Στρεφόμενη ενάντια στο σύγχρονο παραμύθι του ιδανικού, φιλειρηνικού (και δη υποταγμένου) ανθρώπου και εγκαλώντας τους θεατές να αποδεχτούν το «κακό» μέσα τους, η συγγραφέας, σκηνοθέτις και ηθοποιός Λένα Κιτσοπούλου μάς μιλά για την παράσταση «Κοκκινοσκουφίτσα - Το πρώτο αίμα».
Μεταλλάσσοντας το πασίγνωστο παραμύθι των αδελφών Γκριμ, η Λένα Κιτσοπούλου υπογράφει το κείμενο και τη σκηνοθεσία της παράστασης, η οποία παρουσιάζεται στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, έως την Κυριακή 1 Ιουνίου, στις 9 το βράδυ, εκτός Δευτέρας και Τρίτης, και της Κυριακής 18 Μαΐου, λόγω εκλογών.
Η Λένα Κιτσοπούλου δημιουργεί μια ανατρεπτική Κοκκινοσκουφίτσα, που μιλά άμεσα για την καθημερινότητά μας, σαρκάζει την ανθρώπινη φύση και σημαίνει το τέλος της αθωότητας, το τέλος της πίστης στο θαύμα, την περίοδο της ζωής μας όπου πια καμία έκπληξη δεν μας περιμένει, και μιλά για τη διασκευή του παραμυθιού, για τη ματαιότητα και την επιθυμία.
Πώς γεννήθηκε η έμπνευση για την ανατρεπτική αυτή εκδοχή του πασίγνωστου παραμυθιού;
Η έμπνευση γεννήθηκε από τον τίτλο. Πρώτα βρήκα τον τίτλο και μετά άρχισα να ασχολούμαι με το τι θα γράψω. Ήταν ένα καλό πλαίσιο, μία πασίγνωστη ιστορία, για να μπορέσω από κάπου να ξεκινήσω. Να πατήσω πάνω σε κάτι. Όταν σε καλούν να γράψεις κάτι, οτιδήποτε, είναι όλα ανοιχτά και άρα χαοτικά, γι’ αυτό κι εγώ, πολλές φορές, περιορίζω τον εαυτό μου με έναν τίτλο, έτσι ώστε να έχω μία αφετηρία.
Τι υποδηλώνει ο τίτλος «Κοκκινοσκουφίτσα - Το πρώτο αίμα»;
Το έργο “παίζει” σε πολλά επίπεδα. Η Κοκκινοσκουφίτσα είναι και η ηρωίδα του γνωστού παραμυθιού, αλλά και μία σημερινή Κοκκινοσκουφίτσα που πορεύεται μέσα στο υπαρξιακό της δάσος. Μπαινοβγαίνει μέσα στο παραμύθι και αναρωτιέται με έναν σημερινό τρόπο για το αν υπάρχει κάτι σήμερα, που να μπορεί να την “παραμυθιάσει”. Σε ένα τρίτο επίπεδο, η Κοκκινοσκουφίτσα είναι και η ηθοποιός που την παίζει, η οποία, επίσης, μπαινοβγαίνει μέσα στη θεατρική σύμβαση, όπως και όλοι οι υπόλοιποι ρόλοι της παράστασης. “Το πρώτο αίμα”, εμπνευσμένο από τον Ράμπο, επίσης έναν παιδικό - εφηβικό ήρωα που αγωνίζεται για την επικράτηση του καλού, συμβολίζει στην παράστασή μας το τέλος της αθωότητας, τη “μαχαιριά” που λαμβάνεις, όταν η ελπίδα για ευτυχία γκρεμίζεται, και τη “μαχαιριά” που θες να δώσεις πίσω σε όλα αυτά που σε “μαχαίρωσαν”.
Με ποιον τρόπο απομυθοποιείτε την καλοσυνάτη ηρωίδα;
Με το να την κάνω να ενηλικιωθεί. Με το να τη βγάλω έξω από τον ρόλο του παιδιού και να την αναγκάσω να απογοητευτεί.
Η «Κοκκινοσκουφίτσα», στην πρωτότυπη μορφή της, «διδάσκει» στα παιδιά να μη μιλάνε σε αγνώστους, γιατί θα τα φάει ο κακός λύκος. Η δική σας τι επιχειρεί να μας πει, να μας δείξει;
Να μιλάμε με αγνώστους, να συνομιλούμε με το κακό που βρίσκεται έξω μας και μέσα μας και να το αντιμετωπίζουμε. Ρισκάροντας το ενδεχόμενο να πονέσουμε ή να καταρρεύσουμε.
