Αναδημοσίευση από τη «Ναυτεμπορική»
Τελικά ήταν απλό. Κακώς περάσαμε τέσσερα σκληρά χρόνια με μεγάλες περικοπές, με φορολογική καταιγίδα, με εκπτώσεις σε κάθε είδους κοινωνική παροχή, με λουκέτα σε χιλιάδες επιχειρήσεις, με απώλεια εκατοντάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας και γενικά με έναν πολύ μακρύ κατάλογο μεταβολών που ανέτρεψαν με βίαιο τρόπο τα περισσότερα από όσα θεωρούσαμε σχεδόν δεδομένα για το ελληνικό βιοτικό επίπεδο.
Απλώς δεν ήταν αναγκαίες αυτού του είδους οι παρεμβάσεις, αφού το μόνο που χρειαζόταν να κάνουμε ήταν να ανασχηματίζουμε με ταχύτερο ρυθμό τις κυβερνήσεις.
Δεν εξηγείται διαφορετικά το γεγονός ότι οι νέοι υπουργοί δείχνουν να έχουν προσωπικές λύσεις εκεί που οι προκάτοχοί τους φαίνονταν να είχαν μόνο την προκαθορισμένη πολιτική προσαρμογής στη δημοσιονομική νομιμότητα και σταθερότητα.
Ενας υπουργός δηλώνει ότι δεν έχει καμία πρόθεση να κάνει απολύσεις σε ό,τι αφορά τους υπαλλήλους που εξαρτώνται από τη δημόσια θέση του, κάποιος άλλος σχεδόν ανακοινώνει ότι τα μέτρα της φορολογικής πολιτικής που εφαρμόστηκαν πρέπει, και μπορούν, να επανεξεταστούν στο σύνολό τους, αφού η φοροδιαφυγή που δεν πιάστηκε έως τώρα μπορεί να παταχθεί, ένας τρίτος λέει ότι θα παίξει τις τιμές της αγοράς στα δάχτυλα προς όφελος του καταναλωτή, κάποιος επόμενος με ισχυρό χαρτοφυλάκιο εμφανίζεται «αλλεργικός» στις μεταρρυθμίσεις που πειράζουν τα δεδομένα του δημόσιου τομέα ή αυτές που ταράζουν κάποιες βαλτωμένες αγορές. Και όλα αυτά με δεδομένο το ασθενές ακόμη δημοσιονομικό πλεόνασμα, το οποίο μάλιστα οφείλουμε να αβγατίσουμε τα επόμενα χρόνια.
Εύλογα αναρωτιέται τι ακριβώς έχει συμβεί, κάποιος ο οποίος δεν είχε την τύχη να συμπάσχει συμπαθητικά αφ’ υψηλού, αλλά την ατυχία να πάσχει πραγματικά στην κινούμενη άμμο της καθημερινότητας, που είδε τις αποδοχές του να περιορίζονται στο ελάχιστο, που παρακολούθησε τις πενιχρές αποταμιεύσεις του να εξανεμίζονται για να αντιμετωπίσουν φορολογικές επιθέσεις σε ανύπαρκτα εισοδήματα, που αντιμετώπισε την απώλεια της θέσης εργασίας του με μειωμένες εξασφαλίσεις, που ατενίζει το ασφαλιστικό του μέλλον με τρόμο, που δεν διακρίνει ένα επιχειρηματικό περιβάλλον το οποίο θα δώσει ευκαιρίες στην ικανότητά του να αναδειχθεί και που εντέλει δεν έχει την πολυτέλεια ή το προνόμιο να αναμένει τη δικαστική δικαίωση των απωλειών του.
Ισως η πλήρης πολιτική επανεκκίνηση έπειτα από μια διπλή εκλογική διαδικασία που έστειλε διάφορα, όχι πάντα ευχάριστα, μηνύματα και έναν κυβερνητικό ανασχηματισμό που ανακάτεψε την κομματική τράπουλα να μην είναι η καλύτερη απάντηση απέναντι σε όσους γνωρίζουν ότι ο οδοστρωτήρας της προσαρμογής πέρασε από πάνω τους. Ακόμη και η προοπτική των πρόωρων εκλογών δεν μπορεί να δικαιολογήσει μια κυβέρνηση η οποία αντιπολιτεύεται τον εαυτό της.
Η επιλογή «με απ’ όλα» ενδεχομένως να φτιάχνει καλό τυλιχτό σουβλάκι, αλλά δεν τεκμηριώνει πολιτική τακτική.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - [email protected]
