ΔΙΚΗ 17Ν
ΤΡΙΤΗ 14 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2003
ΩΡΑ ΕΝΑΡΞΕΩΣ: 09:10
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Καλή σας ημέρα σε όλους. Επαναλαμβάνεται η συνεδρίαση που έχει διακοπεί. Ο κ. Παπαδάκης έχει το λόγο. Θα τελειώσετε σήμερα.
Κ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Αύριο.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αύριο θα τελειώσετε; Δέκα ημέρες ενός μόνο; Τι θα κάνουμε εδώ πέρα;
Κ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Όταν ο ένας έχει 33 αδικήματα;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: 35 δικηγόροι μίλησαν σε 8 εργάσιμες ημέρες.
Κ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Εγώ έχω μία ευαισθησία στα βασανιστήρια και δεν θα τα χρησιμοποιήσω για να πετύχω την απαλλαγή του πελάτη μου εναντίον σας. Απλώς είναι καθαρά πρακτικό. Έχει 33 κακουργηματικά αδικήματα ο Τζωρτζάτος. Δέκα λεπτά στο καθένα να μιλήσω είναι 330 λεπτά. Αν το διαιρέσετε δια του 6 η ημέρα δεν φτάνει μόνο για τα αδικήματα, να αφήσουμε τα άλλα.
ΑΡΧΙΦΥΛΑΚΑΣ: Κύριε Πρόεδρε, οι κρατούμενοι Γεωργιάδης Διονύσιος και Ξηρός Βασίλειος θα εισέλθουν αργότερα στην αίθουσα του Δικαστηρίου.
Κ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Τους εκπροσωπούμε. Ο χρόνος της πολιτικής αγωγής δεν είναι συγκρίσιμος διότι πράγματι όπως ο επιμελής ο κ. Γραμματέας έχει συγκρατήσει κάποια στοιχεία για τους χρόνους ομιλίας των συναδέλφων της πολιτικής αγωγής υπάρχει ένας μέσος όρος 2 ώρες στον καθέναν αλλά καθένας από τους αγαπητούς συναδέλφους παρίσταται σε ένα αδίκημα, λίγοι είναι εκείνοι που παρίστανται σε περισσότερα και εξ αυτών ένας, ο κ. Αναγνωστόπουλος αγόρευσε μία ημέρα.
Εμείς καλούμεθα εδώ πέρα να αγορεύσουμε όσοι έχουμε εν πάση περιπτώσει πολλά αδικήματα για 30 και πλέον συν ένα σωρό άλλα ζητήματα τα οποία τίθενται και έχουν ισότιμη σημασία. Κάνω μία προσπάθεια εν πάση περιπτώσει να μην υπερβώ και την αυριανή ημέρα.
Συνεχίζω από εκεί που είχα μείνει χθες με την άδειά σας. Είχαμε μείνει στο θέμα της ξαφνικής μεταστροφής των φορέων της πολιτείας σε ότι αφορά την τηλεοπτική διαχείριση της επιχείρησης εξάρθρωσης 17Ν. Στην αναδρομή την οποία έκανα της περιόδου τρομο-υστερίας είμαι στο μήνα Οκτώβριο του 2002 περίπου. Προηγουμένως να πω κάτι σημαντικό το οποίο μου διέφυγε να πω κατά την συζήτηση και τον διάλογο που είχα με τον κ. Τακτικό Εισαγγελέα σε ότι αφορά το θέμα των κελιών και έχει μία σημασία. Τα κελιά αυτά που βρίσκονται ακριβώς από κάτω και μένουν οι κατηγορούμενοι ήσαν τα παλιά πειθαρχικά κελιά των Φυλακών του Κορυδαλλού των γυναικείων, αντιστοίχως τα απέναντι των αντρικών.
