ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κύριε Σταμούλη ελάτε.
Ι. ΣΤΑΜΟΥΛΗΣ: Είχα την τιμή σε προλαβούσα δικάσιμο να εκφράσω τις απόψεις μου και δεν πρόκειται να επανέλθω επ’ αυτών. Νομίζω ότι δικονομικά δεν είναι δυνατόν να γίνεται χρήση απολογιών και καταθέσεων των μαρτύρων που ελήφθησαν κατά την προανάκριση. Εκείνο το οποίο ήθελα να προσθέσω και να υπενθυμίσω στο Δικαστήριό σας, είναι ότι έχουμε πλέον παγιωμένη την άποψη, ότι σε καμία περίπτωση δεν συγχωρεί ο νόμος την αυτό-ενοχοποίηση οιουδήποτε κατηγορουμένου.
Πέραν αυτού όμως συντρέχει ένας ουσιαστικός λόγος, ειδικός στην προκειμένη περίπτωση. Αναφέρομαι στα δελεαστικά κίνητρα τα οποία παρέχει ο συγκεκριμένος νόμος βάσει του οποίου διεξάγεται η παρούσα δίκη, στους κατηγορουμένους, εφόσον θελήσουν να συμβάλλουν όπως λέγουν οι διατάξεις, στην αποκάλυψη και την εξάρθρωση του φαινομένου της τρομοκρατίας.
Αντιλαμβάνεστε κ. Πρόεδρε και κύριοι Εφέτες και πρέπει να είμαστε προσγειωμένοι στην πραγματικότητα, τι σημαίνουν αυτά τα πράγματα, για καθέναν που έρχεται ενώπιόν σας ως κατηγορούμενος.
Πρέπει να υπενθυμίσω ότι ανάλογα κίνητρα είχε θεσπίσει -και το λέω αυτό για να αξιολογηθεί η αξιοπιστία αυτής της μορφής των απολογιών- το πρώτον το έτος 1875 ο νόμος ΤΟΔ για την εξάρθρωση της ληστείας. Γνωρίζετε ότι τότε το φαινόμενο της ληστείας το οποίο βασάνιζε την ύπαιθρο στη χώρα, αποτελούσε το υπ’ αριθμόν ένα οξύτατο πρόβλημα της εννόμου τάξεως.
Ο νομοθέτης τότε αυτού του νόμου, έκανε την εξής πολύ απλή σκέψη: είπε εάν υπάρχουν εκατό ληστές στην Ελλάδα να προσλάβω τους μισούς ως υπαλλήλους της ηρωικής χωροφυλακής της εποχής εκείνης. Και τους είπε «Προσλαμβάνεστε χωρίς τις διαδικασίες του Ν.2190 υπό έναν όρο: ότι θα συλλάβετε κάποιο ληστή και θα μου τον παραδώσετε. Αν το κάνετε αυτό, είστε ελεύθερος από πάσα κατηγορία, δεν σας απαγγέλλω καμία κατηγορία. Εάν μάλιστα ο ληστής τον οποίο θα αποπειραθείτε δι’ εκτελέσεως του εντάλματος συλλήψεως που σας εκχωρείται να τον συλλάβετε, αν τολμήσει να σας αντισταθεί, μπορεί ακινδύνως να τον δολοφονήσετε, να πάρετε το κεφάλι του και να μου το φέρετε, οπότε είναι το ίδιο πράγμα›.
Αντιλαμβάνεστε τα κίνητρα τα οποία παρέχονται από το νόμο προκειμένου να συμβάλλει ο οιοσδήποτε κατηγορούμενος στην αποκάλυψη της αλήθειας, μπορεί να οδηγήσουν σε τέτοιες τραγικές δικαστικές πλάνες, εάν ληφθούν υπόψη, που θα βρεθούμε ενώπιον μιας σειράς κατηγορουμένων, οι οποίοι κατηγορήθηκαν απλώς και μόνο για λόγους σκοπιμότητας προς ικανοποίηση των κινήτρων, ακριβώς αυτών, ώστε ο συγκατηγορούμενος να επιτύχει την απαλλαγή του.
Συνεπώς θα παρακαλούσα και την απέναντι πλευρά να δει με καχυποψία τα όσα λέγονται, ελέχθησαν, ή πρόκειται να λεχτούν από οιονδήποτε κατηγορούμενο κατά την απολογία του ενώπιόν σας. Το ότι είναι διαβλητές αυτές οι καταθέσεις των κατηγορουμένων και οι απολογίες τους ενώπιον των ανακριτικών Αρχών, των προανακριτικών Αρχών αλλά και της ανακρίσεως, νομίζω ότι έχει μια εξήγηση από αυτήν ακριβώς την υποβόσκουσα ενστικτωδώς σκέψη κάθε κατηγορουμένου τάση, να ελαφρύνει την κατάστασή του, αδιαφορώντας εάν ενοχοποιεί αδίκως άλλο τινά.
Με αυτές τις σκέψεις θα παρακαλέσω το Δικαστήριό σας πέραν των δικονομικών τύπων να δει και το ουσιαστικότατο θέμα, το οποίο δημιουργείται εξ αυτής της αιτίας.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κύριε Πέτσο, θέλω να αναπλάσετε στη μνήμη σας το συμβάν της 8/5/89 το πρωί. Πέστε μου τι έγινε.
Γ. ΠΕΤΣΟΣ: Κύριε Πρόεδρε θα μου επιτρέψετε μια μικρή εισαγωγή και βεβαίως θα αρχίσω με το περιστατικό όπως ακριβώς έχει συμβεί.
Είναι γεγονός ότι περίμενα 13 ολόκληρα χρόνια αυτή τη στιγμή, προκειμένου να καταθέσω τις απόψεις μου ενώπιον ενός Δικαστηρίου που θα δίκαζε πρόσωπα που φέροντα ως μέλη τρομοκρατικής Οργάνωσης και συγκεκριμένα της 17Ν.
