Κ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Εν πάση περιπτώσει να αντικαταστήσω τη λέξη «φερετζές› με την λέξη «προκάλυμμα› εγώ είμαι της χαλαρής σχολής και ο διάλογος είναι καλός. Εξάλλου όπως θα πω και αργότερα, ο κ. Τακτικός Εισαγγελέας μου είναι ο πλέον συμπαθής απ’ όλους τους παράγοντες του Δικαστηρίου σ’ όλη τη διάρκεια της δίκης. Ξέρω ότι εκπλήσσει, αλλά είναι γεγονός. Πιο αγνό άνθρωπο σπάνια πιστεύω ότι θα συναντήσω, έτσι μου λέει το ένστικτό μου.
Έλεγα λοιπόν, ότι ο ίδιος νόμος αποψιλώνει την αρμοδιότητα των Μικτών Ορκωτών Δικαστηρίων, ουσιαστικά δεν αφήνει και τίποτα, αφού όλα τα αδικήματα τα οποία συνδέονται με το λεγόμενο οργανωμένο έγκλημα και το άρθρο 187Α τα εξαιρεί από την υπαγωγή τους στα Μικτά Ορκωτά όπως το Σύνταγμα επιτάσσει και είναι εύστοχη βέβαια η παρατήρηση και του κ. Μανωλεδάκη και άλλων εδώ, ότι εν πάση περιπτώσει το Σύνταγμα ναι μεν καταλείπει μια εξουσία στον κοινό νομοθέτη για να ορίζει κάποια κακουργήματα που δεν θα υπάγονται κατά κανόνα όπως πρέπει στο Μικτό Ορκωτό, αλλά κατ’ εξαίρεση στα Τριμελή Εφετεία ή στα κοινά Δικαστήρια, δεν έχει όμως την εξουσία τη συνταγματική ο νομοθέτης, να καθιστά τον κανόνα εξαίρεση και την εξαίρεση κανόνα, αχρηστεύοντας στην ουσία το περιεχόμενο της διάταξης του Συντάγματος αυτού.
Έχουμε ακόμα με τον ίδιο νόμο τον περιορισμό της προδικασίας, του οποίου πάρα πολλά σημάδια έχουμε δει εδώ και έχουμε συζητήσει. Έχουμε τα μέτρα προστασίας των μαρτύρων, τα οποία δημιουργούν μια κατηγορία κουκουλοφόρων και με κουκούλα, και είναι προς τιμήν ότι το Δικαστήριο δεν επέτρεψε τέτοιου είδους εξετάσεις μαρτύρων εδώ πέρα. Με την επιβράβευση του χαφιεδισμού και της ιδιοτέλειας. Και εδώ θα πω και ένα άλλο επιχείρημα, θυμίζω ένα διάλογο μια από τις πρώτες μέρες της δίκης όταν το πρώτο ετίθετο το 211Α αν πρέπει ή δεν πρέπει να ισχύει, επ’ αφορμή κάποιων ερωτήσεων οι οποίες απευθύνθηκαν νομίζω από τον κ. Εισαγγελέα προς τον κ. Τσελέντη, στο πρώτο στάδιο της εξέτασης μαρτύρων κατηγορίας σε κάποια αδικήματα, και όταν είχε δημιουργηθεί ζήτημα για πρώτη φορά, ο κ. Πρόεδρος εξέφρασε τον προβληματισμό μα τι θα γίνει, πώς θα νικήσουμε τη μαφία, εάν τηρήσουμε αυτές τις αποδεικτικές απαγορεύσεις που θέτει το άρθρο 211Α πώς θα μπορέσουμε να νικήσουμε τη μαφία;
Έδωσα την απάντηση και την ξαναδίνω και νομικά και κοινωνικά και πολιτικά. Όχι με το να κάνουμε μαφία το κράτος. Όχι με το να κάνουμε το κράτος συναλλασσόμενο με ανθρώπους οι οποίοι για ιδιοτελείς και ευτελείς λόγους, καταδίδουν για να τους καταστήσουμε μάρτυρες του θέματος.
Ακόμα ο ίδιος νόμος αναστέλλει στοιχειώδεις ατομικές ελευθερίες όπως είναι η επικοινωνία το απόρρητο κλπ, στα οποία αναφέρθηκα, νομιμοποιεί όχι για πρώτη φορά υπάρχει και η νομοθεσία στα ναρκωτικά, αλλά υπάρχουν και αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου δεν έφθασε να μιλήσει και γι’ αυτά ο κ. Μυλωνάς, αλλά είμαι βέβαιος ότι πολλά θα είχε να πει για την νομιμότητα και τη συμβατότητα προς το δίκαιο της ΕΣΔΑ του θεσμού του αστυνομικού προβοκάτορα, θεσπίζει λοιπόν την ανακριτική διείσδυση και θεσπίζει και την λήψη DNA, χωρίς την συναίνεση του υποκειμένου.
Ωστόσο, ακόμα και ο νόμος αυτός, δεν απαγορεύει σε κανένα στάδιο της διαδικασίας την ελεύθερη επικοινωνία του δικηγόρου με τον κατηγορούμενο και μάλιστα παρά την αντίθετη εισήγηση του Εισαγγελέα κ. Διώτη. Δεν επιμηκύνει τα συνταγματικά όρια για την προσαγωγή του συλληφθέντος στον Ανακριτή, άρα και για την επίσημη απόκτηση της ιδιότητας του κατηγορουμένου και συνεπώς, την απολαβή των δικαιωμάτων που απορρέουν απ’ αυτήν. Υπήρχαν τέτοιοι νόμοι παλιά, ο 1916 για παράδειγμα με εκείνο το 5ήμερο που προέβλεπε, ούτε βαφτίζει τους κατηγορουμένους ως μάρτυρες, με στόχο την αέναη αυθαίρετη κράτησή τους και την παρεμπόδιση επικοινωνίας με συνήγορο.
Δεν επιτρέπει την διαρροή της δικογραφίας στα Μέσα Ενημέρωσης, με στόχο τη δημιουργία δήθεν ενημέρωσης του κοινού, αλλά στην πραγματικότητα δημιουργία κλίματος τηλεοπτικής καταδίκης και άσκησης της σχετικής κοινωνικής πίεσης και στους δικαστές μέχρι την δίκη. Δεν επεμβαίνει με οποιονδήποτε τρόπο στο άρθρο 211Α, παρά τις αντίθετες επιδιώξεις του κ. Διώτη.