Οι προδιαγραφές και η χωρητικότητά τους ήταν αυτές οι οποίες εν πάση περιπτώσει προβλέπονταν για κατηγορουμένους οι οποίοι εκτίανε ποινή. Ήταν δηλαδή η απομόνωση (να το πούμε έτσι). Είναι γνωστό βέβαια σε μένα όχι από πρωτότυπη εμπειρία μέχρι στιγμής εκ διηγήσεως, σε όσους κάνει φυλακή είναι γνωστό από πρωτότυπη εμπειρία ότι η μεγαλύτερη τιμωρία μέσα στη φυλακή είναι η απομόνωση. Κάθε ένας δηλαδή που είναι φυλακισμένος το μόνο που τον κρατάει σε μία ψυχική ισορροπία και σε κάποια δυνατότητα να μην αλλοιωθεί η προσωπικότητά του είναι να έρχεται σε επαφή με άλλους ανθρώπους και να μπορεί να έχει όποια κοινωνικότητα εν πάση περιπτώσει μπορεί μέσα στα πλαίσια της περιορισμένης ελευθερίας του.
Εδώ οι συγκεκριμένοι κρατούμενοι από την αρχή χωρίς να προβλέπεται ή να επιτρέπεται από το υπάρχον νομοθετικό καθεστώς του σωφρονιστικού κώδικα μπήκαμε σε καθεστώς απομόνωσης εν αντιθέσει με οποιαδήποτε άλλη κατηγορία υπόδικων. Βεβαίως τα κελιά στα οποία φιλοξενήθηκαν και τα οποία από ορισμένους «δημοσιογράφους› χαρακτηρίζονταν σουίτες ήταν μάλλον περισσότερο αυτό το οποίο αν δεν κάνω λάθος ο Γιάννης Σερίφης το έχει πει «γκρίζοι τάφοι›.
Το αίτημα βεβαίως κ. Εισαγγελέα να μεριμνήσετε με το κύρος και την εξουσία που έχετε για να κάνουμε από κοινού μία επίσκεψη στα κελιά παραμένει και θα παραμένει μέχρι το τέλος της Δίκης. Πανεύκολο είναι, ο συνάδελφός σας ο κ. Φλωράτος Προϊστάμενος της Εισαγγελίας Εφετών του Πειραιά και αρμόδιος με το άρθρο 576 (αν θυμάμαι σωστά τον αριθμό) για την εκτέλεση των ποινών, άνθρωπος ο οποίος όπως ορθά είπε και η κα Κούρτοβικ στον οποίο κάναμε επανειλημμένα διαβήματα όλοι οι συνήγοροι υπεράσπισης πριν την έναρξη της Δίκης για την ρύθμιση των ωρών επισκεπτηρίου και των συνθηκών κράτησής τους και του προαυλισμού κλπ ενόψει της Δίκης και είχαμε αποτέλεσμα. Βεβαίως το λόγο που είχαμε αποτέλεσμα θα τον αναλύσω στη συνέχεια. Είναι άνθρωπος ο οποίος θα μπορούσε να μεριμνήσει και να σας δώσει την άδεια και σε σας και σε μας να πάμε σε αυτά τα κελιά, να τα δούμε όλοι, να έχει μία εικόνα το Δικαστήριο.
Έχει μεγάλη σημασία και για την διαμόρφωση μιας σημαντικής συνιστώσας που είναι η δίκαιη Δίκη αυτού που λέγεται υπερασπιστικές ευκολίες του κατηγορουμένου αλλά και η ίδια η δυνατότητα να μπορεί να διατηρεί την προσωπικότητά του και να είναι σε θέση να ανταποκριθεί στα καθήκοντα που του επιβάλλει η Δίκη ο τρόπος με τον οποίο διαβιώνει και ζει.
Συνεπώς δεν είναι κάτι το οποίο είναι εξωτερικό σε όσα μας ενδιαφέρουν στη Δίκη και επειδή πολλές φορές τίθεται το θέμα αυτό, αμφισβητείται κλπ εγώ εμμένω σε αυτή τη πρόσκληση, κανονίστε. Έχετε το κύρος και την εξουσία. Κανένα συμβούλιο φυλακής δεν πρόκειται να αρνηθεί, ούτε βεβαίως ο αγαπητός σας συνάδελφος κ. Φλωράτος να πάμε να δούμε τα κελιά.
