έργο του διάσημου Γάλλου συγγραφέα και σκηνοθέτη Μπερνάρ - Μαρί Κολτές, που παρουσιάζεται ξανά στο Εθνικό Θέατρο, για λίγες μόνο παραστάσεις, από σήμερα, Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου, έως και τις 5 Οκτωβρίου.

Πρόκειται για μία συμπαραγωγή του Εθνικού Θεάτρου και της Comédie de Reims, που πραγματοποιείται με την υποστήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου Ελλάδος, στο πλαίσιο του προγράμματος «Ελλάς Γαλλία Συμμαχία 2014».

Η ιδέα για τη «Δυτική αποβάθρα» γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη, στις όχθες του ποταμού Χάντσον, δυτικά του Μανχάταν, όπου υπήρχε ένα μεγάλο έρημο υπόστεγο, που ανήκε στις παλιές αποβάθρες. Εκεί, ο Κολτές οραματίστηκε τον τόπο δράσης του έργου του και έπλασε έναν αστικό «λαβύρινθο», όπου σμίγουν όλοι οι ήρωές του: ένας οικονομικός διευθυντής που κατασπατάλησε σκανδαλωδώς μια περιουσία και ψάχνει μια γωνιά για να πεθάνει, η βοηθός του, ένας υπερήφανος μαύρος μετανάστης που δεν μιλάει σε κανέναν, και ένας ντίλερ που ούτε κοιμάται, ούτε ονειρεύεται, αλλά «εξουσιάζει».

Κάτω από το ίδιο σκοτεινό υπόστεγο, στην άκρη του αυτοκινητόδρομου, αυτοί οι άνθρωποι, σε μια συνάντηση μοιραία για όλους, θα προσπαθήσουν το ακατόρθωτο: να συνομιλήσουν σε μια άγνωστη γλώσσα, που οι κοινωνικές διαφορές, αλλά και η εσωτερική απομόνωση του καθενός αποκλείουν την αποκρυπτογράφησή της. Κάθε πιθανότητα εγγύτητας και επικοινωνίας γίνεται όλο και πιο δύσκολη μέχρι το τέλος.

Σε μια καθολική, μεσοαστική οικογένεια της  ανατολικής Γαλλίας, μεγαλώνει ένα παιδί, που έχει ίνδαλμά του τον Ρεμπώ και μισεί την έμμισθη εργασία. Ταξιδεύει συνεχώς: Νέα Υόρκη, Σοβιετική Ένωση, Αφρική, Λατινική Αμερική. Στα ενδιάμεσα διαστήματα, παρακολουθεί μαθήματα σκηνοθεσίας στο Εθνικό Θέατρο του Στρασβούργου και γράφει μανιωδώς. Το 1975, κάνει απόπειρα αυτοκτονίας. Έναν χρόνο μετά, μπαίνει για αποτοξίνωση. Το 1986, σκηνοθετείται η «Δυτική αποβάθρα» από τον Πατρίς Σερώ. Το 1987, ανεβαίνει το έργο «Στη μοναξιά των κάμπων με βαμβάκι» και το 1988, ολοκληρώνει, μεταξύ άλλων, τον «Ρομπέρτο Τσούκκο», που σκηνοθετεί, δυο χρόνια μετά, ο Πέτερ Στάιν. Πεθαίνει από έιτζ, το 1989, σε ηλικία σαράντα ενός ετών.

Ταυτότητα παράστασης
Σκηνοθεσία: Ludovic Lagarde, δραματουργία: Marion Stoufflet, σκηνικά: Antoine Vasseur, φωτισμοί: Sébastien Michaud, κοστούμια: Εύα Νάθενα, βίντεο: Γρηγόρης Ρέντης, ήχος: David Bichindaritz, βοηθός ενδυματολόγου: Αλέγια Παπαγεωργίου, βοηθός σκηνοθέτη: Αλέξανδρος Βαμβούκος, φωτογράφος παράστασης: Πάτροκλος Σκαφιδάς. Παίζουν: Σαμουήλ Ακιμόλα, Αναστασία - Ραφαέλλα Κονίδη, Γιώργος Κοτανίδης, Δημήτρης Λάλος, Θέμις Μπαζάκα, Μαρία Ναυπλιώτου, Γιάννης Νιάρρος, Νίκος Χατζόπουλος.

naftemporiki.gr