Και ακόμα δεν επεμβαίνει στην σωφρονιστική νομοθεσία, η οποία ρητά απαγορεύει τις δυσμενείς διακρίσεις εις βάρος των κρατουμένων και μάλιστα υποδίκων, των οποίων οι συνθήκες ζωής κατά το άρθρο 3 αν θυμάμαι καλά, πρέπει να προσεγγίζουν στο μέγιστο δυνατό βαθμό τις συνθήκες της ελεύθερης διαβίωσης, ούτε θεσπίζει ρυθμίσεις, όπως η διαβίωση των κατηγορουμένων για τις υποθέσεις του νόμου αυτού σε ειδικά κελιά, η απομόνωση, η στέρηση κοινού προαυλισμού, η αδυναμία εμπιστευτικής επικοινωνίας, συνομιλίας, ή και ανταλλαγής εγγράφων με δικηγόρο, η διάκριση για περιορισμό των επισκεπτηρίων, ως προς τα δικαιούμενα πρόσωπα, τη διάρκεια κλπ.
Ο νόμος έχει και τα συμπαρομαρτούντα του, που είναι από τις 11 Σεπτεμβρίου του 2001 και μετά, ο τρόπος πολιτικής διαχείρισης του «αντιτρομοκρατικού αγώνα›. Σημαντικότερα στοιχεία. Πρώτο, συγκινησιακή πρόταξη της προσβολής των ζώντων θυμάτων, με την καλλιέργεια της ταυτόχρονης ψευδαίσθησης ότι ζούμε σε μια κοινωνία ασφάλειας, στην οποία οι τρομοκράτες, ο υπ’ αριθμόν ένα εχθρός της κοινωνίας, την έχουν διασαλεύσει.
Στοιχείο δεύτερο. Συναισθηματικός εκβιασμός, δημιουργία κινήσεων από συγγενείς των θυμάτων τηλεοπτικές εκπομπές με εξοβελισμό κάθε προσπάθειας κριτικής, πολιτικής ή κοινωνιολογικής προσέγγισης του ζητήματος και την αντικατάσταση κάθε υπεύθυνου και αρθρωμένου δημόσιου λόγου από ένα βαρβαρισμό. Αυτά πριν ακόμα φθάσουμε στην έκρηξη του Πειραιά.
Τρίτο. Προσπάθεια μετατόπισης από το χώρο του πολιτικού εγκλήματος, στο χώρο του κοινού ποινικού δικαίου. Μια προσπάθεια η οποία συνεχίστηκε και εδώ, επιχειρήθηκε να επενδυθεί με διάφορες ψυχολογίζουσες θεωρίες, περί εκ πεποιθήσεως εγκληματιών κλπ, η οποία θα είναι εξ ορισμού αποτυχημένη, διότι προσπαθεί να υπαγάγει την πολιτική στο έγκλημα, αντί να υπαγάγει το έγκλημα στη πολιτική.
Προσπάθεια και αυτό είναι το χειρότερο που θα πω, νομιμοποίησης δημιουργίας γενικευμένης κοινωνικής ανοχής, στις παραβιάσεις των συνταγματικών δικαιωμάτων, χάρη της υψίστης σκοπιμότητας αντιμετώπισης της τρομοκρατίας. Και βέβαια όλα αυτά, με δεδομένες τις εσωτερικές και τις προερχόμενες από τον εξωτερικό χώρο πιέσεις και προτεραιότητες και αναγκαιότητες, οι οποίες γίνονται όλο και πιο επιτακτικές, όσο προχωρούμε προς την Ολυμπιάδα του 2004. Η ασφάλεια της οποίας συκοφαντείται, με ταξιδιωτικές οδηγίες, με απειλές, με δημοσιεύματα, με διεθνείς πιέσεις.
Η επιτυχία για την εξάρθρωση της τρομοκρατίας είναι το πάση θυσία ζητούμενο. Και με αυτά τα δεδομένα κ. Δικαστές να είστε βέβαιοι, ότι η έκρηξη στις 29.6.2002 και αν δεν είχε υπάρξει, θα είχε εφευρεθεί. Θα το αποδείξω. Και αν δεν είχε υπάρξει θα είχε εφευρεθεί η έκρηξη στο Πειραιά. Περιμένετε και θα ακούσετε τι είναι αυτό. Σαφώς κάτι θα βρίσκαμε και εκτός του ότι έχουμε όλα τα προηγούμενα, των οποίων ουκ έστι αριθμός και δεν σας εκπλήσσω καθόλου, τόσα δεν έφερα εδώ πέρα, τόσες δικαστικές αποφάσεις, Σμυρναίο, Μπουκετσίδη, Μπερτράν, Κογιάννη, τι ήταν αυτές; Δεν ήταν όλη η σκευωρία των σκευωριών της Αντιτρομοκρατικής σε όλη τη μεταπολίτευση;
(Διαλογικές Συζητήσεις)
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είδατε όμως πώς η δικαιοσύνη τα κατάλαβε αυτά και τους απήλλαξε; Είδατε όμως πώς τα κατάλαβε;
Κ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Ποια δικαιοσύνη; Η μικτή ορκωτή δικαιοσύνη κ. Πρόεδρε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αμέσως τα καταλαβαίνει η δικαιοσύνη όλα.
Κ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Και η δικαιοσύνη τα κατάλαβε και τα κατάλαβε λοιδορούμενη, όπως προείπα από κορυφαίους πολιτικούς παράγοντες χωρίς η συντεταγμένη δικαιοσύνη, δια των συνδικαλιστικών της ενώσεων, να αρθρώσει ένα λόγο να την υπερασπίσει ποτέ. Θα φτάσουμε και στα μάτια μας, για την ώρα σας δείχνω την εικόνα πριν ανοίξετε τα μάτια σας, πριν τ’ ανοίξουμε όλοι ποια είναι, την ώρα που κοιμόμαστε ακόμα. Κοιμόμαστε με τρομοκράτες, κοιμόμαστε πιστεύοντας ότι η τρομοκρατία είναι το υπ’ αριθμόν 1 κοινωνικό πρόβλημα στην Ελλάδα, κοιμόμαστε με την αδήριτη αναγκαιότητα των πάντων να κατασταλεί η τρομοκρατία.