Δεν είμαι ικανοποιημένος ότι μου δίδεται αυτή η ευκαιρία σήμερα. Διότι πιστεύω ότι από τους κατηγορούμενους που κάθονται στο εδώλιο του κατηγορουμένου, ή είναι ένα μικρό επιχειρησιακό κομμάτι, ή είναι κάτι τελείως ξεχωριστό από την όλη δομή της τρομοκρατίας στη χώρα μας.
Πιστεύω ότι οι άνθρωποι αυτοί αποτελούν ένα κομμάτι επιχειρησιακό, μικρό κομμάτι επιχειρησιακό της Οργάνωσης, το έχω καταθέσει και το 1991 και σαφώς λείπουν οι εγκέφαλοι, οι άνθρωποι οι οποίοι συνέταξαν σε συνεργασία βεβαίως με έναν εκ των κατηγορουμένων τις προκηρύξεις οι οποίες έχουν δει το φως της δημοσιότητας μετά από κάθε εγκληματική ενέργεια.
Γι’ αυτό τον λόγο τη χαρά που θα ένιωθε κάποιος ο οποίος φέρεται ως θύμα σε τέτοιες περιπτώσεις όταν καταθέτει ενώπιον ενός δικαστηρίου, είναι ελάχιστη ακριβώς και μόνο επειδή γνωρίζω ότι δεν είμαι θύμα αυτών των ανθρώπων, αλλά είμαι θύμα άλλων ανθρώπων εκτός του δικαστηρίου.
Γι’ αυτό θα ήθελα να αναφερθώ ή στο περιστατικό και μετά να δεχτώ οποιαδήποτε ερώτηση, θα σας λύσει κι εσάς κ. Πρόεδρε την απορία περί της αρχικώς διατυπωθείσης απόψεώς σας περί αδιαφάνειας του Γεωργίου Πέτσου κατά την αγόρευση που έκανα για το πολιτικό έγκλημα. Έχω την εντύπωση ότι θα λύσω αυτή την απορία.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είπα ότι μου άφησε μία γκρίζα περιοχή του νοήματος.
Γ. ΠΕΤΣΟΣ: Αυτή την γκρίζα περιοχή, μέσα στα πλαίσια των γνώσεων που έχω και των πεποιθήσεων και όχι εκείνων που χωρίς αποδεικτικά στοιχεία θα ήθελε οποιοσδήποτε να καταθέσω, ή θα ήθελε οποιοσδήποτε να πω.
Το πρωί της 8ης Μαϊου του 1989 ήμουν Βουλευτής εν ενεργεία. Ήταν το πρώτο χτύπημα που έγινε σε πολιτικό στη χώρα μας από τρομοκρατική Οργάνωση. Ήταν το πρώτο χτύπημα. Μέχρι τότε, όπως είναι γνωστό σε εσάς και από τη διαδικασία, υπήρχαν χτυπήματα σε επιχειρηματίες, σε εκδότες, σε δικαστικούς, σε διπλωμάτες, αλλά πέραν αυτών ήταν το πρώτο αυτό χτύπημα, μετά από μία θητεία 4 μηνών που είχα στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης –και παίζει ρόλο αυτό- που ίδρυσα και την αντιτρομοκρατική υπηρεσία.
Δυστυχώς στην ολιγόμηνη αυτή παραμονή μου, πέραν της ίδρυσης της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας ζήτησα και η υπηρεσία πληροφοριών από τον Πρωθυπουργό και από το κυβερνητικό Συμβούλιο να υπαχθεί κάτω από την πολιτική ομπρέλα του αρμοδίου Υπουργού Δημόσιας Τάξης. Αυτό δεν έγινε.
Διότι πίστευα τότε όπως πιστεύω και τώρα, ότι μία υπηρεσία πληροφοριών, οι μυστικές υπηρεσίες οι περίφημες με τέτοια διαδρομή στεγανών κατά τη διάρκεια της νεότερης ιστορίας της χώρας θα έπρεπε να είχαν την άμεση εποπτεία του αρμόδιου Υπουργού Δημόσιας Τάξης.
Δεν νοείται μια υπηρεσία μυστική η οποία προσπαθούσε δήθεν να εξαρθρώσει την τρομοκρατία, να μην συνεργάζεται με τον αρμόδιο Υπουργό Δημόσιας Τάξης, ο οποίος έκανε ακριβώς την ίδια δουλειά. Δύο δουλειές παράλληλες, που ποτέ δεν συναντιούνται, δυο δουλειές διακεκριμένες που ποτέ δεν είχε κανείς τη δυνατότητα να δει που στόχευαν. Δύο δουλειές ξεχωριστές με ανθρώπους οι οποίοι επεφύλασσαν δια τον εαυτό τους μυστικά τα οποία η πολιτική ηγεσία δεν γνώριζε.
Το ατύχημα για εμένα ήταν ότι στους 4 αυτούς μήνες που ήμουν στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης έγιναν και τρία χτυπήματα εναντίον δικαστικών λειτουργών και γι’ αυτό μου δόθηκε η ευκαιρία μετά από τα χτυπήματα αυτά και την έλλειψη γνώσεως και υποδομής στο Υπουργείο, να ζητήσω τη σύσταση της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας και την υπαγωγή της ΕΥΠ κάτω από την ομπρέλα του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης.
Το πρώτο έγινε αποδεκτό και μέχρι σήμερα λειτουργεί η αντιτρομοκρατική υπηρεσία όπως λειτουργεί, το δεύτερο δεν έγινε αποδεκτό. Έτσι, μετά τον ανασχηματισμό του Μαρτίου του 1989 ως Βουλευτής συνέχιζα το πολιτικό μου έργο το κοινοβουλευτικό και μόνο, διατηρώντας πολιτικό γραφείο επί της οδού Κηφισίας, Σολωμού κατ’ αρχήν και μετά Κηφισίας.