Έρχομαι λοιπόν ξανά στο θέμα της τηλεόρασης για το οποίο έλεγα ότι μετά από μήνες τηλεοπτικής βαρβαρότητας, διαπόμπευσης των πάντων και τηλεοπτικής αυτοδικίας ξαφνικά έρχεται η πολιτεία και θυμάμαι ότι η τηλεόραση κάνει κακό. Ο προϊστάμενος της Εισαγγελία ανακαλύπτει ότι 10 χρόνια ισχύει ένας νόμος ο οποίος απαγορεύει την βιντεοσκόπηση προσαγόμενων προσώπων χωρίς την συναίνεσή τους. Την στιγμή που οι κάμερες ακολουθούν διαφόρους εμπλεκόμενους ή μη όχι μόνο κατά την προσαγωγή τους αλλά και κατά την ιδιωτική τους ζωή και ξαφνικά όλοι θυμούνται τι κακό κάνει η τηλεόραση. Το θυμούνται βεβαίως την ώρα που αρχίζει να γίνεται αναγκαία η προβολή για να ακουστεί η άλλη άποψη.
Αρχίζουν διάφορα και την περίοδο εκείνη αρχίζει πλέον να μελετάται και να τίθεται σε εφαρμογή το σχέδιο της νέας έκτακτης νομοθεσίας ως προς τον τρόπο καθορισμού της Δίκης. Πριν πάω σε αυτό βέβαια είναι ένα αρκετά αξιόλογο γεγονός την ίδια περίοδο του Οκτωβρίου το οποίο δεν πρέπει να εκφύγει σχολιασμού, πρέπει να σας βάλει σε πολύ σοβαρό προβληματισμό για την αξιοπιστία όλων αυτών των χειρισμών και των μεθοδεύσεων της αστυνομικής προανάκρισης.
Θα αναφερθώ στον κατηγορούμενο τον κ. Γιάννη Σερίφη όχι γιατί είμαι υπερασπιστής του, δεν είναι αυτή η αιτία της αναφοράς αλλά έχει μία σημασία γενικότερη. Δεν σας προβληματίζει ποτέ το εξής: τον άνθρωπο αυτό που τον θεωρούν στρατολόγο υποτίθεται ο Χριστόδουλος Ξηρός, ο Παύλος Σερίφης που πάει νύκτα στην Ανακρίτρια για να απολογηθεί, να τα πει, να εξιλεωθεί, να τελειώνει και όποιος άλλος. Το γεγονός ότι 3 και 4 μήνες αφότου κατονομάζεται ως δήθεν στρατολόγος οι κ.κ. Διώτης και Σύρος δεν πάνε να τον συλλάβουν. Πώς το εξηγείτε αυτό την στιγμή που όλοι οι άλλοι όσοι κατονομάζονται συλλαμβάνονται αθορύβως; Μήπως αυτό καταδεικνύει το επίπεδο της αξιοπιστίας αυτών των απολογιών στη συνείδηση των προανακριτικών υπαλλήλων του κ. Σύρου και του κ. Διώτη;
Αν πίστευαν πραγματικά αυτές τις καταθέσεις, για να μην πω αν δεν τις είχαν υπαγορεύσει οι ίδιοι δεν θα πήγαιναν να τον πιάσουν; Δεν το έκαναν. Και όχι μόνο δεν το έκαναν, το φόρτωσαν με ένα πολύ πονηρό και άσχημο τρόπο στον κ. Ζερβομπεάκο ο οποίος και την «πάτησε› με τον Σερίφη. Την πάτησε γιατί προηγουμένως είχε αποτολμήσει να προφυλακίσει την κα Σωτηροπούλου. Είχε δεχθεί του κόσμου τις επιθέσεις γι’ αυτό. Ακολούθησε βεβαίως η προφυλάκισή της με απόφαση του Δικαστικού Συμβουλίου. Ήρθε μετά η κλήση σε απολογία του Γιάννη Σερίφη και ήρθε και σε μία στιγμή που όλως συμπτωματικά ο τότε Υπουργός Δημόσιας Τάξης και τώρα Γραμματέας του ΠΑΣΟΚ κ. Χρυσοχοϊδης είχε πάει στην Ουάσιγκτον για να κάνει και συσκέψεις για τα θέματα της τρομοκρατίας.