Και είπε ότι όλη η μεταπολίτευση είναι σπαρμένη με ιστορίες σκευωριών της Αντιτρομοκρατικής που έφτασαν μέχρι την πόρτα των Μικτών Ορκωτών. Εκεί είναι η δικαιοσύνη στην οποία υπάρχει έστω και θεσμικά, συμβολικά η αντιπροσώπευση του λαού, που τους έστειλε εκεί που τους άξιζε και βεβαίως και η συμπαράσταση της κοινωνίας με τα Κινήματα, με τις διαμαρτυρίες για τις παραβιάσεις των δικαιωμάτων, όλα αυτά τα οποία η μετέπειτα «αντιτρομοκρατική πολιτική› φρόντισε να ευνουχίσει και φρόντισε να εκτοπίσει από το πεδίο του δημόσιου διαλόγου, θα δούμε παρακάτω πώς.
29/6 λοιπόν, Σάββατο βραδάκι, την ώρα που ο Σάββας Ξηρός έκανε ό,τι έκανε στον Πειραιά, στην Ομόνοια κρέμονταν οι εφημερίδες της Κυριακής ήδη και το ΒΗΜΑ έγραφε: «Σε κλοιό η ηγετική ομάδα της 17Ν. Οι δεσμοί αίματος, οι σχέσεις με τον ΕΛΑ και τα αινίγματα που επιλύονται με ταχείς ρυθμούς›. Αρθρογράφος ο κ. Αλέξης Παπαχελάς. Ένας άνθρωπος που δε θα μπορούσε κανείς να τον κατηγορήσει ότι δεν έχει έγκυρες πληροφορίες από τα Μέσα, το πώς βέβαια τις βγάζει προς τα έξω είναι ένα άλλο ζήτημα. «Σε κλοιό λοιπόν η ηγετική ομάδα›.
Να μην το διαβάσω όλο το άρθρο. Ενδείξεις, φωτογραφίσεις, εν πάση περιπτώσει ποιος είναι λίγο πολύ ο ηγέτης, σε ποιον κύκλο αναζητείται, σε ποιον περίγυρο κτλ. Και βέβαια δεν είναι μόνο αυτό. Την ίδια εβδομάδα, για όσους το θυμούνται αυτό, δεν μπορώ να το αποδείξω εγγράφως, έχουμε τηλεοπτικές εκπομπές, έχουμε συμμετοχή του Αμερικάνου Πρέσβη κ. Μίλερ σε αυτές και την πρώτη του σύσταση ότι αυτή τη φορά το θέμα είναι να είναι ολοκληρωμένη η προσπάθεια, δηλαδή να γίνει μια γερή δικογραφία και να καταλήξει σε αδιάσειστα στοιχεία για την ενοχή των κατηγορουμένων.
Έχουμε μία αναθέρμανση του ζητήματος και από άλλες εφημερίδες εκείνη την τελευταία εβδομάδα. Τί πιστεύω εγώ με το μικρό μου το μυαλό: Να σας πω αμέσως, γιατί η αλήθεια δεν κρύβεται, η αλήθεια είναι ένα φως το οποίο περνά από τη χαραμάδα, όσο μικρή και να είναι. Ετοίμαζαν συλλήψεις. Ποιων τις συλλήψεις; Θα σας το πω και θα δούμε και δημοσιεύματα.
Είναι πια γνωστό ένα πράγμα, διότι οι δικογραφίες κι όλα αυτά γίνονται γνωστά: Ότι από τις 23/5/2002, πριν δηλαδή από την επιχείρηση της 17Ν, έχει καταθέσει στον Εισαγγελέα κ. Διώτη η κα Σοφία Κυριακίδου Κανά, πρώην σύζυγος του νυν κατηγορουμένου Αγγελέτου Κανά για την υπόθεση ΕΛΑ. Έχει δώσει ονόματα. Υπάρχει μια φιλολογία χρόνια, και μάλιστα υπάρχει και μία μουρμούρα εν πάση περιπτώσει ορισμένων κύκλων της ελληνικής πολιτικής ζωής γιατί δεν αξιοποιούνται τα αρχεία της ΣΤΑΖΙ τα οποία ο τότε Υπουργός Δημοσίας τάξεως κ. Παπαθεμελής το 1995 κατηγορεί ότι τα έστειλε στη Δικαιοσύνη αλλά η Δικαιοσύνη δεν τα έκανε τίποτα κτλ., εν πάση περιπτώσει, έχουν ανασυρθεί τώρα και αυτά τα αρχεία και δίνουν κάποια ονόματα.
Η ίδια η κατάθεση της κας Κυριακίδου Κανά αναφέρει δύο από τους εμπλεκόμενους και κατηγορουμένους σήμερα για την υπόθεση του ΕΛΑ. Η θεωρία των συγκοινωνούντων δοχείων είναι από τότε στην τιμητική της, η ανάγκη μιας πάση θυσία επιτυχίας ή μιας πάση θυσία επίδειξης αξιόπιστης προσπάθειας εξάρθρωσης ενόψει της Ολυμπιάδας και με όσα προαναφέρθηκαν είναι παραπάνω από φανερή και όλα αυτά με οδηγούν στο πολιτικό και δικονομικό συμπέρασμα ότι ναι, η έκρηξη στον Πειραιά και να μην υπήρχε θα έπρεπε να είχε εφευρεθεί όχι κατ’ ανάγκη σαν έκρηξη στον Πειραιά, το λέω σχηματικά, είναι κατανοητό αυτό, αλλά σαν συλλήψεις, σαν στήσιμο κάποιων υποθέσεων.
Ο κ. Παπαχελάς στο βιβλίο του γράφει ότι θα συνελάμβαναν και τον Τζωρτζάτο και τον Ψαραδέλλη στα πλαίσια των σεναρίων αυτών, δεν ξέρω ποιους άλλους, υπάρχουν άλλα άρθρα που φωτογραφίζουν άλλους ανθρώπους, μετέπειτα κατηγορουμένους στη 17Ν, άλλοι είναι αρμόδιοι να μιλήσουν γι αυτά, αλλά το βέβαιο χρονικό είναι αυτό το οποίο σας εξέθεσα, τα κρεμασμένα δημοσιεύματα στην Ομόνοια των κυριακάτικων εφημερίδων πριν την έκρηξη εκείνη, που έλεγαν ότι η ηγετική ομάδα της 17Ν είναι σε κλοιό. Εκτιμήστε το.