Έτσι ξεκίνησα μετά από μια περιοδεία που είχα κάνει στην επαρχία και συγκεκριμένα στο νομό Πέλλας την εβδομάδα εκείνη, προκειμένου να πάω στο γραφείο τη Δευτέρα 8 Μαϊου. Ξεκίνησα στις 9:30 η ώρα κάθισα στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου -που ειρήσθω εν παρόδω είχε παραδοθεί σε εμένα για ένα τρίμηνο από το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης, είθισται όταν φεύγει ένας Υπουργός Δημόσιας Τάξης να του δίνουν ένα αυτοκίνητο για 3 τουλάχιστον μήνες- και ξεκίνησα για το γραφείο μου.
Ξεκίνησα για το γραφείο μου από την οδό Στεφάνου Δέλτα, εκεί που είναι Κολέγιο μέσω της οδού Χάουλαντ για να βγούμε Σταδίου και μετά στην Κηφισίας και να κατέλθω προς τα δεξιά. Ήταν ένα από τα τρία δρομολόγια τα οποία ακολουθούσαμε, επειδή υπήρχαν και απειλές εκείνη την εποχή, υπήρχαν και πολλά δημοσιεύματα του Τύπου, οι δύο αστυφύλακες συνοδοί μου, κάθε 8ωρο δύο διακεκριμένοι, άλλαζαν τα δρομολόγια προκειμένου να προφυλάξουν την πορεία μας από οποιαδήποτε τρομοκρατική επίθεση.
Εκείνη την ημέρα ακολουθήσαμε αυτό το συγκεκριμένο δρομολόγιο. Για να υπάρξει η έκρηξη από το αυτοκίνητο το οποίο είχε τον εκρηκτικό μηχανισμό και το δυναμίτη, ήταν λογικό ότι αυτό το δρομολόγιο θα χρησιμοποιείτο από εμάς περισσότερες ίσως φορές, διότι διευκόλυνε η απόσταση, ώστε να υπάρχει εγκατάσταση εκεί του αυτοκινήτου, με το δυναμίτη.
Έτσι φεύγοντας εκείνη την ημέρα το πρωί διαπίστωσα -οι σκέψεις αυτές έρχονται σε εμάς μετά το συμβάν- ότι δεν υπήρχε καμία κίνηση δικύκλου ή αυτοκινήτου ξένης μυστικής ή ελληνικής υπηρεσίας. Το αναφέρω αυτό διότι μέχρι τότε, μέχρι και το Σαββάτο προ της απόπειρας, υπήρχε συγκεκριμένο μηχανάκι «παπάκι› το οποίο οι δικοί μου αστυφύλακες έμαθαν ότι ανήκει στην Υπηρεσία Πληροφοριών, το οποίο παρακολουθούσε τις κινήσεις μας.
Είναι κάτι που είθισται σε αυτούς που αποχωρούν από το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης, ή είναι κάτι που είθισται γι’ αυτούς που θέλουν να παρακολουθήσουν, ή είναι κάτι που δεν είθισται γι’ αυτούς που θέλουν να εξαφανίσουν. Αυτό, μέχρι το Σαββάτο, για δύο μήνες συνεχώς. Δύο μήνες, παρακολουθούσαν τις κινήσεις μου, ή αυτοκίνητο με συμβατικές πινακίδες, ή μηχανάκι διακεκριμένο της μυστικής υπηρεσίας ή άλλων υπηρεσιών του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης.
Εκείνη την ημέρα δεν υπήρχε κανείς. Δεν υπήρχε κανένα μηχανάκι, δεν υπήρχε κανένα αυτοκίνητο. Υπήρχε μόνο το αυτοκίνητο εκείνο στο οποίο μέσα οι φερόμενοι ως τρομοκράτες πυροδότησαν μ’ ένα συγκεκριμένο μπουτόν το μηχανισμό το οποίο είχαν στο παγιδευμένο αυτοκίνητο.
Ακολουθώντας με 40 περίπου χιλιόμετρα αυτή τη διαδρομή φαίνεται –όπως έχει κατατεθεί άλλωστε και όπως πιστεύω ότι θα σας καταθέσει ο αστυφύλακας οδηγός- ότι προ της εκρήξεως υπήρχε στο δρόμο μία μικρή λακκούβα και γι’ αυτό άλλαξε ταχύτητα του αυτοκινήτου από 3η σε 2η, με αποτέλεσμα να μειωθεί η ταχύτητα λόγω της υπάρχουσας λακκούβας και να δοθεί από το αυτοκίνητο το οποίο παρακολουθούσε η πυροδότηση και όταν δόθηκε η πυροδότηση αυτή, η παύση της μεγάλης ταχύτητας των 40 χλμ. που έπεσε στα 30, ίσως δημιούργησε και το θετικό αποτέλεσμα, δηλαδή το γεγονός ότι βρίσκομαι σήμερα ενώπιόν σας και σας διηγούμαι το περιστατικό αυτό.
Αν υποτεθεί ότι δεν υπήρχε η αλλαγή της ταχύτητας, ήταν ευνόητο με τόσα κιλά δυναμίτη ότι θα ήταν πανομοιότυπη έκρηξη αυτοκινήτου τύπου Νορντίν και θα υπήρχε πλέον η εξαφάνιση και των τριών σωμάτων και δεν θα υπήρχε ίχνος ούτε δια ταφήν. Αυτό ήταν το τυχερό μέρος της υπόθεσης.
Από κει και πέρα ευνόητο είναι μόλις αισθάνεσαι μια τέτοια έκρηξη, είναι πράγματι συγκλονιστική η περίπτωση αυτή, την έχω ζήσει και μπορώ να την αφηγηθώ, χωρίς να θέλω να φορτίσω συναισθηματικά το κλίμα της σημερινής συζήτησης.
Δεν είμαι εδώ ως θύμα σας είπα, διότι δεν πιστεύω ότι είμαι θύμα των κατηγορούμενων. Αλλά είμαι εδώ για να καταθέσω αυτό που είδα, αυτό που διαπίστωσα, αυτό που πιστεύω κι αυτό που διευκολύνει τη διαδικασία, γιατί θέλω σ’ αυτή την αίθουσα κύριε Πρόεδρε και κύριοι Δικαστές να περάσει η αλήθεια, κάτι που φοβούμαι ότι δεν θα γίνει. Δεν θα ευθύνεστε εσείς, αλλά φοβούμαι πως δεν θα περάσει η αλήθεια.
