Ο κορυφαίος Έλληνας χορογράφος, Δημήτρης Παπαιωάννου, πατά για πρώτη φορά την Κεντρική Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση από τις 23 Μαΐου μέχρι τις 8 Ιουνίου.
Ο διεθνούς φήμης καλλιτέχνης θα παρουσιάσει τη νέα πολυαναμενόμενη δουλειά του με τίτλο «Still Life», μια παράσταση - έκπληξη, που ήδη έχει κεντρίσει την περιέργεια των θαυμαστών του και των media. Στην παράσταση - εκτός από τον Δημήτρη Παπαϊωάννου - συμμετέχουν οι Παυλίνα Ανδριοπούλου, Μιχάλης Θεοφάνους, Αργύρης Πανταζάρας, Αριστείδης Σερβετάλης, Καλλιόπη Σίμου, Δρόσο Σκώτη.
O άπιαστος εικονοκλάστης της Ομάδας Εδάφους και των Ολυμπιακών Αγώνων, πλησιάζει πλέον μια 30ετία στο σύγχρονο χοροθέατρο της τολμηρής αισθητικής. Τον έχουμε παρακολουθήσει από την αλλοτινή «Υψικάμινο» της Πάτρας και το Αρχαίο Ωδείο, ως το Θέατρο Χώρα και την ανακαινισμένη Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου μέχρι το Παλλάς και την Πειραιώς 260. Πάντα κατορθώνει να αιφνιδιάζει με τις κινούμενες συμβολικές του εικόνες και τις προκλητικές του αναφορές.
Επί 27 χρόνια ο Δημήτρης Παπαϊωάννου δεν έχει σταματήσει να εκπλήσσει, δημιουργώντας έργα απέριττης ομορφιάς και πυκνής έντασης.
Στο κατώφλι των 50 του χρόνων, ο σημαντικός δημιουργός έχει καταφέρει να συγκινήσει το ευρύτερο κοινό με θεάματα που παλιότερα θεωρούνταν πολύ πρωτοποριακά για τα ελληνικά ήθη. Απόφοιτος του Κολεγίου Αθηνών και της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, πρώην μαθητής του Τσαρούχη, έχει κατακτήσει διάκριση ως σκιτσογράφος στη Μασσαλία, κρατικά βραβεία χορού και τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος της Τιμής από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Οι πιο πρόσφατες παραστάσεις του έγιναν πέρυσι το καλοκαίρι στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας και μετά από το φθινόπωρο ως τον περασμένο μήνα σε Νέα Υόρκη, Μόσχα, Στρασβούργο, Βαρκελώνη, γαλλικές και γερμανικές πόλεις.
Από το 1986, που ίδρυσε μαζί με την Αγγελική Στελλάτου την Ομάδα Εδάφους, άρχισε μια νέα εποχή για τη σύγχρονη ελληνική χορευτική δημιουργία. Επί 27 χρόνια ο Παπαϊωάννου δεν έχει σταματήσει να εκπλήσσει, δημιουργώντας έργα απέριττης ομορφιάς και πυκνής έντασης. Η ματιά του, είτε σε μυθικές μορφές όπως στη Μήδεια, είτε στην οικεία αστική καθημερινότητα όπως στο «Μέσα», ανοίγει νέους κόσμους.
Ο ζωγράφος, δημιουργός κόμιξ, σκηνογράφος, ερμηνευτής, χορογράφος και σκηνοθέτης έχει αποδείξει ότι περνά με χαρακτηριστική άνεση από μεγάλα θεάματα, όπως η τελετή έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων το 2004, σε λιτά ντουέτα, όπως το τελευταίο του έργο. Στην «Πρώτη Ύλη» (2012) επέστρεψε στα βασικά. Χωρίς σκηνικά, κοστούμια, μουσική ή σύνθετο φωτισμό, επικεντρώθηκε στην πρώτη ύλη του χορού αλλά και της ζωής: το σώμα. Και επιστρέφοντας ο ίδιος σωματικά στη σκηνή μετά από 10 χρόνια, υπενθυμίζει ότι δεν χρειάζονται πολλά για να δημιουργηθεί η μαγεία της τέχνης.
naftemporiki.gr