Ήρθε και σε μία στιγμή (το έχω ξαναπεί αυτό) που φαίνεται ότι ήταν τόσο μεγάλη η πίεση και η δρομολόγηση των πραγμάτων για την προφυλάκιση του Σερίφη όπου την ίδια ημέρα, 27 Οκτωβρίου ημέρα Κυριακή είχαν κληθεί σε συμπληρωματική απολογία ο μεν Γιάννης Σερίφης στις 11:00 το πρωί, ο δε Χριστόδουλος Ξηρός στις 17:00 το απόγευμα.
Έως τότε ο μεν Παύλος Σερίφης είχε σαφώς αποστασιοποιηθεί από την υποτιθέμενη προανακριτική του απολογία στην οποία κατονόμαζε τον θείο τον Γιάννη Σερίφη ως «στρατολόγο›, ο δε Χριστόδουλος Ξηρός είχε διαρρεύσει στον Τύπο ότι κι εκείνος προτίθεται να ανακαλέσει και να καταγγείλει τις προανακριτικές του απολογίες και ήταν γνωστό αυτό.
Το γεγονός ότι επελέγη να προηγηθεί η κλήση σε απολογία έστω και κατά ορισμένες ώρες του Γιάννη Σερίφη ώστε να είναι τυπικά σε ισχύ ή εν πάση περιπτώσει να μην χρησιμοποιώ εκφράσεις που δεν είναι επακριβώς τυπικά ισχύουσες αλλά τέλος πάντων να μην υφίσταται αντίλογος εκ μέρους του Χριστόδουλου Ξηρού σε όσα εφέρετο ότι είχε πει προανακριτικά σήμαινε κατά την γνώμη μου και την πίεση που υπήρχε για τη προφυλάκιση αυτή την οποία όπως είπα και πριν αν είχε το ελάχιστο στοιχείο αξιοπιστίας θα είχε συλληφθεί έπ’ αυτοφώρω εφόσον εν πάση περιπτώσει με αυτές τις κατασκευές θεωρείται πάντα αυτόφωρο το διαρκές αδίκημα της συμμετοχής σε τρομοκρατική Οργάνωση από το καλοκαίρι. Αυτά για την υποκρισία των εγχειρημάτων της αστυνομικής προανάκρισης και για την αξιοπιστία τους.
Πάμε στην περίοδο λοιπόν εκείνη του Οκτωβρίου και πάμε στην περίοδο προπαρασκευής του νόμου 3090/2002. Είναι ένας νόμος ο οποίος είχε αναριθμήσει τρία πράγματα βασικά. Το ένα είναι ο τρόπος συγκρότησης των συνθέσεων των Δικαστηρίων σε δίκες μακράς διάρκειας. Το δεύτερο είναι ο υποχρεωτικός διορισμός συνηγόρων και το τρίτο είναι βεβαίως τα θέμα της τηλεόρασης.