Γι’ αυτόν τον λόγο, χωρίς να φορτίσω την ατμόσφαιρα με το δικό μου περιστατικό, θέλω να σας πω ότι το συναίσθημα είναι πάρα πολύ έντονο. Έχεις την εντύπωση ότι φεύγεις από τον κόσμο και έχεις την ανάγκη να επικοινωνήσεις με τα δικά σου πρόσωπα. Να τα ειδοποιήσεις όχι γι’ αυτό που έπαθες, αλλά για να τους χαιρετήσεις. Αυτό έγινε και σε μένα.
Έτρεξα με μεγάλη ταχύτητα αφού απεμπλάκην από το αυτοκίνητο το οποίο στην ουσία είχε σφηνώσει, είχε κοπεί και είχε ανοίξει κάποια πόρτα του μαζί με τον άλλον βαρύτατα εκείνον αστυνομικό συνοδό μου προς την οδό Κηφισίας, προκειμένου να σωθούμε.
Ομολογώ ότι ουδέποτε μπορεί να φανταστεί κανείς ρεκόρ ταχύτητας μέχρι την Κηφισίας - αυτή είναι η ανθρώπινη δύναμη - προκειμένου να φύγουμε από τον τόπο του συμβάντος, διότι εκεί πέρα υπήρχαν κολώνες της ΔΕΗ πεσμένες, τζάμια, φωτιά, αυτό που θυμάμαι.
Βγαίνοντας προς την Κηφισίας έδωσα όλη την δύναμη την βιολογική που είχα προκειμένου να τρέξω να βρω κάποιο αυτοκίνητο μαζί με τον άλλο συνοδό μου, ο οποίος κρατούσε και το πιστόλι πιστεύοντας ότι κάποιος θα θελήσει μετά από αυτή την έκρηξη να μας αποτελειώσει εφόσον μας είδε ζωντανούς και βγήκαμε στην Κηφισίας.
Αυτό που θυμάμαι και διαπίστωσα εκείνη τη στιγμή, είναι ο κόσμος ο οποίος είχε βγει από τα αυτοκίνητα και έβλεπε δύο ματωμένους εις αθλίαν κατάστασιν ανθρώπους και ευνόητο ήταν να τα έχει χάσει. Δεν προσφέρθηκε κανείς να βοηθήσει να μας οδηγήσει σ’ ένα νοσοκομείο και ήταν λογικό.
Διότι όταν βλέπεις την ώρα που κατεβαίνεις την Κηφισίας ή την ανεβαίνεις την Κηφισίας δύο ανθρώπους κατακόκκινους με τα αίματα, κουρελιασμένους, εις αθλίαν κατάστασιν να τρέχουν και να διασχίζουν την Κηφισίας μετά από αυτή την έκρηξη, ευνόητο είναι να τα χάνει κανείς και μάλιστα το πρωί εκείνη την ώρα περίπου στις 9.40 και να μη μπορεί να αντιδράσει.
Το μόνο που ενθυμούμαι, είναι ότι στον οδηγό του αυτοκινήτου, ο οποίος έμεινε πίσω και αντελήφθην αυτά σε κλάσματα δευτερολέπτου που σας λέω -μπορεί η διήγηση να είναι πιο μεγάλη, αλλά όλα αυτά είναι σε δέκατα δευτερολέπτου και οι ενστικτώδεις αποφάσεις, λέξεις, κινήσεις εκείνης της στιγμής περιγράφονται μεν, αλλά δεν είναι δυνατόν όμως να έχουν την διάρκεια μιας αφήγησης, είναι σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα- φώναξα στον οδηγό να μου πάρει την τσάντα. «Πάρε μου την τσάντα›.
Βλέποντας τη φωτιά δεν ήθελα να εξαφανιστεί η τσάντα μου. Διότι μέσα στην τσάντα αυτή είχα μαγνητοφωνημένες δικές μου συνεντεύξεις και άλλες επαφές που αποδείκνυαν την αθωότητα μου ενώπιον του Ειδικού Δικαστηρίου το οποίο επρόκειτο να συσταθεί και καταθέσεις, οι οποίες θα εχρησιμοποιούντο από τη σύζυγο μου στην περίπτωση κατά την οποία δεν θα είχα την τύχη να επιζήσω. Βεβαίως θα το ήθελα και δια την ιστορία μου και δια την υστεροφημία μου και δια τον γιο μου.
Δεν θα ήτο σκόπιμον μετά από έναν θάνατο που πίστευα ότι μπορεί να έρθει από την έξαρση του σκανδάλου της Τράπεζας Κρήτης που υπήρχε εκείνη την εποχή, δεν θα ήθελα το όνομα μου να το χρησιμοποιήσουν - γιατί αυτό θα έκαναν κι εδώ φοβηθήκατε ότι είμαι αδιαφανής - να το χρησιμοποιήσουν έτσι ώστε ένα σκάνδαλο ολόκληρο να χρεωθεί σ’ έναν νεκρό μετά από μια ευπρεπή και πολυτελέστατη κηδεία που θα εκαταδικάζετο η τρομοκρατία, θα εκαταδικάζετο η βία, θα εκαταδικάζετο το αίμα, αλλά μετά από 15 μέρες θα εκαταδικάζετο και ένας Υπουργός Μεταφορών ότι ήτο ο μόνος υπεύθυνος ο οποίος έδωσε τις εντολές, να το χρησιμοποιήσουν έτσι ώστε να χρεωθεί εις έναν νεκρό μετά από μία ευπρεπή και πολυτελέστατη κηδεία που θα κατεδικάζετο η τρομοκρατία θα κατεδικάζετο η βία, θα κατεδικάζετο το αίμα, αλλά μετά από 15 ημέρες θα κατεδικάζετο και ένας υπουργός Μεταφορών ότι ήταν ο μόνος υπεύθυνος ο οποίος έδωσε τις εντολές εις τις ΔΕΚΟ που είχε υπό την πολιτική του εποπτεία στο Υπουργείο Μεταφορών να κατατεθούν τα αποθεματικά τους εις την Τράπεζα Κρήτης.