Πώς φωτίζεται η ασφυκτική πραγματικότητά μας, μέσα από την παράσταση;
Κατ’ αρχάς, το παραμύθι χρησιμοποιείται εδώ ως μία επαναληπτικότητα, που όλοι ζούμε στην καθημερινότητά μας. Οι ήρωες είναι αναγκασμένοι να παίζουν και να ξαναπαίζουν επί χιλιάδες χρόνια, στο ίδιο παραμύθι, για το κάθε παιδί που το πρωτοδιαβάζει. Ζουν μία τρέλα και, στην προσπάθειά τους να την αλλάξουν, να ξεφύγουν από τη μοίρα τους, τρελαίνονται ακόμα περισσότερο. Είναι απελπισμένοι είτε ως “παραμυθιασμένοι”, είτε ως “μη παραμυθιασμένοι”. Το διαλυτικό χιούμορ, που διασχίζει όλη την παράσταση, είναι χιούμορ απελπισίας και αδιεξόδου.
Τι είναι αυτό, που πρέπει να κοιτάξουμε κατάματα και να το αποδεχτούμε;
Το γεγονός ότι όλα είναι μάταια, ότι θα πεθάνουμε πολύ σύντομα και ότι το μόνο, ίσως, πράγμα που μπορεί να μας ανακουφίσει είναι το γέλιο και η συγκίνηση. Όχι η προσπάθεια να κλείνουμε τα μάτια σε αυτήν τη ματαιότητα, αλλά η αποδοχή της.
Τελικά, ό,τι κι αν κάνουμε, θα μας φάει ο λύκος;
Θα μας φάει η μαύρη τρύπα, θα μας φάει το χώμα, αλλά και πριν από αυτό το οριστικό φινάλε, οτιδήποτε επιθυμήσουμε πολύ, νομίζω, θα μας πονέσει. Αλλά είμαι της άποψης, ότι δεν πρέπει, ούτε μία στιγμή, να πάψουμε να επιθυμούμε, ακόμα και με το ρίσκο της απώλειας. Πιστεύω πολύ στο ταξίδι της επιθυμίας.
Ταυτότητα παράστασης
Κείμενο - σκηνοθεσία: Λένα Κιτσοπούλου, σκηνικά: Έλλη Παπαγεωργακοπούλου, κοστούμια: Μαγδαληνή Αυγερινού, φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος, μουσική: Νίκος Κυπουργός, βοηθός σκηνοθέτη: Άννα Νικολάου, B΄ βοηθός σκηνοθέτη: Χρήστος Χριστόπουλος, εκτέλεση παραγωγής: Polyplanity Productions / Γιολάντα Μαρκοπούλου. Παίζουν: Γιάννης Κότσιφας, Ιωάννα Μαυρέα, Γιάννος Περλέγκας, Έμιλυ Κολιανδρή, Νεφέλη Μαϊστράλη, Λένα Κιτσοπούλου. Πληροφορίες
Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών - Μικρή Σκηνή: λεωφ. Συγγρού 107 - 109, Αθήνα, τηλ.: 210 9005800. Τιμές εισιτηρίων: κανονικό: 18 ευρώ, μειωμένο: 10 ευρώ, ανέργων: 5 ευρώ. Πώληση εισιτηρίων: εκδοτήρια εισιτηρίων Στέγης, ωράριο λειτουργίας: Δευτέρα - Κυριακή: 12:00 - 21:00 (γίνονται δεκτές πιστωτικές κάρτες Master Card και Visa), καταστήματα: Public, Παπασωτηρίου, Ianos, μηχανήματα easy pay σε επιλεγμένα καταστήματα της Τράπεζας Πειραιώς, τηλεφωνικά: 210 9005800 (Δευτέρα - Κυριακή: 9:00 - 21:00), ηλεκτρονικά: στην ιστοσελίδα της Στέγης. Άνετη και οικονομική στάθμευση εντός του κτηρίου της Στέγης (είσοδος από την οδό Λεοντίου), 5 ευρώ / 3 ώρες, ωράριο λειτουργίας: Δευτέρα - Κυριακή: 08:00 - 01:00. Λόγω εξάντλησης των εισιτηρίων, η «Κοκκινοσκουφίτσα» της Λένας Κιτσοπούλου θα παρουσιαστεί για 5 ακόμη παραστάσεις, από την Τετάρτη 28 Μαΐου μέχρι την Κυριακή 1 Ιουνίου.
Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