Εν πάση περιπτώσει, γίνεται η έκρηξη και παράλληλα με την έκρηξη αρχίζουν και τα εξής στοιχεία πολιτικής και επικοινωνιακής της διαχείρισης. Στοιχείο πρώτο: οικειοποίηση, τι άλλο; Ακούστε: ΒΗΜΑ, 2/7/2002, αρθρογράφος και πάλι ο κ. Παπαχελάς: «Έκαναν το λάθος που περιμέναμε χρόνια. Σύμφωνα με εξακριβωμένες πληροφορίες, ο βομβιστής Σάββας Ξηρός καθώς και οι άλλοι δύο συνεργοί του οι οποίοι διέφυγαν, βρίσκονταν σε κλοιό παρακολούθησης στον Πειραιά εδώ και αρκετές ημέρες›. Έπεσε το φρούτο, να πούμε ότι το ρίξαμε κιόλας για να φανεί ότι οι Κλουζώ της Αντιτρομοκρατικής αυτή τη φορά τα κατάφεραν και είναι αποτέλεσμα της ασφυκτικής πίεσης η έκρηξη αυτή η οποία θα μπορούσε και να σκοτώσει τον μοναδικό της υπαίτιο και να μη μάθει ποτέ κανένας τίποτα για τίποτα.
Βεβαίως δημοσιεύματα τέτοια ότι όλο αυτό είναι αποτέλεσμα της στενής παρακολούθησης και του λάθους στο οποίο υπέπεσαν εξαιτίας αυτών, εσείς κ. Πρόεδρε ο ίδιος τα έχετε σχολιάσει τόσες φορές που θεωρώ είναι παραβίαση ανοιχτών θυρών να κάθομαι να επιχειρηματολογώ για την αξιοπιστία τέτοιου είδους δημοσιευμάτων.
Υπάρχουν όμως και άλλα στοιχεία, τα οποία είναι τα εξής: Καταρχήν σε όλες τις εφημερίδες των επομένων ημερών, υπάρχει μία συστηματική διαρροή του τί γίνεται στον ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ και του τί φέρεται ότι λέει ο Σάββας Ξηρός. Διαβάζω το ΒΗΜΑ εντελώς δειγματοληπτικά, στις 7/7: «Έσπασαν και μιλάνε. Δύο τουλάχιστον τρομοκράτες αναγκάστηκαν υπό την απειλή ενοχοποιητικών στοιχείων να συνεργαστούν με τις διωκτικές αρχές προτού σκάσει η βόμβα Ξηρού› -εμμονή σ’ εκείνο το σενάριο. «Οι τρομοκράτες που έσπασαν και μίλησαν δίνοντας το έναυσμα στις μετέπειτα ραγδαίες εξελίξεις στο θέμα της τρομοκρατίας ήταν η αρχή που σηματοδότησε το τέλος› κτλ. «Ο Ξηρός είναι το κεντρικό πρόσωπο της 17Ν, για άλλους τρεις έχουν δοθεί κατηγορίες και θα αποτελέσουν μαζί με τον Ξηρό την πρώτη φουρνιά κατηγορουμένων›.
Τί ανάγκη έχουν να γράφουν ότι έσπασαν κάποιοι άλλοι τρομοκράτες πριν από τον Ξηρό; Η ανάγκη της δημιουργίας μιας πεποίθησης ότι «κύριοι παραδοθείτε, σας έχουμε στο χέρι, τα ξέρουμε όλα, αφήστε τα› και ταυτόχρονα βέβαια η αναβάθμιση του ρόλου της αστυνομίας, η οποία μυθωδώς φέρεται ότι έχει βρει τους τρομοκράτες οι οποίοι έσπασαν, τα σενάρια κτλ. Παράλληλα –και εκείνο είναι το πιο εντυπωσιακό- προτού ο Σάββας Ξηρός δώσει οποιαδήποτε επίσημη απολογία, τα δημοσιεύματα αναφέρουν για τον τρόπο με τον οποίο εξετάζεται.
Στις 7/7, ημέρα Κυριακή, πάλι το ΒΗΜΑ –αυτή τη φορά το ρεπορτάζ είναι της κας Δέσποινας Μπρούσαλη, θυμίζω ότι στις 11/7 φαίνεται ληφθείσα η πρώτη προανακριτική απολογία του Σάββα Ξηρού- γράφει: «Οι διωκτικές Αρχές διενεργούν εκτεταμένες επιχειρήσεις σε διάφορα σημεία της χώρας ενώ αλλεπάλληλες είναι οι επισκέψεις του Εισαγγελέα κ. Διώτη στον ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ όπου νοσηλεύεται ο Σάββας Ξηρός. Οι πρώτες επαφές του βομβιστή με τον Εισαγγελικό Λειτουργό είναι πλέον πραγματικότητα, ενώ ο κ. Διώτης προχωρεί στον επόμενο κύκλο της εξέτασης, καθώς φαίνεται ότι ο Ξηρός αναλαμβάνει ώρα με την ώρα δυνάμεις.
Ειδικότερα η πρώτη επικοινωνία του Εισαγγελέα με τον Σάββα Ξηρό που έγινε τη νύχτα της Παρασκευής προς το Σάββατο› -προσέξτε ακρίβεια γνώσης και ενημέρωσης- «χαρακτηρίστηκε ενδιαφέρουσα. Όπως ανέφεραν δικαστικές πηγές, αναμένεται να ακολουθήσουν αλλεπάλληλες επισκέψεις του Εισαγγελέα που χειρίζεται την υπόθεση στον ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ, καθώς οι γιατροί εκτιμούν ότι είναι ο άνθρωπος κλειδί και είναι σε θέση να επικοινωνήσει πλήρως με το περιβάλλον υπό προϋποθέσεις.
