Σκιαγραφώντας με υποδόριο χιούμορ και σαρκασμό το τέλος του 20ού αιώνα και δίνοντας μια «Τελευταία διορία», το μυθιστόρημα της συγγραφέα - δημοσιογράφου Άννας Μιχαλιτσιάνου, ένα κοινωνικό θρίλερ με έντονη πλοκή και δράση, χειμαρρώδη λόγο και αλλεπάλληλες ανατροπές, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
Πρόσωπα που αγωνιούν να φτάσουν…
Θύτες και θύματα, ανήθικοι και ηθικολόγοι, αδίστακτοι και τρομοκρατημένοι, σκευωροί και πιστοί χριστιανοί, επαναστάτες και βολεμένοι. Αυτοί είναι οι ήρωες της «Τελευταίας διορίας». Πρόσωπα μπερδεμένα ανάμεσα σε αυτό που απαιτούσε ο πολιτισμός της εποχής να γίνουν, και στις δικές τους βαθύτερες επιθυμίες. Πρόσωπα που αγωνιούν να φτάσουν. Αλλά, πού; Γνωρίζουν ότι κοπιάρει ο ένας τον άλλον; Ναι. Όλοι γνωρίζουν. Κανείς δεν είναι αθώος.
Μια καλοκαιρινή μέρα του 1994. Μια μέρα, που θα αλλάξει τη ζωή μιας γυναίκας ολοκληρωτικά. Σε ένα ανελέητο κυνηγητό για μια διευθυντική θέση, την κατηγορούν ότι ευθύνεται για τον θάνατο ενός μετανάστη. Είναι αθώα ή ένοχη; Στην υπόθεση, εμπλέκονται ο - πρώην επαναστάτης και αριστερός - πρόεδρος του μεγαλύτερου ομίλου της χώρας, ένας συνδικαλιστής της γενιάς του Πολυτεχνείου, ο επιχειρηματίας μέλλων σύζυγός της και η φίλη της. Όλοι θα δοκιμαστούν από τα ραγδαία γεγονότα, που θα ανατρέψουν τη ζωή τους. Τα στερεότυπα, η παράνοια της εποχής, ο έντονος ανταγωνισμός, η απώλεια του έρωτα, της οικογένειας, των αισθημάτων και η απουσία ταυτότητας ή, πιο σωστά, η μονόπλευρη αντίληψη ζωής είναι αυτά, που χαρακτηρίζουν τις εξελίξεις.
Ασυγκίνητα έως τέλους
«…Τα λάθη είναι πεισματάρικα πράγματα, μένουν ασυγκίνητα έως τέλους σε επιδιορθώσεις, σπάνια νοιάζονται για τις συνέπειες της πράξης τους, αν μάλιστα είναι πιστοποιημένα με κοινωνικό ISO - τα καταλογίζουν φίλοι ή συγγενείς - μπαίνουν στα αυτοάνοσα, σε συνοδεύουν διά βίου, όπως το μεσογειακό στίγμα ή η ρευματοειδής αρθρίτιδα• γίνονται ένα μ’ εσένα, σε διεκδικούν σαν απαιτητική ερωμένη και, καθώς μεγαλώνουν μαζί, σου θυμίζουν το καβούκι της χελώνας• για να απαλλαγείς, πρέπει να βάλεις σε κίνδυνο τη ζωή σου. Ακόμη κι αν τα αναγνωρίσω, για να αποκτήσει η παραδοχή μου ισχύ, χρειάζεται την επικύρωση των Άλλων. Και δεν είναι μόνον οι Άλλοι• είναι οι φίλοι, οι γνωστοί, συνάδελφοι -ανώτεροι ή κατώτεροι σε βαθμίδες -, αντίπαλοι, αντίζηλοι, μακρινοί και κοντινοί συγγενείς, γνωστοί γνωστών, γείτονες, εντελώς ξένοι ή περαστικοί απ’ αυτή την πόλη• μεγάλος συνωστισμός σε μια καθαρά προσωπική υπόθεση, την οποία σκέψου να απορρίψει η Επιτροπή Μεταμέλειας ως ανειλικρινή• οι συγγνώμες να μην ικανοποιήσουν το ευρύ και πολυπληθές κοινό, να θεωρηθούν ασήμαντες, ελλιπείς ή, κατά το σύνηθες, ανεπαρκείς…» (απόσπασμα από το κεφάλαιο α+β=ε).
Με έφεση στον πολιτισμό
Γεννημένη στην Κεφαλονιά, η Άννα Μιχαλιτσιάνου σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στο Université de Vincennes στο Παρίσι. Ήταν ιδρυτικό μέλος του Ελεύθερου Θεάτρου, με έντονη αντιδικτατορική δράση (συμμετείχε στο ΕΚΚΕ και διηύθυνε την εφημερίδα «Λαϊκοί Αγώνες»). Εργάστηκε ως αρχισυντάκτρια πολιτιστικών στο περιοδικό «Ένα», διηύθυνε το «Harper’s Bazaar» και υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος του ραδιοφωνικού σταθμού «Flash 9.61», όπου είχε την ευθύνη του πολιτιστικού και ψυχαγωγικού προγράμματος. Επίσης, συνεργάστηκε με τις εφημερίδες «Το Βήμα» και «Ελευθεροτυπία», ενώ παρουσίασε σειρά πολιτιστικών εκπομπών σε ιδιωτικά και κρατικά κανάλια. Σήμερα, είναι συνεργάτρια του aixmi.gr. Το έργο της, «Ο ιός loser» (2005), τιμήθηκε με το Γ΄ Κρατικό Βραβείο Νέων Θεατρικών Συγγραφέων. naftemporiki.gr