Ξεκινάω από το τρίτο μιας και είχα από χθες αρχίσει να αναφέρομαι σε αυτό. Είχε και πάλι έναν διάλογο πιστεύω εποικοδομητικό με τον κ. Τακτικό Εισαγγελέα. Θύμισα ότι την περίοδο του Ανώτατου Ειδικού Δικαστηρίου που είχαν μεταδοθεί όλα αυτά και το καλαμπόκι και η δίκη του Ανδρέα Παπανδρέου και των λοιπών υποτιθέμενων ηθικών αυτουργών στο σκάνδαλο Κοσκωτά κλπ, η περίοδος που είχε προηγηθεί από τις δίκες ήταν μία περίοδος αρκετά ζοφερή για την ελληνική πολιτική πραγματικότητα. Τα θυμάστε όλα αυτά, τα μπλε και τα πράσινα καφενεία, το ότι μέχρι και ξύλο και καραμπίνες έβγαιναν ανάμεσα σε ΠΑΣΟΚους και Νεοδημοκράτες. Υπήρχε μία πόλωση πρωτόγνωρη στα ελληνικά μεταπολιτευτικά τουλάχιστον χρονικά.
Και όμως η τηλεοπτική μετάδοση της δίκης αντί να οξύνει τις αντιθέσεις, αντί να επιτείνει την πόλωση άμβλυνε τα πράγματα διότι εισήγαγε ένα υψηλότερο επίπεδο πολιτισμού στον κόσμο ο οποίος παρακολουθούσε. Στο κάτω-κάτω αντί να βλέπει σαπουνόπερες και όλες τις αηδίες που έχουν τα κανάλια έβλεπε και κάτι σοβαρό, άκουγε νομικά επιχειρήματα, ανέβαζε το επίπεδό του, προβληματιζόταν και τελικά απομυθοποιούσε και όλη αυτή την κατάσταση. Διαχώριζε τα νομικά από τα πολιτικά της στοιχεία, παρακολούθησε μήνες αρκετούς, συνήγαγε άποψη για όλους. Το ίδιο θα γινόταν κι εδώ πέρα αλλά βέβαια δεν ήταν επιδιωκόμενο αυτό.
Να πάρω υπόψη μου και κάποια επιχειρήματα ότι η Δίκη δεν θα τελείωνε ποτέ, ότι κάποιοι εν πάση περιπτώσει θα κάναμε κατάχρηση της τηλεόρασης και θα κάναμε φιγούρα και δεν ξέρω τι άλλο κλπ; Ας μην ήταν τηλεόραση ας ήταν ραδιόφωνο αλλά ας ήταν με έναν κάποιο τρόπο απευθείας μετάδοση.
Εκείνο που έχει σημασία είναι να υπάρχει άμεση και αδιαμεσολάβητη δημοσιότητα στη Δίκη αυτή και όχι να υποκαθίσταται από ένα δεκάλεπτο στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων όπου ο κάθε παρουσιαστής και ουσιαστικά ο κάθε Καναλάρχης-Εκδότης θα πει αυτά που θέλει όπως θέλει παραποιημένα, διαστρεβλωμένα και αλλοιωμένα.
Σε αυτή λοιπόν τη σύγκρουση την ιδιότυπη των δύο εξουσιών διότι παίχθηκαν συμφέροντα βεβαίως γύρω από το θέμα αυτό, την εξουσία των ΜΜΕ και τις υπόλοιπες κρατικές εξουσίες όλες μαζί συνενταγμένες στον κοινό αντιτρομοκρατικό αγώνα, η απάντηση δεν θα ήταν να γίνει κανείς αλοιφή υποστηρίζοντας τη μία απέναντι στην άλλη αλλά θα ήταν να δει ποιο εκείνο το μέτρο το οποίο διευρύνει πραγματικά τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες εις βάρος και των δύο εξουσιών αυτών στο μέτρο που τους περιορίζουν.