Πάντως, όπως διευκρίνιζαν χθες δικαστικοί κύκλοι› -ποιοι είναι αυτοί οι δικαστικοί κύκλοι οι οποίοι συνεργάζονται και διαρρέουν αυτά τα πράγματα, ας μείνει έτσι, ιστορικώς, ένα ερώτημα- «αυτή η πρώτη συζήτηση του Εισαγγελέα με τον Σάββα Ξηρό δεν αποτελεί επίσημη κατάθεσή του γιατί βλέπετε, προβλέπουμε και ανεπίσημες συζητήσεις του Εισαγγελέα με τον κατηγορούμενο πριν την κατάθεσή του και φιλικές επισκέψεις στα νοσοκομεία. Σύμφωνα με τις πληροφορίες επρόκειτο για μία πρώτη διερευνητική θα μπορούσε κανείς να την πει επαφή με τον βομβιστή. Πληροφορίες αναφέρουν ότι ειδικοί ψυχολόγοι είχαν δώσει οδηγίες στον Εισαγγελέα για τον όλο χειρισμό της κατάστασης της υγείας του βομβιστή του Πειραιά›.
Και κλείνει το άρθρο: «Το τί διημείφθη μεταξύ του Εισαγγελέα και του Σάββα Ξηρού δεν έγινε γνωστό, καθώς τηρείται άκρα μυστικότητα από την Εισαγγελία›. Μας έπεισε. Τα ίδια γράφει και η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ η οποία είναι πιο συγκεκριμένη. Η κα Δώρα Αντωνίου, πάλι στις 7/7, ημέρα Κυριακή: «Έξι ολόκληρες ώρες κράτησε το χθεσινό τετ-α-τετ του Εισαγγελέα Πρωτοδικών αρμόδιου για θέματα τρομοκρατίας κ. Ιωάννου Διώτη με τον Σάββα Ξηρό. Ο κ. Διώτης έφτασε με πλήρη μυστικότητα στον ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ περίπου στις 03:00 του Σαββάτου. Οι γιατροί είχαν δώσει πράσινο φως προκειμένου να ληφθεί κατάθεση από τον 40χρονο. Λίγο μετά τις 09:00 ο κ. Διώτης εγκατέλειπε τον ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ. Είχε προηγηθεί εκτεταμένη συνομιλία του με τον τραυματία από την οποία προέκυψαν σύμφωνα με πληροφορίες περισσότερα στοιχεία, παραδοχές, μαρτυρίες, απ’ όσα περίμενε να εκμαιεύσει από τον Ξηρό›.
Εδώ γεννάται ένα ερώτημα σε οποιονδήποτε που θα διάβαζε αυτού του είδους τα δημοσιεύματα. Το ερώτημα ευλόγως θα ήταν, εν πάση περιπτώσει σε ποια κατάσταση είναι αυτός ο Σάββας Ξηρός; Ζει, πάει καλά, έχει επικοινωνία με το περιβάλλον, είναι σε θέση να ανακριθεί, έχει επαφή, είναι υποκείμενο δικαίου, εν τέλει; Εκεί επεμβαίνει μία ανεξάρτητη διοικητική αρχή, το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης. Καλά που το μάθαμε τότε διότι δεν το είδαμε μετά και σε όλη τη διάρκεια της Δίκης.
Αυτό το όργανο δεν ενοχλήθηκε από τίποτα, ακούστε από τί ενοχλήθηκε: Από το ότι ένα κανάλι από εκείνα που πραγματικά αποτελούν τους πιο αδίστακτους εμπόρους της επικοινωνίας, έβγαλε στο τηλεοπτικό γυαλί, άγνωστο πώς ληφθείσα, του πολυτραυματία Σάββα Ξηρού. Μία φωτογραφία φρίκης, πραγματικά. Διότι ο αδηφάγος ανταγωνισμός των μετρήσεων της τηλεθέασης, το θέμα των εκπομπών έτσι κι αλλιώς ήταν δεδομένο, 24 ώρες με Πέτσο κοιμόμαστε, με Γεωργίου ξυπνούσαμε, δεν υπήρχε τίποτε άλλο, αλλά στα πλαίσια αυτού του αδηφάγου ανταγωνισμού, το ALTER θέλησε να ρίξει και ένα χαρτί ακόμα παραβιάζοντας κάποια προσχήματα δημοσιογραφικής δεοντολογίας, να δώσει τη φωτογραφία.
Αναρωτιέστε γιατί το ΕΣΡ επέδειξε αυτή την επιλεκτική ευαισθησία σε αυτή τη φωτογραφία, την έκοψε με προσωρινή διαταγή στον αέρα και επέβαλλε πρόστιμο; Εγώ αναρωτιέμαι. Γιατί αν αυτή η φωτογραφία μεταδιδόταν κάθε μέρα και κάθε μέρα και στις εφημερίδες, ο καθένας εύλογα θα έλεγε «αμάν, αυτός ο άνθρωπος ανακρίνεται; Αυτός ο άνθρωπος δέχεται τον Εισαγγελέα έξι ώρες; Αυτός ο άνθρωπος είναι σε θέση να ξέρει αν θέλει δικηγόρο; Αυτός ο άνθρωπος είναι σε θέση να ασκήσει τα δικαιώματά του; Αυτός ο άνθρωπος έχει επικοινωνία με το περιβάλλον;›
Κορόιδα ήταν να δείχνουν τη φωτογραφία; Την έφαγε το μαύρο το σκοτάδι! Και συνέχισαν. Παράλληλα συνεχίστηκαν οι διαρροές και άρχισε να συνεχίζεται και κάτι άλλο: Η επιχείρηση οικειοποίησης βέβαια πάντοτε, τις προσπάθειες που έδιναν αργά-αργά τη θέση της στη διαρροή των τρομερών αποκαλύψεων που δυστυχώς όμως δεν κρατήθηκαν να μη διαρρεύσουν και να μην αποκαλύψουν και τις παράνομες επισκέψεις του κ. Διώτη στον ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ κατά παραβίαση κάθε έννοιας δικαιώματος –θα αναφερθώ στο νομικό μέρος μετά, διότι η κεκτημένη που είχε δημιουργηθεί, τους είχε κάνει να πιστεύουν ότι αυτό το οποίο ο γνωστός συμπατριώτης μου γενειοφόρος και στοχαστικοφανής, έγκυρος περί τα πάντα αναλυτής, έλεγε «εδώ έχουμε τον Σάββα τώρα, τα δικαιώματα θα κοιτάμε; Είναι δυνατόν;›
Αυτό το κλίμα της κοινωνικοπολιτικής ανοχής επεδίωκαν να δημιουργήσουν με διάφορους τρόπους. Ένας απ’ αυτούς, η απειλή του ευρύτερου κύκλου. 6/7, ημέρα Σάββατο:
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κύριε Παπαδάκη, θα ήθελα να ακούσω την τοποθέτησή σας πώς βρέθηκε αυτή η λεγόμενη γιάφκα της Πάτμου. Τα είπε ο Σάββας.... έμεινε κάπως αχνό εδώ πέρα...
