Ένα αντισυλληπτικό τσιπ το οποίο μπορεί να ενεργοποιηθεί και να απενεργοποιηθεί εξ αποστάσεως, μέσω τηλεχειριστηρίου, ανέπτυξε η MicroCHIPS (Λέξιγκτον, Μασαχουσέτη).
Το «κυνήγι» για το τέλειο αντισυλληπτικό αποτελεί πάρα πολύ παλαιό «άθλημα»- ωστόσο η συγκεκριμένη, τεχνολογικού χαρακτήρα, λύση, ενδεχομένως να φέρει επανάσταση στο αντικείμενο.
Όπως αναφέρεται σε σχετικό δημοσίευμα του MIT Technology Review, εάν η συσκευή – η οποία προορίζεται να έχει διάρκεια ζωής 16 ετών - περάσει τις απαραίτητες δοκιμές, τότε θα αποτελέσει μία πολύ εύχρηστη «διέξοδο» για πολλές γυναίκες, καθώς – εν αντιθέσει με υπάρχοντα αντίστοιχα εμφυτεύματα- δεν προϋποθέτει επίσκεψη στην κλινική και κάποια ιατρική διαδικασία για την ενεργοποίηση/ απενεργοποίησή του.
Οι προ-κλινικές δοκιμές αναμένεται να ξεκινήσουν μέσα στο επόμενο έτος στις ΗΠΑ, ενώ στόχος είναι η κυκλοφορία του στην αγορά το 2018.
Οι διαστάσεις του είναι 20 x 20 x7 mm και είναι σχεδιασμένο για να εμφυτεύεται κάτω από το δέρμα στους γλουτούς, το χέρι ή την κοιλιά. Απελευθερώνει ημερησίως 30 micrograms λεβονοργεστρέλης- μίας ορμόνης που χρησιμοποιείται ήδη σε αρκετά είδη αντισυλληπτικών.
Στις μικροσκοπικές «δεξαμενές» του βρίσκεται ποσότητα επαρκής για 16 χρόνια. Το καινοτόμο χαρακτηριστικό της όλης υπόθεσης είναι η «σφραγίδα» που υπάρχει σε αυτές: ηλεκτρικό ρεύμα από μια εσωτερική μπαταρία την λιώνει προσωρινά, επιτρέποντας τη διαρροή μικρής δόσης κάθε μέρα.
«Η ιδέα της χρήσης μιας λεπτής μεμβράνης ως ηλεκτρικού ‘φιτιλιού’ ήταν το πιο προκλητικό και πιο δημιουργικό πρόβλημα που είχαμε να λύσουμε» υποστηρίζει ο πρόεδρος της εταιρείας, Ρόμπερτ Φάρα, όπως αναφέρεται στο δημοσίευμα του MIT Technology Review.
Εάν η χρήστρια επιθυμεί να συλλάβει, τότε κλείνει το εμφύτευμα μέσω τηλεχειριστηρίου. Η επανενεργοποίησή του είναι δυνατή ξανά με τον ίδιο τρόπο. Επίσης, είναι δυνατή η ρύθμιση της έκτασης των δόσεων από γιατρούς μέσω τηλεχειρισμού.
Η ιδέα για τη συσκευή προέκυψε πριν από δύο χρόνια, σε μία επίσκεψη του Μπιλ Γκέιτς και συνεργατών του στο εργαστήριο του Ρόμπερτ Λάνγκερ στο ΜΙΤ.
Ο Λάνγκερ ερωτήθηκε εάν θα ήταν δυνατή η δημιουργία ενός συστήματος ελέγχου γεννήσεων το οποίο μια γυναίκα θα μπορούσε να ενεργοποιεί και να απενεργοποιεί κατά βούληση και να χρησιμοποιεί για πολλά χρόνια.
Στη συνέχεια, ο ερευνητής σκέφτηκε ότι η τεχνολογία μικροτσίπ ελεγχόμενης διοχέτευσης/ κυκλοφορίας που είχε εφεύρει με τους συναδέλφους του Μάικλ Τσίμα και Τζον Σαντίν τη δεκαετία του 1990 και διατεθεί στην MicroCHIPS θα μπορούσε να αποτελέσει μία λύση.
Όπως αναφέρεται σε σχετικό δημοσίευμα του BBC, το επόμενο βήμα είναι η διασφάλιση της ασφαλούς λειτουργίας της συσκευής, έτσι ώστε να αποφεύγεται η ενεργοποίηση/ απενεργοποίησή της από άλλους, εν αγνοία της χρήστριας.