Τότε δεν υπήρχε λόγος, γι’ αυτό η πολιτική δομή θα το ήθελε αυτό, να γίνει Ειδικό Δικαστήριο, έφταιγε ο αποθανών, Θεός συγχωρέστον, ήτο μέγας απατεών. Αυτά όμως τα είχα γράψει, είχα συζητήσει με τους Διοικητάς των ΔΕΚΟ, είχα μαγνητοφωνήσει και η τσάντα μου είχε αυτά τα στοιχεία. Τα είχε μόνο και μόνο στην περίπτωση κατά την οποία, διότι εάν θέλετε διαισθητικά πίστευα ότι δεν θα ήμουν σήμερα στη ζωή ή δεν θα μου εδίνετο η δυνατότητα να παραστώ εις το Ειδικό Δικαστήριο και βάση αυτών που προέκυψαν κατά την αποδεικτική διαδικασία να αθωωθώ για ατιμωτικές πράξεις για έναν πολιτικό.
Εκεί κάπου λιποθύμησα, επανέρχομαι εις την Κηφισίας, και ένας ιδιοκτήτης των Ειδικών Δυνάμεων, ο κ. Στάικος, ιδιωτικών εταιρειών, μας μάζεψε και εμένα και τον αστυφύλακα Καραχάλιο, μας έβαλε σε ένα αυτοκίνητό του διότι διαπίστωσε τι είχε συμβεί, είχαν σπάσει τα τζάμια του γραφείου του επί της οδού Κηφισίας, κατέβηκε, μας έβαλε σε ένα αυτοκίνητο και μας οδήγησε εις το Ιατρικό Κέντρο, όπου μετά από το χειρουργείο που εξήλθαμε και οι δύο μπόρεσα να συνειδητοποιήσω τι είχε συμβεί.
Μάλιστα χαρακτηριστικό είναι, ότι έγραψαν την επομένη οι εφημερίδες, ότι πώς είναι δυνατόν ο Πέτσος τραυματισμένος να πηγαίνει στο Ιατρικό Κέντρο που είναι ιδιωτική κλινική και δεν πήγε σε ένα Νοσοκομείο του ΕΣΥ. Λες και εγώ μπορούσα σ’ αυτή την τραγική κατάσταση ή ο αστυνομικός να επιλέξουμε και το νοσοκομείο.
Όχι, το αναφέρω, δείχνει κάποιο κλίμα κ. Πρόεδρε. Δείχνει το κλίμα, δείχνει εκείνους που ήθελαν να δημιουργήσουν προβλήματα, δείχνει εκείνους που ήθελαν να σπιλώσουν, δείχνει εκείνους που ήθελαν να εξαφανίσουν.
Όταν βεβαίως συνήλθαμε, είναι γεγονός, ότι ευχαριστήσαμε τις θεϊκές εκείνες δυνάμεις που μας έδωσαν τη δυνατότητα να ομιλούμε με τους δημοσιογράφους και να κάνουμε τις δηλώσεις μας και να συνεχίσουμε την πορεία μας. Και μετά από δύο μέρες επέστρεψα εις το σπίτι μου, όπου μου συνέστησαν οι γιατροί να παραμείνω για 20 με 30 μέρες στο σπίτι και να μην κινηθώ.
Εκείνο που είναι χαρακτηριστικό κ. Πρόεδρε και κύριοι Δικαστές εις την περίπτωση αυτή είναι η γενικότερη αντιμετώπιση της πολιτείας όσον αφορά το πρώτο χτύπημα της τρομοκρατίας ενάντια σε έναν πολιτικό, οποιοσδήποτε πολιτικός και να ήταν αυτός. Αν η πολιτεία εκείνη τη στιγμή είχε δείξει μίαν άλλη στάση απέναντι του χτυπήματος αυτού, εγώ πιστεύω, ότι ούτε ο Παύλος ο Μπακογιάννης θα οδηγείτο εις τον τάφο.
Αλλά υπήρχε μία πολιτική χαλαρότης, όχι όσον αφορά τις καταθέσεις οι οποίες ελήφθησαν στις 8 Μαϊου για το περιστατικό, μου έδινε την εντύπωση η όλη εικόνα εκείνης της εποχής, μία εικόνα που ήθελε να κλείσει η υπόθεση, ήταν ένα απλό αυτοκινητιστικό ατύχημα, έγινε μία καραμπόλα, τραυματίστηκαν 3 άνθρωποι και το πίστευε αυτό και η τότε Κυβέρνηση, διότι όταν ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος εκείνης της εποχής είπε, ότι ανεξάρτητα με τα πραγματικά ή υποθετικά στοιχεία, δεν δικαιολογείται τρομοκρατική πράξης, αλλά υπήρχαν στοιχεία έστω και υποθετικά, άρα συμφωνώ, διότι όταν λες σε κάποιον ο οποίος θέλει να εξαφανίσει, θέλει να σε σκοτώσει, θέλει να σε διαλύσει, ανεξάρτητα σαν Κυβερνητικός Εκπρόσωπος με τα υποθετικά ή πραγματικά στοιχεία, σημαίνει, ότι οδηγείς στο χέρι συγκεκριμένων δολοφόνων σε μία πράξη που εσύ ναι μεν δεν μπορείς να την επιβεβαιώσεις, αλλά οπωσδήποτε σου προσφέρει περιστατικά τέτοια, ώστε να εξαλείψει ενοχές από τρίτους.
Γι’ αυτό το λόγο ευχόμεθα περαστικά εις τους τρεις τραυματισθέντες. Καμία μνεία για τον τραυματισθέντα πολιτικό υπό την έννοια του θεσμού, βουλευτού εν ενεργεία, όχι του Πέτσου, αν δεν ήμουν εγώ, θα ήταν κάποιος άλλος και όταν μίλησα για το πολιτικό έγκλημα αυτό είπα, αν πέθαινε ο Πέτσος θα έπαιρνε τη θέση του κάποιος άλλος.
