Ερμηνεύοντας τον πρώτο ρόλο στην ιστορία του θεάτρου, ο ηθοποιός Άκης Σακελλαρίου ενσαρκώνει έναν γυναικείο χαρακτήρα, που έχει πολλές απαιτήσεις και αποτελεί μεγάλη πρόκληση για έναν ηθοποιό, και μας μιλά για την παράσταση «Πέρσες».

Η τραγωδία του Αισχύλου, που αποτελεί ένα διαχρονικό μάθημα ηθικής πάνω στην άκαμπτη συνείδηση τού κάθε δυνάστη, που έχει προκαλέσει πολέμους και ανθρώπινο πόνο, είναι η φετινή καλοκαιρινή παραγωγή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ). Στο πλαίσιο της περιοδείας της, η παράσταση θα παρουσιαστεί στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, στις 15 και 16 Αυγούστου, στις 9 το βράδυ.

Ο Άκης Σακελλαρίου ισορροπεί ανάμεσα στο ανδρικό και το θηλυκό στοιχείο, ανάμεσα στην ισχυρή βασίλισσα και την ευαίσθητη μάνα, και μιλά για το έργο και τους λόγους για τους οποίους είναι σαν να γράφτηκε για το σήμερα.

G.CHRYSOCHOIDIS

Οι “Πέρσες” είναι η πρώτη από τις σωζόμενες τραγωδίες που αντλεί τη θεματολογία της από ιστορικά γεγονότα, καθώς πραγματεύεται την οδύνη των Περσών, όταν πληροφορούνται για τη συντριπτική ήττα τους στη Σαλαμίνα. Είναι ένα αντιπολεμικό έργο και, συγχρόνως, πολιτικό, που αντιπαραθέτει τη δημοκρατία με την τυραννία, την ελευθερία του ατόμου με την απόλυτη υποταγή στην εξουσία, την ομοψυχία και την αυταπάρνηση στη μάχη με τη λιποψυχία και την άτακτη φυγή. Πάνω από όλα, είναι ένα βαθιά πανανθρώπινο έργο, το οποίο διεισδύει στον πυρήνα των ανθρωπίνων σχέσεων, που μένει αναλλοίωτος στο πέρασμα του χρόνου.

Ποια ζητήματα διερευνά το έργο;

Είναι μια τραγωδία με οικουμενικό λόγο και αναλλοίωτες αξίες, που διερευνά με συναρπαστικό τρόπο το θέμα της “ύβρεως”, της ανθρώπινης αλαζονείας, της ελευθερίας του ατόμου και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Αποτελεί ένα διαχρονικό μάθημα ηθικής πάνω στην άκαμπτη συνείδηση του κάθε δυνάστη, που, ιστορικά, έχει προκαλέσει πολέμους και ανθρώπινο πόνο. Όλα αυτά τα στοιχεία καθιστούν το έργο βαθιά διαχρονικό και επίκαιρο.

G.CHRYSOCHOIDIS

Πρόκειται για έναν έμμεσο ύμνο του ελληνικού πνεύματος που συνέτριψε τους Ασιάτες, καθώς το θέμα είναι ιδωμένο με μοναδικό τρόπο από την πλευρά των ηττημένων. Αξίζει να σημειωθεί ότι, σε ολόκληρη την τραγωδία, δεν ακούγεται ούτε ένα ελληνικό όνομα. Το έργο υμνεί τους Έλληνες, αλλά, ταυτόχρονα, κρούει τον κώδωνα στην αμετροέπεια και την αλαζονεία των ανθρώπων και, κυρίως, των ηγετών τους, που μπορούν να προκαλέσουν τον αφανισμό ενός ολόκληρου λαού με τα μεγαλεπήβολα σχέδιά τους. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι το Αισχύλος έγραψε τους “Πέρσες” σε μια εποχή που ετοιμαζόταν να ανθίσει η αθηναϊκή ηγεμονία. Άρα, πρόκειται για ένα σχόλιο του συγγραφέα πάνω στην αλαζονεία τού επεκτατισμού, που απευθυνόταν στην Αθήνα τού τότε, αλλά οι συσχετισμοί με σημερινές καταστάσεις το κάνουν να μοιάζει σαν να γράφτηκε για το τώρα.