Σε αυτό όφειλε πιστεύω η πολιτεία και όφειλε και το Δικαστήριο και όλοι οι παράγοντες της Δίκης όχι μόνο να μην απαγορεύσουν τις κάμερες ή τα ραδιόφωνα εδώ μέσα αλλά να βρουν και τρόπο υποχρεωτικής μετάδοσης. Το όφειλαν απέναντι στην κοινωνία και απέναντι σε αυτούς που δικάζονται όταν επί 24 ώρες τους έδειχναν σιδηροδέσμιους με τα αλεξίσφαιρα γιλέκα να σέρνονται γύρω-γύρω και όταν διαρκώς ακουγόταν η μία άποψη και ο Θεός να την κάνει άποψη κατά τον τρόπο που ακουγόταν. Ακουγόταν ουσιαστικά ένας αλαλαγμός, μία βαρβαρότητα, μία τηλεοπτική αυτοδικία η οποία είχε υποκαταστήσει το κράτος Δικαίου.
Αλλά βεβαίως ποιο 78% θα πίστευε ότι είναι ένοχοι όλοι αυτοί αν άκουγε τον κ. Ιπποκράτη Μυλωνά 5 ημέρες απευθείας; Ποιος θα πίστευε – θα σας στενοχωρήσω αλλά τι να κάνουμε – ότι είναι δίκαιη η Δίκη αν άκουγε τον κ. Ιπποκράτη Μυλωνά 5 ημέρες και την τεκμηριωμένη αντίκρουση ανεξάρτητα από τις αντεγκλήσεις που έκανε σε όλα αυτά τα επικοινωνιακά τρικ με τα οποία ο κόσμος έχει πιστέψει ότι έχει πιστέψει; Ποιος θα πίστευε ότι είναι όλοι αυτοί ένοχοι και ότι αποδεικνύεται η ενοχή τους; Ποιος θα θεωρούσε αξιόπιστους μάρτυρες την κα Ευγενούλα, τον κ. Βουτζαλή, την κα Βεργή και άλλους πολλούς τινές; Ποιος δεν θα προβληματιζόταν σοβαρά για τα βασανιστήρια του Τζωρτζάτου, για την κατάσταση του Σάββα Ξηρού, για τον Βασίλη Ξηρό που κάποιοι τσάμπα μάγκες της πολιτικής αγωγής δεν τον άφησαν να απολογηθεί και για άλλα πολλά που συνέβησαν στην αίθουσα αυτή;
Ήξεραν λοιπόν πάρα πολύ καλά εκείνοι οι οποίοι απαγόρευσαν με κάθε τρόπο ή την οποιαδήποτε άλλη απευθείας εξασφάλιση της έμμεσης δημοσιότητας σε αυτή τη Δίκη τι έκαναν και το έκαναν καλά γιατί κατάφεραν όλος αυτός ο διάλογος ο οποίος αφορούσε και θα έπρεπε να απευθύνεται σε ένα πανελλαδικό ακροατήριο να γίνεται μέσα σε 4 τοίχους ουσιαστικά μεταξύ μας.
Βεβαίως ο νόμος είχε και τα άλλα δύο σημεία. Θα φτάσω στον Δεκέμβριο όμως τότε που ψηφίστηκε να μιλήσω γι’ αυτόν. Πριν από τον Δεκέμβριο έχουμε δύο σοβαρές εξελίξεις. Η πρώτη από αυτές είναι η ολοκλήρωση της ανάκρισης. Η ολοκλήρωση της ανάκρισης σε χρόνο ρεκόρ, σε χρόνο που δεν έχουν καν ολοκληρωθεί οι ανακριτικές πράξεις και δεν είναι μόνο η υπεράσπιση που παραπονέθηκε γι’ αυτό, είναι και η πολιτική αγωγή.