Κ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Να σας πω την άποψή μου, αν και δεν είμαι αρμόδιος βέβαια γιατί δεν είμαι συνήγορος του Σάββα Ξηρού. Βγήκε μια κυρία, είπε ότι τον αναγνώρισε από τη φωτογραφία από την τηλεόραση, άρχισαν τα τηλεφωνήματα......
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είχαν δώσει δηλαδή τη φωτογραφία του και από εκεί.....
Κ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Η φωτογραφία υπήρχε από την Κυριακή το βράδυ στην τηλεόραση.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Και άρχισαν τα τηλεφωνήματα;
Κ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Πήρε μια κυρία και είπε αυτά τα πράγματα. Και βεβαίως εδώ οφείλω να πω ότι η τακτική που ακολουθήθηκε, να πιεστεί δηλαδή και ο Σάββας Ξηρός και όλοι οι υπόλοιποι για απολογίες υπό το κράτους του ότι όλα τελείωσαν, έχουν βρεθεί και οι γιάφκες, εν προκειμένω τακτικά απέδωσε. Εν πάση περιπτώσει, έλεγα για κάποια δημοσιεύματα τα οποία δημιουργούσαν απειλές και στον ευρύτερο περίγυρο.
Δεν βρίσκω μπροστά μου αυτή τη στιγμή εκείνο το οποίο ήθελα να διαβάσω, δεν έχει σημασία, σημασία έχει ότι μέσα σε όλα τα σενάρια των πρώτων ημερών της περιόδου της νοσηλείας του Σάββα Ξηρού, ετίθετο και το θέμα του ότι οι έρευνες στρέφονται σε ένα ευρύτερο περίγυρο και αυτό ήταν ό,τι έπρεπε, όχι βεβαίως για να τρομοκρατεί τα μέλη της 17Ν, αλλά για να τρομοκρατεί οποιονδήποτε αρθρώσει έναν διαφορετικό λόγο, διότι ταυτόχρονα είχαμε και μία τηλεοπτική επικοινωνιακή και πολιτική διαχείριση της όλης κατάστασης στην οποία θα αναφερθώ μετά.
Τα δημοσιεύματα για την οικειοποίηση συνεχίστηκαν. Έχω εδώ ένα άλλο: «Επιχείρηση Νορμανδία: Πώς οι μυστικές υπηρεσίες παγίδευσαν τη 17Ν. Απόβαση στις ακτές της τρομοκρατίας›. Πάλι ο κ. Παπαχελάς. Έγραψε πολλά, τα έκανε και βιβλίο μετά.
Για τη νοσηλεία του Σάββα Ξηρού στον ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ θέλω να υπομνήσω και μία ερώτηση από κάποια συνέντευξη του κ. Ρούσσου, του Διευθυντή της Εντατικής. Ερωτάται στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, την 1/9/2002: «Ενοχλούνται οι γιατροί στη δουλειά τους όταν βλέπουν τους αστυνομικούς;› Απάντηση: «Αυτά είναι προβλήματα πολυτελείας›. Ήδη έχει γίνει αναφορά κάποιων διατάξεων οι οποίες σχετίζονται με τα δικαιώματα του ασθενούς, του νοσηλευομένου, αναφέρομαι δηλαδή στην προκειμένη περίπτωση στο άρθρο 97 του Ν.2071/92 καθώς επίσης και στον Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας.
Στο άρθρο 47 του Ν. 2071/92 και στην παράγραφο 3 διαβάζουμε μεταξύ άλλων: «Ο ασθενής έχει δικαίωμα να συγκατατεθεί ή να αρνηθεί κάθε διαγνωστική θεραπευτική πράξη που πρόκειται να διενεργηθεί σε αυτόν. Σε περίπτωση ασθενούς με μερική ή πλήρη διανοητική ικανότητα, η άσκηση του δικαιώματος αυτού γίνεται από πρόσωπο που κατά νόμο ενεργεί για λογαριασμό το›.
Ερώτημα πρώτο: Ο Σάββας Ξηρός, την κρίσιμη πρώτη εβδομάδα ήταν σε διανοητική κατάσταση και επαφή με το περιβάλλον, ακόμα και για να επιλέξει τη μέθοδο θεραπείας του; Αν όχι, ποιο από τα πρόσωπα του περιβάλλοντός του κλήθηκε προκειμένου να ασκήσει αντ’ αυτού το δικαίωμά του όπως προβλέπεται με τη διάταξη αυτή της παραγράφου 5 του ιδίου άρθρου; «Ο ασθενής ή εκπρόσωπός του σε περίπτωση εφαρμογής της παραγράφου 3, έχει δικαίωμα να πληροφορηθεί πλήρως και εκ των προτέρων για τους κινδύνους που ενδέχεται να παρουσιαστούν ή να προκύψουν εξ αφορμής εφαρμογής σε αυτόν ασυνήθων θεραπευτικών πράξεων›.
Είχαμε και αυτή τη διάταξη σε εφαρμογή; Και αν ναι, ποιος εκ μέρους του, αν όχι ο ίδιος, ενημερώθηκε και συναίνεσε στη διενέργεια της όποιας θεραπευτικής επέμβασης για τον Σάββα Ξηρό; Παράγραφος 6 του άρθρου 47: «Ο ασθενής έχει το δικαίωμα στο μέτρο και τις πραγματικές περιστάσεις που αυτό είναι δυνατόν, προστασίας της ιδιωτικής του ζωής. Ο απόρρητος χαρακτήρας των πληροφοριών και του περιεχομένου των εγγράφων που τον αφορούν, του φακέλου των ιατρικών σημειώσεων και ευρημάτων πρέπει να είναι εγγυημένος›.
