Τον τίτλο «Αποκλίνον άστυ» φέρει το έβδομο ποιητικό βιβλίο του γνωστού σκηνοθέτη Μιχάλη Παπανικολάου, το οποίο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Φίλντισι.

Όπως σημειώνει στον πρόλογο ο κορυφαίος μελετητής και ποιητής του υπερρεαλισμού Νάνος Βαλαωρίτης, ο Μιχάλης Παπανικολάου, γράφοντας από καιρό στη γλώσσα του νεοσυμβολισμού σε ελεύθερο στίχο, κινεί το πρόβλημα του χρόνου πίσω και μπροστά για να διαπιστώσει ότι φιλοσοφικά δεν υπάρχει χρόνος άλλος από αυτόν της εμπειρίας.

Συναισθηματικό και αυτοβιογραφικό ποτάμι

Στα νέα του ποιήματα, ο χρόνος κυλάει ασταμάτητα, γεμάτος πόνο, θλίψη και μελαγχολία, σ’ ένα συναισθηματικό και αυτοβιογραφικό ποτάμι όπου όλα παρασύρονται, εμπειρίες, σκηνές, αναμνήσεις και περιγραφές από τη σημερινή ζοφερή πραγματικότητα. «Στα ποιήματα αυτά το όνειρο ενός καλύτερου αύριο μοιάζει να απομακρύνεται, καθώς με πίκρα διαπιστώνει αλλαγμένες νοοτροπίες, αλλά και μια απουσία ιδεολογιών με πολύ λίγα διαλείμματα χαράς».

Ένα απόσπασμα από την έκδοση

«Ίσκιοι»

«Αποκλίνον άστυ», το νέο βιβλίο του Μιχάλη Παπανικολάου

«Χτες βράδυ ίσκιοι μπήκαν κρυφά στο σπίτι, βγήκαν ξαφνικά μες απ’ τους τοίχους ψιθυρίζοντας. Κρατούσα την ανάσα μου μην και μ’ ακούσουν και φύγουν. Να, τώρα περιεργάζονται τους πίνακες τα βιβλία κάποιες φωτογραφίες πεθαμένων ανοίγουν το ψυγείο ξαπλώνουν στους καναπέδες πίνουν μπίρες σιγοτραγουδούν γελάνε. Ξάφνου σηκώνεται ένας ψηλός λεβέντης κι αρχίζει ένα ζεϊμπέκικο οι άλλοι κρατούν το ρυθμό με παλαμάκια.
Ο χορός σιγά-σιγά καταλαγιάζει, οι χειροκροτητές ησυχάζουν ηρεμούν σαν να πέφτουν σε συλλογισμό. Ο χορευτής σαν χαμένος σέρνεται περιφέροντας τα μάτια του στους τοίχους και στα έπιπλα με τις φωτογραφίες, σταματά σε μια, ακινητεί ώρα πολύ υπνωτισμένος ύστερα κλαίει, ο ήχος επανέρχεται γεμίζει το σπίτι αναφιλητά, οι άλλοι τρέχουν τον αγκαλιάζουν τον παρηγορούν αποχωρούν όλοι μαζί αγκαλιασμένοι ήσυχα χωρίς ψιθύρους χάνονται ίδια κρυφά όπως ήρθαν μες απ’ τους τοίχους που τους απορροφούν κι εγώ μένω λυπημένος μέχρι σήμερα το πρωί που βλέπω στον τοίχο τη φωτογραφία του πεθαμένου μου πατέρα δακρυσμένη».

Σύντομο βιογραφικό

Ο Μιχάλης Παπανικολάου γεννήθηκε στον Πύργο «από γονείς μικροαστούς», όπως γράφει. Παράτησε την Ιατρική Αθηνών στον τρίτο χρόνο, για να σπουδάσει θέατρο και κινηματογράφο. Δούλεψε στο θέατρο, τον κινηματογράφο, την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Είναι ιδρυτικό μέλος θεατρικών σχημάτων και θεάτρων στην περιφέρεια Αττικής και ιδρυτικό στέλεχος της Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης. Έχει γράψει  θεατρικά έργα, σενάρια, διηγήματα, ποιήματα και στίχους τραγουδιών. Από τα πιο γνωστά τραγούδια του είναι το «Που να χωρέσει τ’ όνειρο» σε μουσική Χρήστου Λεοντή και ερμηνεία Βαγγέλη Περπινιάδη και το «Είχε και κείνος μιαν αγάπη» σε μουσική και ερμηνεία Γρηγόρη Μπιθικώτση. Έχει ένα γιο και ζει στην Αθήνα.

Τα ποιήματα του «αποκλίνοντος άστεως» απαρτίζουν μια ρεαλιστική πόλη με οδοδείκτες συμβόλων για μια έξοδο στη λύτρωση, αλλά οι δρόμοι κλειστοί…