Στους φακέλους των υποθέσεων των επιμέρους θα συναντήσετε πολύ σοβαρά υπομνήματα και αιτήσεις συνηγόρων της πολιτικής αγωγής που ζητούν διενέργεια ανακριτικών πράξεων, ζητούν αναπαραστάσεις. Αναφέρομαι ενδεικτικά στους κ.κ. Παπαδημητρίου και Πέτσο. Τόσο πεισμένοι ήταν και οι ίδιοι για την ενοχή εκείνων οι οποίοι εφέροντο ένοχοι ότι είναι για τις πράξεις που τους αφορούν. Γιατί αναπαράσταση δεν ζητάει εκείνος που έχει αναγνωρίσει και είναι σίγουρος για κάτι. Αναπαράσταση ζητάει εκείνος ο οποίος θέλει να δει τι έγινε, πώς έγινε. Αλλά βεβαίως ποια αναπαράσταση θα μπορούσε να κάνει ο Τζωρτζάτος ή ο ένας ή ο άλλος σε κάτι το οποίο του έβαλαν να υπογράψει ότι έκανε και δεν έκανε;
Εν πάση περιπτώσει η ανάκριση ολοκληρώνεται σε χρόνο ρεκόρ. Ενδεικτικά να πω μονάχα στοιχειώδη πράγματα τα οποία δεν έγιναν. Πραγματογνωμοσύνη και τα δακτυλικά αποτυπώματα και μάλιστα να διορθώσω κατάτι τον κ. Μυλωνά ο οποίος αναφέρθηκε σε μένα προχθές λέγοντας ότι ζητούσε να γίνει πραγματογνωμοσύνη. Η αλήθεια είναι ότι ούτε καν αυτό ζητούσα διότι θεωρούσα δεδομένο, αυτονόητο ότι είχε διαταχθεί η πραγματογνωμοσύνη πριν να προλάβω να δω την δικογραφία από τις 30 Οκτωβρίου που απολογήθηκε ο πελάτης μου μέχρι τις 8 Νοεμβρίου που τελείωσε η ανάκριση.
Έλεγα συγκεκριμένα ότι διαφωνώ με τη λήξη της ανάκρισης στο χρονικό αυτό στάδιο διότι δεν έχουν ολοκληρωθεί σημαντικές ανακριτικές πράξεις και ενέργειες όπως 1) η ολοκλήρωση της πραγματογνωμοσύνης σχετικά με τα δακτυλικά αποτυπώματα που φέρονται ότι με βαρύνουν. Το θεωρούσα αυτονόητο ότι έχει διεταχθεί η διενέργεια πραγματογνωμοσύνης και εκκρεμεί η σύνταξη και η υποβολή της σχετικής έκθεσης. Δεν μου πέρναγε καν από το μυαλό ότι δεν υπήρχε καν παραγγελία πραγματογνωμοσύνης και ότι με μία βεβαίωση ο κ. Ανακριτής θεωρούσε πιστοποιημένη την ταύτιση των δακτυλικών αποτυπωμάτων. Θα αναφερθώ βέβαια εκεί όταν θα έρθω για τα αποτυπώματα. Τα πειστήρια τα οποία δεν υπήρχαν. Ο συσχετισμός (το είπα και αυτό) είναι ένα ιδιαίτερο αίτημα αλλά σταθμίστε εν πάση περιπτώσει τη σημασία του.
Στη δίκη Ανδρουλιδάκη δεν θα έπρεπε να υπάρχει ένας συσχετισμός της ποινικής δικογραφίας με τους γιατρούς; Θα έπρεπε να τρέχω εγώ ή ο κ. Δημακόπουλος να τα φέρνει εδώ πέρα στο Δικαστήριο ένας του διοικητικού, ο άλλος του ποινικού, εν πάση περιπτώσει ότι βεβαίως ωφελεί τον ισχυρισμό του καθενός;
Τελείωσε και η ανάκριση και είχαμε άλλη μία παρέμβαση κατά την λήξη της ανάκρισης πάλι από τον κ. Κρουσταλλάκη Εισαγγελέα τότε του Αρείου Πάγου ο οποίος – συμβουλεύομαι δημοσίευμα στο «ΒΗΜΑ› στις 20/11/2002. Ο κ. Κρουσταλλάκης θέλησε να εκφράσει τα συγχαρητήρια και τις ευχαριστίες του στους Ανακριτές και στους Εισαγγελείς που χειρίζονται την υπόθεση της 17Ν λέγοντας χαρακτηριστικά: «Θέλω να δηλώσω δημόσια ότι επετέλεσαν το καθήκον τους κατά τρόπο άψογο συνταγματικά και δικονομικά. Επετέλεσαν τα καθήκον τους πλήρως και με αυτοθυσία. Τους ευχαριστώ όλους γιατί με την παρουσία και την συμβολή τους η δικαιοσύνη υπήρξε αποτελεσματική και σωστή›.