Ερώτημα: έχει το Δικαστήριο την πεποίθηση ότι τηρήθηκε το ιατρικό απόρρητο του Σάββα Ξηρού έναντι του εισαγγελέα κ. Διώτη και της Αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας; Διατάραξη του ιατρικού απορρήτου δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη εγχείρηση του ιατρικού φακέλου ή κάποια πράξη η οποία αποδεικνύεται εγγράφως, αυτό έλειπε δα. Αρκεί και η προφορική ενημέρωση, ιδίως όταν αυτή συμβάλλει στον καταρτισμό πεποίθησης εκείνου ο οποίος επιθυμεί να ανακρίνει τον ασθενή.
Είδαμε ποιες ευαισθησίες έχει απέναντι στο απόρρητο της επικοινωνίας εκείνος στον οποίον ανετέθη η προανάκριση του ασθενούς για να μπορέσει να σχηματίσει την άποψή του γύρω από τον τρόπο με τον οποίο θα τον αντιμετωπίσει, ιδίως, όταν όπως μας πληροφορούν τα δημοσιεύματα έχει και τη συνδρομή των ειδικών ψυχολόγων και έχει και την πολυτέλεια να επισκέπτεται μεταμεσονυκτίως και να παραμένει έξι ώρες δίπλα στον ασθενή, το απαραβίαστο της ιδιωτικής ζωής του ασθενούς αυτό; Δεν πάω στην έννοια του κρατουμένου, ως ασθενούς, μπορούσαν δηλαδή να τον επισκέπτονται οι οικείου του και να τον συναντούν, μέσα στα πλαίσια του απολύτως επιτρεπομένου από ιατρικές και μόνο προτεραιότητες χρόνου μέσα στην Εντατική;
Απ’ όσα γνωρίζουμε μέχρι τώρα, είτε από δημοσιεύματα, είτε από αφηγήσεις μαρτύρων στο Δικαστήριο, σε ελάχιστους επετράπη η είσοδος πάντοτε συνοδευόμενους από ανθρώπους της Αντιτρομοκρατικής, οι οποίοι μάλιστα παρενέβαιναν στην παραμικρή λέξη που απηύθυνε ο οποιοσδήποτε στο Σάββα Ξηρό, προκειμένου να την εκτρέψουν από την αποκατάσταση οποιασδήποτε συνεννόησης και εξοικείωσης μεταξύ τους ώστε ο Σάββας Ξηρός να λειτουργεί, κατά τον τρόπο τον οποίο πολύ αναλυτικά σας εξέθεσε ο κ. Αγιοστρατίτης στην αγόρευσή του.
Ακόμα η διάταξη του άρθρου 7 λέει ότι ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού και της αναγνωρίσεως σε αυτόν των θρησκευτικών και ιδεολογικών πεποιθήσεων. Ακόμα και υπό το κράτος της εκδοχής του κ. Τακτικού Εισαγγελέα ότι ο Σάββας Ξηρός από τρομοκράτης έγινε παπαδοπαίδι στην κλινική ξανά και ζήτησε εξομολόγο, παρασχέθηκε; Αφήσανε έστω τον πατέρα του να πάει, και η εξομολόγηση είναι και αυτή απόρρητη όπως γνωρίζετε, εντάξει εμείς δεν είμαστε πολύ της εκκλησίας, αλλά τα λένε οι Γραφές, είναι απόρρητη και αυτή. Του επετράπη; Ούτε και αυτή του επετράπη.
Δεν προκύπτει το αντίθετο. Ήρθε ο πατέρας, έχει πει το αντίθετο, ο παπάς δεν ανέβηκε επάνω. Οι γιατροί ρώτησα να δω και είπε ότι ούτε ένα λεπτό δεν τον αφήσανε ο πατέρας Τριαντάφυλλος να πάει να τον δει και μόλις πήγε να πει μια λέξη τον διώξανε. Ο κ. Διώτης αντίθετα μπορούσε να κάθεται έξι ώρες, απ’ όσα έχουν γίνει γνωστά βέβαια, γιατί δεν ξέρω έξι π.χ. ώρες πόσες συνολικά έχει κάτσει και ποιοι άλλοι κλπ.
Γεννάται λοιπόν το ερώτημα, τηρήθηκαν τα δικαιώματα του κ. Σάββα Ξηρό ως ασθενής; Και άλλα πολλά. Το δικαίωμα επιλογής θεράποντος ιατρού, το οποίο κατ’ επέκταση περιλαμβάνει και το δικαίωμα επιλογής θεραπευτηρίου. Ήταν ελεύθερος αυτός ή οι κατά νόμον νομικοί του παραστάτες ένεκα της αδυναμίας του να επιλέξουν εάν ο Σάββας Ξηρός θα νοσηλευτεί στον ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ, ή σε κάποιο άλλο θεραπευτήριο, θα έχει αυτό τον γιατρό ή εκείνον ή τον άλλον;
Και εν πάση περιπτώσει, πώς είναι δυνατόν ένας ασθενής διασωληνωμένος σε καταστολή, σε μια τόσο πολύ βαριά κατάσταση, που δεν επιτρέπει επισκέψεις φίλων και συγγενών, να επιτρέπεται η καθημερινή συνεχής παρουσία δεκάδων ανθρώπων της Αντιτρομοκρατικής και η παραμονή στην Εντατική η πολύωρη και σε ώρες περίεργες του Εισαγγελέα κ. Διώτη;
Αυτά βεβαίως για να είμαι σαφής θα ήταν φαιδρό να αποδώσει κανείς την κύρια ευθύνη στους γιατρούς του ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ. Γιατί ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ήταν υπό κατάληψη. Στον ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ, δεν υπήρχε διοίκηση, δεν υπήρχε διοικητικό συμβούλιο, δεν υπήρχε καθεστώς διοικητικής αυτονομίας. Δεν ενθυμούμαι να ελέχθη ποτέ, ή να αναφέρθη καμία συνεδρίαση Διοικητικού Συμβουλίου, η οποία να επελήφθη του θέματος της αστυνομοκρατίας του ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ και το εάν είναι νόμιμα και σύμφωνα με τον κανονισμό της ιατρικής δεοντολογίας και τα δικαιώματα του ασθενούς όσα έγιναν.