¶ρα δεν ήταν εναντίον της πολιτείας, ήταν εναντίον ενός συγκεκριμένου προσώπου που υπηρετούσε κάποιο θεσμό σε μία συγκεκριμένη εποχή με ένα συγκεκριμένο σκάνδαλο, με μία επιρροή πολιτική η οποία υπήρχε και η οποία πράγματι έδινε τις διαστάσεις εκρηκτικής κατάστασης εκείνης της εποχής.
Και γι’ αυτό μετά οδηγήθηκε η νέα επέμβαση της τρομοκρατίας στην περίπτωση του Παύλου Μπακογιάννη, διότι και εκείνος ήταν ο άνθρωπος, ο οποίος θέλησε ή τουλάχιστον απ’ ότι γνώριζα εγώ εκείνη την εποχή και από τις συζητήσεις που είχαμε κάνει, θέλησε να αμβλύνει τις αντιθέσεις των δύο μεγάλων κομμάτων και ήταν ο πρωτεργάτης σε εκείνη την εποχή όλων αυτών των διεργασιών που εγίνοντο μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων που αντιδικούσαν, προκειμένου να μην υπάρχει αυτή η έντονη διάθεση, η οποία είχε την απήχηση εις τα λαϊκά κινήματα και γενικότερα εις το λαό.
Εν πάση περιπτώσει οι αποφάσεις για να εξαφανιστεί ο Πέτσος, να εξαφανιστεί ο Μπακογιάννης, ο ένας τυχερός, ο άλλος άτυχος, ήταν αποφάσεις που έχω την αίσθηση κ. Πρόεδρε, ότι δεν είναι δυνατόν να ληφθούν από 5-10 ανθρώπους κατ’ αυτόν τον τρόπο με αυτές τις προκηρύξεις και με αυτή τη δομή.
Εκείνο που θέλω να σας πω, πριν τελειώσω, είναι αυτό που είδα, δεν το κατέθεσα αρχικώς στο νοσοκομείο, διότι ήθελα να ρωτήσω και τους άλλους αστυφύλακες που με συνόδευαν, ένα περιπολικό. Ένα περιπολικό το οποίο είχε κατεύθυνση προς την Αθήνα εις την Κηφισίας σε απόσταση 50-60 μέτρων από το συμβάν, από το ατύχημα.
Ήταν ένα περιπολικό που φευγαλέα μέσα σ’ εκείνο το ματωμένο μάτι μπορούσα να δω την ύπαρξή του ή να μην το υπολογίσω, διότι ήταν κάποιο περιπολικό, έγινε κάποια έκρηξη, ήταν ένα περιπολικό ακριβώς μπροστά μας, το οποίο καταθέτουν αμέσως μετά οι αστυφύλακες συνοδοί, μου το επιβεβαιώνουν, άρα επιβεβαιώνω και τη μνήμη μου, το οποίο μόλις έγινε η έκρηξη έφυγε.
Είναι το περιπολικό που έφυγε μόλις έγινε η έκρηξη. Ήταν ένα περιπολικό που είχε κατεύθυνση, για να μην γίνει σύγχυση με άλλο περιπολικό το οποίον ανέβαινε και το οποίο περιέθαλψε τελικώς έναν εκ των συνοδών μου, μετά από μισή ώρα που παρέμεινε για να πάρει την τσάντα μου στον τόπο του ατυχήματος, μιλάμε για περιπολικό με κατεύθυνση προς την Αθήνα, το οποίο μόλις έγινε η έκρηξη εξαφανίστηκε, λες και από εκεί προήλθε η έκρηξη, λες και από εκεί παρακολουθούντο εκείνοι που θα έκαναν την έκρηξη, λες και ήταν οι άνθρωποι που πήγαιναν να πουν, ότι η εντολή σας εξετελέσθη.
Δεν ξέρω τι είναι, δεν ξέρω πως είναι, θα το διερευνήσετε εσείς, μέσα εις τα πλαίσια των δυνατοτήτων που έχετε και των μαρτυριών που θα υπάρξουν, τις υποθέσεις μου όμως έχω το δικαίωμα να τις κάνω. Και γι’ αυτό θα ήθελα, επειδή πάντοτε πιστεύω, ότι η στεγανότης των Μυστικών Υπηρεσιών στη χώρα μας από το 1975 και μετά, η μη δυνατότης του εκάστοτε υπουργού Δημόσιας Τάξης να μπορεί να δίδει εντολές ή να μαθαίνει γεγονότα από την υπηρεσία αυτή την τόσο αμαρτωλή εις την μεταπολεμική περίοδο και μετά, μου δίνει την εντύπωση, ότι λειτουργούσαν και λειτουργούν διάφορα στεγανά μέσα σ’ αυτές τις υπηρεσίες που ή έχουν πρόσωπα που εξυπηρετούν την τρομοκρατία ή είχαν ή θα έχουν ή έχουν τη δυνατότητα εν πάση περιπτώσει να μπορούν να μαθαίνουν ή να διώχνουν αυτά που δεν θέλουν, πολλά πάνω εις τα θέματα που δημιούργησαν τη βία και τον τρόμο εις τον τόπο μας 27 ολόκληρα χρόνια.
Θα μου πείτε, αυθαιρέτως όλα αυτά. Βέβαια αυθαιρέτως, άμα δεν έχεις στοιχεία δεν μπορείς να καταθέσεις. Αλλά δεν νοείται, επειδή έκανα και υπουργός Δημόσιας Τάξης πράγματα τα οποία συζητούσαμε με ένα – δύο αξιωματικούς εκείνης της εποχής να γίνονται αντιληπτά από τις Μυστικές Υπηρεσίες μετά από 10 λεπτά.
