Ως παιδί δραπέτευσε από τη φτώχεια για να ακολουθήσει το αμερικανικό όνειρο, τώρα παίζει στο Παγκόσμιο Κύπελλο με τη φανέλα της χώρας του και δεν τον πειράζει αν η Ονδούρα αποκλειστεί, αφού ο Άντι Νάγιαρ έχει ήδη καταγράψει ένα θρίαμβο ζωής.
Μόλις στα 21 χρόνια του, ο ακραίος της Άντερλεχτ έχει να διηγηθεί μια ιστορία. Γεννημένος το 1993 στη Σάντα Κρουζ ντε Τσολουτέκα, ένα φτωχό χωριό στην Ονδούρα, στην ηλικία των 13 ετών χαιρέτησε τη γιαγιά του και άρχισε να ταξιδεύει. Αφού διέσχισε μόνος τη μεξικανική έρημο της Τσιουάουα, πέρασε τα αμερικανικά σύνορα.
Στην Αλεξάνδρεια της Βιρτζίνια τον περίμεναν οι γονείς του, οι οποίοι είχαν μεταβεί εκεί λαθραία εγκαταλείποντας την Ονδούρα όταν εκείνος ήταν 9 ετών. Ένα χρόνο μετά την άφιξή του ο Άντι πέρασε τις δοκιμές στην ποδοσφαιρική ακαδημία της DC United και άρχισε την άνοδο στον κόσμο του ποδοσφαίρου.
Χάρη στην ικανότητά του κατάφερε να υπογράψει το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιο σε ηλικία 17 ετών και να λάβει την πράσινη κάρτα. «Είχα την ευκαιρία και την άρπαξα στον... αέρα. Ήταν ένα κρίσιμο βήμα, το οποίο στη συνέχεια μου επέτρεψε να μετεγκατασταθώ στην Ευρώπη. Για μένα, το αμερικανικό όνειρο έγινε πραγματικότητα» δήλωσε ο Νάγιαρ σε συνέντευξή του στο γερμανικό πρακτορείο ειδήσεων (DPA).
«Ονειρεύτηκα να πάω στις ΗΠΑ για να έχω ένα αύριο. Την απόφαση πήραν οι γονείς μου, οι οποίοι ήδη ζούσαν στις ΗΠΑ και πάντοτε ήθελαν ένα καλύτερο μέλλον για μένα. Το να φτάσω ως εκεί από την Ονδούρα και να καταφέρω να μπω στον κόσμο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου ήταν σημαντικό» πρόσθεσε.
Για να φτάσει στην Αμερική έπρεπε να διανύσει μεγάλες αποστάσεις με τα πόδια και να διασχίσει πολλά σύνορα, με το φόβο ότι κάποια στιγμή θα τον ανακαλύψουν. «Το ταξίδι ήταν πολύ μεγάλο. Το έκανα με έναν οδηγό. Είχαμε επαφές με ανθρώπους σε κάθε χώρα: Γουατεμάλα, Ελ Σαλβαδόρ, Μεξικό. Ήταν μια φανταστική εμπειρία. Ακόμα και αν ταξιδέψαμε για περισσότερο από 15 ημέρες φτάσαμε στην ευτυχία» θυμήθηκε.
Ο Νάγιαρ αναδείχθηκε ρούκι της χρονιάς για το 2010, πέρυσι μεταγράφηκε στην Άντερλεχτ και έχει ήδη καταφέρει να πανηγυρίσει τον πρώτο τίτλο στο βελγικό πρωτάθλημα, ενώ το 2012 ήταν από τους ηγέτες της Ολυμπιακής ομάδας που έφτασε στα προημιτελικά των Αγώνων στο Λονδίνο.
Τώρα, είναι ένα από τα στελέχη της Ονδούρας στο Παγκόσμιο Κύπελλο. «Ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής από τότε που ήμουν παιδί, ήταν το μεγάλο όνειρό μου. Από τότε που ήμουν πέντε ετών είχα ονειρευτεί να παίξω σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, ειδικά με τη φανέλα της Ονδούρας. Δόξα τω Θεώ, τώρα είμαι στη Βραζιλία και το όνειρο έγινε πραγματικότητα. Όλα αυτά τα πέτυχα με μεγάλες θυσίες και με τη βοήθεια των γονιών μου».
Λαμβάνοντας υπόψη την εμπειρία της ζωής του, η πρόκριση στην επόμενη φάση του Μουντιάλ δεν φαντάζει πια απίθανη στον Νάγιαρ. Η Ονδούρα έχασε στα δύο πρώτα παιχνίδια και χρειάζεται νίκη εναντίον της Ελβετίας με ταυτόχρονη ήττα του Ισημερινού από τη Γαλλία, πριν ξεκινήσει ο υπολογισμός της διαφοράς των τερμάτων.
Σχεδόν ένα θαύμα δηλαδή, αλλά ο Νάγιαρ δεν παραιτείται. «Αν νικήσουμε την Ελβετία και το Εκουαδόρ χάσει από τη Γαλλία, μπορούμε να ονειρευόμαστε. Δύσκολο, αλλά είναι σαφές ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο στη ζωή» απαντά.