Τι διακρίνει τον χαρακτήρα της  Άτοσσας; Πώς προσεγγίζετε έναν γυναικείο ρόλο;

Η Άτοσσα, που με δελέασε πάρα πολύ, είναι ο πρώτος ρόλος στην ιστορία του θεάτρου. Είναι η γυναίκα του Δαρείου και η  μητέρα του Ξέρξη, δηλαδή είναι η βασίλισσα και, συγχρόνως, η μάνα. Από τη μια, προσπαθεί να προστατέψει και να διατηρήσει με κάθε τρόπο την εξουσία της δυναστείας των Αχαιμενιδών και, από την άλλη, έχει όλη την αγωνία της μάνας, που θέλει να σώσει το παιδί της. Έτσι προσέγγισα και τον συγκεκριμένο ρόλο, μέσα από δύο πρίσματα: μέσα από το ανδρικό στοιχείο του ισχυρού, καθώς αυτή είναι ο βασικός εκπρόσωπος της διατήρησης της εξουσίας, αλλά και μέσα από το θηλυκό στοιχείο, που είναι το αίσθημα της μητρότητας, της τρυφερότητας και του αναπόφευκτου πόνου της μάνας για τον γιο της. Ο συνδυασμός αυτών των δύο κάνει τον ρόλο της Άτοσσας μεγάλη πρόκληση για έναν ηθοποιό.

G.CHRYSOCHOIDIS

Ως πολίτες, τι χρειάζεται να αφουγκραστούμε και από πού θα πρέπει να αρχίσουμε τις αλλαγές;

Θα πρέπει να ξεκινήσουμε από την ανάληψη ευθυνών σε ατομικό επίπεδο πρώτα, για να περάσουμε μετά σε συλλογικό. Έχει μεγάλη σημασία να καταλάβει ο καθένας μας ότι πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του απέναντι σε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Άλλωστε, αν δεν κάνουμε την αυτοκριτική μας, δεν θα μπορέσουμε ποτέ και να προχωρήσουμε μπροστά. Πρέπει να ξεφύγουμε κάποτε από τη λογική του “ότι φταίνε πάντα οι άλλοι”. Έχουμε και εμείς ένα σημαντικό μερίδιο ευθύνης για τη σημερινή κατάσταση. Το γεγονός ότι δεν αλλάζουν πολλά πράγματα ως νοοτροπία, αλλά και το ότι υπάρχουν σοβαρές ανισορροπίες στην κοινωνία μας, δείχνει ότι δεν βάζουμε μυαλό. Ίσως πρέπει να διδαχτούμε από τους “Πέρσες”, να ανακαλύψουμε ως έθνος την ταπεινότητα, ακόμα και στον θρίαμβο.

G.CHRYSOCHOIDIS

Ταυτότητα παράστασης
Μετάφραση: Πάνος Μουλλάς, σκηνοθεσία: Νικαίτη Κοντούρη, σκηνικά: Γιώργος Πάτσας, κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ, μουσική: Σοφία Καμαγιάννη, χορογραφία: Κώστας Γεράρδος, φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος, δραματουργική ανάλυση: Λεωνίδας Παπαδόπουλος, βοηθός σκηνοθέτης: Γιάννης Παρασκευόπουλος, οργάνωση παραγωγής: Πέτρος Κοκόζης. Πρωταγωνιστούν: Γιάννης Φέρτης (Δαρείος), Άκης Σακελλαρίου (Άτοσσα), Λάζαρος Γεωργακόπουλος (Αγγελιοφόρος), Γιώργος Κολοβός (Ξέρξης). Χορός (με αλφαβητική σειρά): Απόλλων Δρικούδης, Δημήτριος Δρόσος, Νίκος Καπέλιος, Δημήτριος Καραβιώτης, Θανάσης Κεραμίδας, Νίκος Μαραγκόπουλος, Σπύρος Σαραφιανός, Βασίλης Σπυρόπουλος, Χρίστος Στυλιανού, Νίκος Τουρνάκης, Στέλιος Τράκας, Γιάννης Χαρίσης, Κωνσταντίνος Χατζησάββας, Γιώργος Ψυχογιός. «Νύμφες του πένθους» (αλφαβητικά): Λαμπρινή Αγγελίδου, Μομώ Βλάχου, Κλειώ - Δανάη Οθωναίου.

• Αύγουστος
•  
• 18: Θέατρο Αρχαίας Ήλιδας
• 21 και 22: Ρωμαϊκό Ωδείο Πατρών
• 25: Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη», Βύρωνας
• 28: Παλιό Ελαιουργείο, Ελευσίνα
• 30: Κηποθέατρο Παπάγου
• Σεπτέμβριος
•  
• 1: Άλσος Νέας Σμύρνης
• 3: Κηποθέατρο «Αλκαζάρ», Λάρισα
• 5: Υπαίθριο Θέατρο «Φρόντζος», Ιωάννινα
• 12 και 13 Σεπτεμβρίου: Θέατρο Δάσους, Θεσσαλονίκη.

Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]