Δεν νοείται να δίδονται εντολές για την εξεύρεση στοιχείων τα οποία θα δημιουργούσαν κάποιες προϋποθέσεις να βρεθούν κάποια στοιχεία να μην οδηγηθούν αθώοι ενώπιον της δικαιοσύνης ή στα κρατητήρια και να κατηγορηθούν δια τρομοκρατικές πράξεις, αν ήξερες ότι αυτή η υπηρεσία λειτουργούσε κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Θα μου πείτε, Μυστικές Υπηρεσίες είναι δυνατόν ποτέ να λειτουργήσουν κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο, άγγελοι είναι; Όχι. Αλλά εις την χώρα μας 25-27 ολόκληρα χρόνια μέχρι και την εξάρθρωση όπως λέγεται σήμερα της τρομοκρατίας, αυτή την υποτυπώδη εξάρθρωση κάποιου κομματιού επιχειρησιακού βάση των ομολογιών και αυτό θα κριθεί από το Δικαστήριο, αυτή η εξάρθρωση δεν μπορεί να προέλθει αν αυτές οι υπηρεσίες δεν λειτουργήσουν κατά τρόπο σωστό και ακέραιο ή τουλάχιστον όπως μπορεί να λειτουργήσουν.
Αυτά ήθελα να καταθέσω αρχικά κ. Πρόεδρε, κ. Δικαστές ?
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Να σας ρωτήσω και εγώ λίγο για τα περιστατικά κ. Πέτσο.
Γ.ΠΕΤΣΟΣ: Θα με ρωτήστε για τα περιστατικά θα προσπαθήσω να σας διευκολύνω με ό,τι γνωρίζω, χωρίς να κάνω υποθέσεις οι οποίες είναι εκτός της λογικής, αλλά θα ήθελα αν ήταν δυνατόν πιστεύω, ότι η Πολιτική Αγωγή θα το κάνει, πέραν των άλλων μαρτύρων που θα κληθούν ή θα ζητηθεί ως αίτημα να κληθούν, να κληθεί και ο τότε Διοικητής της ΕΥΠ, ο κ. Τζίμας, προκειμένου να καταθέσει διάφορα περιστατικά τα οποία πιθανόν να συνέδεαν τις τότε Ειδικές του υπηρεσίες με τα δικά του στεγανά σε σχέση με τις τρομοκρατικές ενέργειες της εποχής εκείνης.
Το λέω αυτό μόνο για ένα λόγο, διότι θα πρέπει τελικώς να ρωτήσετε όταν έρθει η στιγμή τους κατηγορουμένους, ποιοι είναι πίσω απ’ αυτούς, με ποιους συνεργάστηκαν και αν συνεργάστηκαν ποτέ; Αυτόνομα λειτούργησαν, μόνοι τους αποφάσισαν πρέπει να φύγει ο Πέτσος διότι ήταν υπουργός Μεταφορών, άρα να μην μιλήσει; Αποτύχαμε στον Πέτσο, αλλά τουλάχιστον να επιτύχουμε στον Μπακογιάννη, είναι μόνοι τους; Είχαν τέτοια υποδομή 27 ολόκληρα χρόνια ή είναι ένα μικρό κομμάτι το οποίο σέρνει ενοχές πολλών;
Αυτή ακριβώς η ακροαματική διαδικασία σκόπιμο θα ήταν να δώσει αυτές τις απαντήσεις. Ευχαριστώ πολύ.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Να ρωτήσουμε δηλαδή, ποιον θέλετε να ρωτήσουμε πάνω σ’ αυτό αν ήταν μόνοι τους ή αν δεν ήταν; Ένας που λέει αυτή τη στιγμή, ότι εγώ αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη. Να δούμε τι θα μας πει.
Γ.ΠΕΤΣΟΣ: Βεβαίως όταν αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη, συμβαίνει το εξής κ. Πρόεδρε, αυτό που έχω διαπιστώσει αυτές τις μέρες, κοιτάω με ευπρέπεια να παρακολουθήσω, δεν διακόπτω κανέναν, ούτε τη διαδικασία, ούτε συνάδελφο.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Έτσι πρέπει.
Γ.ΠΕΤΣΟΣ: Έτσι πρέπει, αλλά πολλές φορές η έξαρση και ο θυμός που σου θυμίζει τέτοια περιστατικά προσπαθώ να τον αφήνω έξω από την πόρτα αυτή, μόνο και μόνο για να συμβάλλουμε εις την διαδικασία. Δεν μπορεί κανείς να αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη και να λέει, συμμετέχω σε μία οργάνωση και να αρνείται την εγκληματική πράξη.
Εντάξει, αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη, συμμετέχω σε μία οργάνωση, ε, ποιος τα έκανε τα εγκλήματα, ποιος πυροδότησε τον μηχανισμό; Εσύ που αναλαμβάνεις την πολιτική ευθύνη, εσύ που έχεις τη δυνατότητα να πεις, ότι συμμετέχω σε μία οργάνωση, εσύ ο οποίος το δέχεσαι αυτό σαν ηρωισμό λαϊκό, διότι πολλοί από τους κυρίους ζήσανε στο εξωτερικό, δεν ζήσανε τη δικτατορία εδώ, δεν ήταν στα κελιά της Μπουμπουλίνας για να διαπιστώσουν τι σημαίνει δικτατορία και τι σημαίνει τυραννία, επειδή τα ζήσαμε εμείς και δεν είχαμε τη δυνατότητα να πίνουμε τον καφέ μας εις την πλατεία του Παρισιού, γι’ αυτό το λόγο σήμερα μπορούμε να μιλάμε τουλάχιστον με πάθος όσον αφορά την ανακάλυψη της αλήθειας.
