«Οι θεμελιωτές της Ευρώπης στα τέλη της δεκαετίας του 1940 και τις αρχές της δεκαετίας του 1950 είχαν ως πηγή έμπνευσης μια υπερεθνική πολιτική πεποίθηση, και ωθούνταν κυρίως από την αποφασιστικότητά τους να σταματήσουν μια για πάντα τις εθνικιστικές συγκρούσεις, οι οποίες δύο φορές μέσα στον 20ό αιώνα παραλίγο να καταστρέψουν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό.
Στη Συνθήκη της Ρώμης στις 25 Μαρτίου 1957 (φωτογραφία), σ' αυτή την ιστορική υπόσχεση έξι ευρωπαϊκών κρατών να «θέσουν τις βάσεις μιας διαρκώς στενότερης ένωσης των ευρωπαϊκών λαών», δίνεται έμφαση, ήδη από το Προοίμιο, «στην εξασφάλιση της οικονομικής και κοινωνικής προόδου», «στη σταθερή βελτίωση των όρων διαβίωσης και απασχόλησης», «στην εξάλειψη των υφισταμένων εμποδίων», προκειμένου να εξασφαλιστεί «ισορροπία στις συναλλαγές και τον ανταγωνισμό», «στην προοδευτική κατάργηση των περιορισμών στις διεθνείς συναλλαγές». Αποτελεί ένα αξιοθαύμαστα ρεαλιστικό κείμενο». (από το βιβλίο του Zbigniew Brzezinski «Η Γεωστρατηγική Τριάδα»)
Στις 29 Οκτωβρίου 2004 υπογράφηκε από τους αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων της Ε.Ε. το πρώτο Σύνταγμα της Ενωμένης Ευρώπης http://www.naftemporiki.gr/news/static/04/10/29/974283.htm , στην ίδια αίθουσα στην οποία είχε υπογραφεί η Συνθήκη της Ρώμης, η ιδρυτική πράξη της ευρωπαϊκής οικοδόμησης.
Το Ευρωσύνταγμα ( όλο το κείμενο στα ελληνικά http://ue.eu.int/cms3_fo/showPage.asp?lang=el&id=748&mode=g&name= )αντικαθιστά το σύνολο των υφιστάμενων συνθηκών με ένα ενιαίο κείμενο που αποτελείται από τέσσερα μέρη: Το πρώτο μέρος περιέχει τις διατάξεις που ορίζουν την Ενωση, τους στόχους της, τις αρμοδιότητες της, τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων και τα όργανα της. Ο χάρτης των Θεμελιωδών δικαιωμάτων που διακηρύχθηκε επισήμως στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Νίκαιας τον Δεκέμβριο του 2000 ενσωματώθηκε στο σχέδιο ευρωπαϊκού συντάγματος και αποτελεί το δεύτερο μέρος. Το τρίτο μέρος του Συντάγματος αφορά τις πολιτικές και τις δράσεις της Ενωσης και επαναλαμβάνει ένα σημαντικό μέρος των διατάξεων των υφιστάμενων συνθηκών. Το τέταρτο μέρος περιέχει τις τελικές ρήτρες, στις οποίες περιλαμβάνονται διαδικασίες έγκρισης της αναθεώρησης του Συντάγματος.
Οι διαδικασίες κύησης και γέννησης του Συντάγματος ήταν μακρές και επίπονες http://www.europe4me.gr/syntagma1.html .
Αλλωστε ο δρόμος της Ευρώπης δεν είναι και δεν ήταν ποτέ εύκολος. Οι περισσότεροι ευρωπαίοι πολιτικοί αντιλαμβάνονται ότι από την Ευρωπαϊκή Ενωση λείπει το ιδεολογικό πάθος και η πίστη στην πολιτεία. Προς το παρόν, και για το άμεσο μέλλον, κανένας «Ευρωπαίος» δεν είναι διατεθειμένος να πεθάνει για την «Ευρώπη».
Η Ευρώπη ως πολιτειακή οργάνωση δεν διαθέτει τη συναισθηματική και ιδεαλιστική αφοσίωση που ενέπνευσαν οι Ηνωμένες Πολιτείες κατά τη δημιουργία τους. «Η αφοσίωση εκείνων που ίδρυσαν το εν λόγω κράτος, καθώς και εκείνων που αργότερα συγκεντρώθηκαν σ' αυτό, και αφομοιώθηκαν από αυτό, ήταν σχεδόν θρησκευτική. Εν ολίγοις, η αμερικανική επανάσταση δημιούργησε ένα νέο είδος εθνικισμού, έναν εθνικισμό που ήταν ανοικτός σε όλους, έναν εθνικισμό με παγκόσμιο πρόσωπο».
Τίποτε παρόμοιο δεν καθοδηγεί τα ευρωπαϊκά κράτη στην πορεία τους προς μια ενιαία Ευρώπη. Αυτό το πολυεθνικό σύνολο δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί. Θα το πετύχει; Ποιο είναι το όραμα των Ευρωπαίων ηγετών; Καμία πολιτική και κανένα Σύνταγμα δεν μπορούν να επιβιώσουν, αν δεν έχουν την υποστήριξη των πολιτών.