Ποιος λοιπόν διοικούσε αυτό το νοσοκομείο, κατά παράφραση κάποιας άλλης ρήσης, για το ποιος διοικούσε τι παλιά; Ο κ. Διώτης. Αυτός και η Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία. Και βέβαια αυτοί οι οποίοι δεν σεβάστηκαν τα δικαιώματα του ασθενούς, θα σέβονταν τα δικαιώματα του κρατουμένου; Τώρα λέμε αστεία. Δεν ήταν λέει, δεκτικός συλλήψεως, το ακούσαμε και αυτό από τον κ. Αναγνωστόπουλο. Ήταν δεκτικός ανακρίσεως 6ώρων συνομιλιών, πολυήμερων επισκέψεων, προκαταρκτικών μέχρι να φθάσουμε στις 11/7 που φέρεται για πρώτη φορά να δίδει μια απολογία λιγότερη από μια σελίδα χαρτί.
Αλλά δεν ήταν δεκτικός συλλήψεως, διότι δεν μπορούσε να υπογράψει το ένταλμα. Και αφού δεν ήταν δεκτικός συλλήψεως και δεν είχε συλληφθεί γιατί δεν τον αφήνανε ελεύθερο και αυτόν και όποιον ήθελε να τον δει στο νοσοκομείο; Γιατί ήταν κρατούμενος δηλαδή αφού δεν είχε συλληφθεί; Ή με ένταλμα συλλαμβάνεται κανείς, ή χωρίς ένταλμα στα πλαίσια της αυτόφωρης διαδικασίας. Αλλά δυστυχώς και στις δυο περιπτώσεις έχει δικαίωμα να τον δει δικηγόρος. Και στις δυο περιπτώσεις έχει δικαίωμα να απολογηθεί μετά την τήρηση των διατυπώσεων, του άρθρου 101 και επομ. του Κ.Ποιν.Δ. και στις δυο περιπτώσεις υπάρχουν τα συνταγματικά όρια για προσαγωγή του στον ανακριτή.
Και σιγά να μην τα εφαρμόζανε. Έτσι λοιπόν ο Σάββας Ξηρός εκτός από την καταπάτηση των δικαιωμάτων του ως ασθενούς, είδε και το είδε το λέω σχηματικά, γιατί δεν νομίζω ότι ήταν και σε κατάσταση και να δει τίποτα απ’ όσα προέκυψαν από τη διαδικασία, να καταλύονται και τα δικαιώματά του ως κρατουμένου.
Έμεινε 40 ημέρες νοσηλευόμενος – κρατούμενος, χωρίς να έχει εκδοθεί ένταλμα συλλήψεως, κλήθηκε να απολογηθεί για δεκάδες αδικήματα, χωρίς να έχει επικοινωνία με τον έξω κόσμο, χωρίς να είναι βέβαια η διανοητική και πνευματική του διαύγεια, χωρίς να έχει επικοινωνία με συνήγορο, χωρίς να γνωρίζει την δικογραφία, και υπό το κράτος ενός κλίματος, έλα παιδί μου τελειώσανε όλα, τις βρήκαμε τις γιάφκες, game is over, πες τα για να τελειώνουμε.
Περιττό να πω ότι δεν με ενδιαφέρει εν πρώτοις ακόμα και αν όλα αυτά που είπε, τα είπε και ήταν εν επιγνώσει και ήταν αληθή, που δεν προκύπτει από τίποτα αυτό το πράγμα. Και μόνο το γεγονός ότι κατ’ αυτό τον τρόπο αποσπάσθηκε απολογία, οφείλει να σας προβληματίσει σοβαρά εάν η αναζήτηση της αλήθειας, πρέπει να γίνεται έναντι παντός τιμήματος. Στο χώρο , στο περιβάλλον του δικαιικού συστήματος το οποίο υπηρετείτε. Εάν δηλαδή ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, αν πρέπει να ισχύει η λογική της τηλεοπτικής βαρβαρότητας, αν πρέπει να ισχύει αυτό που ακόμα και οι μη αποχωρήσαντες νομοπαρασκευαστές δεν τόλμησαν να το διατυπώσουν στο νόμο, κατάργηση των δικαιωμάτων του κατηγορουμένου όταν συλλαμβάνεται και της επικοινωνίας του με δικηγόρο.
Και βέβαια είναι βαριά και σοβαρή αυτή η κρίση, διότι και εμείς το είπαμε, και εσείς το είπατε κ. Πρόεδρε ότι στη δίκη αυτή και είναι και πραγματικότητα, εκείνο που δοκιμάζεται είναι η αντοχή των θεσμών της αστικής κατ’ εμένα από ταξικοκοινωνικοπολιτική άποψη ποινικής από δικονομική εν πάση περιπτώσει δικαιοσύνης, και των θεσμών της απέναντι σε αυτήν την κατάσταση.
Ελάτε να δείτε λοιπόν όταν αυτός ο θεσμός θα κριθεί η αντοχή του με την απόφαση που θα βγάλετε, εάν μπορεί να περάσει μέσα από την νομιμοποίηση της μεταχείρισης απέναντι στον Σάββα Ξηρό. Κλείνω το κεφάλαιο του Σάββα Ξηρού και προχωρώ στα μετέπειτα.
Κύριοι Δικαστές, την περίοδο του ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ, ξεκινάει και η περίοδος της τρομο-ιστορίας. Τον όρο αυτό δεν τον χρησιμοποιώ για να δημιουργήσω εντυπώσεις πολιτικές σε άλλα ακροατήρια που είναι εκεί ο στόχος μου, το λέω και το αναλύω περισσότερο. Έχει πολύ μεγάλη σημασία όμως για την διαμόρφωση των όρων της δίκης αυτής.
Σας είπα κάτι πριν σχηματικά, πριν ανοίξουμε τα μάτια μας, στο λήθαργο ακόμα που είμαστε κοιμισμένοι, έχουμε εικόνες τηλεοπτικές, ιδεοληψίες, ιδεολογήματα, έχουμε μια πλύση εγκεφάλου. Έχουμε υποστεί μια μεθοδευμένη επικοινωνιακή μεταχείριση, με σκοπό να κατευθύνουμε τις σκέψεις μας σε μια απάμβλυνση των ευαισθησιών μας απέναντι στις παραβιάσεις των δικαιωμάτων, σε ένα γενικευμένο κλίμα ανοχής των παραβιάσεων και σε μια υπέρτατη σκοπιμότητα η οποία είναι η πάση θυσία πάταξη της τρομοκρατίας.