Γι’ αυτό το λόγο ας ρωτηθούν, ποιοι ήταν εκείνοι που τράβηξαν το κουμπί. Εντάξει η πολιτική ευθύνη και εν πάση περιπτώσει η πολιτική ευθύνη αυτή είναι αποκομμένη από άλλους συνδέσμους περιφερειακούς; Πώς είναι δυνατόν μέσα σ’ αυτές τις προκηρύξεις που αποτελούν και έγγραφα της διαδικασίας και διαβάζονται απ’ ότι βλέπω, διότι εάν δεν διαβάζονταν οι προκηρύξεις κ. Πρόεδρε θα σας έλεγα μόνο το περιστατικό, έγινε το ατύχημα, τραυματίστηκε ο Πέτσος, τραυματίστηκαν οι δύο αστυφύλακες, πήγαν στο νοσοκομείο, σώθηκαν, βαριές σωματικές βλάβες, όχι σωματικές βλάβες, δεν έγινε τίποτα, τελείωσε, αλλά διαβάζονται οι προκηρύξεις. Οι προκηρύξεις αυτομάτως χρωματίζουν τη διαδικασία, δίνουν την πολιτική διάσταση, δίνουν την πολιτική σκοπιμότητα.
Και εγώ είναι η διαφορά που θέλω να σας πω. ¶λλο πολιτικό κίνητρο και άλλο πολιτική σκοπιμότητα. Το πολιτικό κίνητρο μπορεί να έχει και μία ιδέα, έστω αν καταλήγει σε εγκληματική πράξη. Η πολιτική σκοπιμότητα την οποία εξυπηρετεί μία τρομοκρατική οργάνωση ενέχει μόνο καιροσκοπισμό. Και αυτόν τον καιροσκοπισμό μπορούν να σας απαντήσουν μόνο εκείνοι οι κατηγορούμενοι οι οποίοι αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Για να μου πείτε λίγο για τα περιστατικά σας παρακαλώ. Μην όμως συγχύζεστε.
Γ.ΠΕΤΣΟΣ: Όχι, δεν συγχύστηκα. Ίδρωσα απλώς. Δεν νομίζω να συγχύστηκα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εδώ προσπαθούμε, δεν θέλω να δημιουργώ προβλήματα σε κανέναν, εγώ βλέπετε είμαι πολύ ήπιος ?
Γ.ΠΕΤΣΟΣ: Αντιθέτως, είστε ήπιος, είστε ευγενέστατος, μέχρι σημείου πολλές φορές που αυτή η ηπιότης παρεξηγείται. Αλλά θέλω να σας πω, ότι έχω την εντύπωση ότι τελικά συμβάλλει. Στη διάθεσή σας.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Πέστε μου σας παρακαλώ σε τι απόσταση ήταν αυτό το παγιδευμένο αυτοκίνητο, ένα λεπτό κ.Κουφοντίνα θα τα πείτε κι εσείς, θέλετε να πείτε τώρα κάτι;
Δ.ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ: Επειδή ρωτήθηκα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Επειδή ρωτηθήκατε, αλλά δεν ρωτάται από κατηγορούμενος, μετά την εξέταση όμως μπορείτε να απαντήστε.
Γνωρίζω, ότι η συναισθηματική φόρτιση είναι κάτι μετά από τόσα χρόνια όπως είπατε και με κίνδυνο ζωής κλπ., είναι δικαιολογημένη. Πέστε μου σε τι απόσταση βρισκόταν το παγιδευμένο αυτοκίνητο, ήταν στην άκρη του δρόμου από το σημείο, τον άξονα που περνάγατε εσείς;
Γ.ΠΕΤΣΟΣ: Ήταν ακριβώς πλαγίως. Την ώρα δηλαδή που πέρασα εγώ, το αυτοκίνητο το παγιδευμένο ?
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αριστερά σας ή δεξιά σας;
Γ.ΠΕΤΣΟΣ: Δεξιά μου.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεξιά σας, λοιπόν. Εσείς που καθόσαστε στο αυτοκίνητο;
Γ.ΠΕΤΣΟΣ: Εγώ καθόμουνα εις το πίσω μέρος του αυτοκινήτου, πίσω από το συνοδηγό.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Πίσω από το συνοδηγό. Πίσω δεξιά δηλαδή;
Γ.ΠΕΤΣΟΣ: Πίσω δεξιά. Και δεν το έκανα συχνά αυτό, μολονότι έχει κατατεθεί ?
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Συνήθως καθόσασταν στο μπροστινό κάθισμα.
Γ.ΠΕΤΣΟΣ: Συνήθως καθόμουν μπροστά, αλλά επειδή είχα να μελετήσω φακέλους και διευκολύνει το αυτοκίνητο όταν είναι άδειο αριστερά, ακουμπάς τους φακέλους και μελετάς.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ναι ασφαλώς. Καθόσασταν, λοιπόν, εκεί. Ποια ήταν η απόσταση από το σημείο εκρήξεως τη στιγμή της έκρηξης του αυτοκινήτου σας;
Γ.ΠΕΤΣΟΣ: Ακριβώς την ώρα που περνούσαμε, δίπλα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Την ώρα που περνούσατε. Όταν λέμε δίπλα, πόσα μέτρα;
Γ.ΠΕΤΣΟΣ: Εδώ περνούσε το αυτοκίνητο ?.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Στον κ. Αγιοστρατίτη;
Γ.ΠΕΤΣΟΣ: Στον κ. Αγιοστρατίτη.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τόσο κοντά, λοιπόν. Δηλαδή από εδώ να τα πούμε 3,5 μέτρα, τέσσερα πόσο είναι;
Γ.ΠΕΤΣΟΣ: Τόσο. Όσο είναι αυτή η απόσταση, γιατί κοιτάξτε, αν πω μέτρα και κάνω λάθος, θα πείτε, ότι δεν ξέρω τα μέτρα. Ένας δρόμος στενός η Σταδίου όχι μεγάλος δρόμος, που είχε παρκαρισμένα αυτοκίνητα δεξιά και είχε τη δυνατότητα να περάσει ένα και μόνο αυτοκίνητο για να βγει στην Κηφισίας, διότι ήτο μονόδρομος, η πυροδότηση δόθηκε τη στιγμή κατά την οποία εγώ περνούσα δίπλα από το παγιδευμένο αυτοκίνητο.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δηλαδή το αυτοκίνητο το δικό σας ακινητοποιήθηκε μετά την έκρηξη;
Γ.ΠΕΤΣΟΣ: Ακινητοποιήθηκε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τελείως.
Γ.ΠΕΤΣΟΣ: Τελείως.