Ρωτώ τώρα το εξής: είναι ή δεν είναι αυτή παρέμβαση και παρέμβαση απέναντι στο Συμβούλιο Εφετών το οποίο καλείται να επεξεργαστεί την Εισαγγελική πρόταση και να συντάξει το βούλευμα. Ποια τύχη μπορεί να έχουν οι ακυρότητες της προδικασίας που θα προβάλλω εγώ όταν εκ προοιμίου ένας Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου ο οποίος υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να είναι και αρμόδιος για άσκηση αναιρετικού ελέγχου αν το επέτρεπε βεβαίως ο νόμος 2928 που ισχύει, να έρχεται προκαταβολικά να εκφράζει νομική κρίση σχετικά με τη νομιμότητα, την εγκυρότητα και την συνταγματικότητα των ανακριτικών πράξεων την στιγμή που αυτές βάλλονται όχι μόνο από την υπεράσπιση αλλά και από την πολιτική αγωγή.
Είναι ή δεν είναι ανεπίτρεπτη παρέμβαση ενός Ανωτάτου Δικαστικού Λειτουργού στα εσωτερικά της Δικαιοσύνης σε μία εκκρεμή υπόθεση η οποία περατώνεται από το στάδιο της ανάκρισης και οδεύει για την έκδοση βουλεύματος στο Συμβούλιο; Την ίδια ώρα στήνεται ένας μηχανισμός διαμόρφωσης γνώμης για να μπορέσει να περάσει αυτή η έκτακτη νομοθεσία.
Από το «ΚΑΡΦΙ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ› θα διαβάσω ένα κομματάκι. Νοέμβριος: «Πολλά κόλπα μηχανεύονται οι δικηγόροι των τρομοκρατών, -ας μην πούμε τώρα ονόματα γιατί έχει και ονόματα ο ξεφτίλας να πει όποτε μιλήσει για να καθυστερήσουν την Δίκη- δεν μιλάμε μόνο για την προσφυγή που θα κάνουν επειδή στις προανακριτικές και ανακριτικές απολογίες ήταν παρόντες αστυνομικοί, μάθαμε ότι θα κάνουν επεισόδια και θα αποχωρήσουν ομαδικώς στην διάρκεια της Δίκης. Ε λοιπόν και αυτό το ενδεχόμενο θα αντιμετωπιστεί εγκαίρως›.
Αυτό λοιπόν το μεθοδευμένο κλίμα απαξίωσης των συνηγόρων υπεράσπισης και συνωμοσιολογίας που βέβαια θα αποτελέσει ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο στην αγόρευσή μου διότι πρέπει να εξηγηθεί κάποτε γιατί οι δικηγόροι που είμαστε σε αυτή την υπόθεση υποστήκαμε παντός είδους επιθέσεις; Εν πάση περιπτώσει, ένα κλίμα λοιπόν συνωμοσιολογίας ότι οι δικηγόροι θα αποχωρήσουν, ότι θα κάνουν αυτό, ότι θα κάνουν εκείνο. Φτάνουμε στο σημείο να θεσπίζεται ένας νόμος ο οποίος προβλέπει και ευτυχώς που εν πάση περιπτώσει καλώς ή κακώς δεν τεθήκατε προς της ανάγκης εφαρμογής του διότι δεν ξέρω πραγματικά με ποια αιτιολογία ενόψει της ΕΣΔΑ θα μπορούσατε να τον εφαρμόσετε διότι αυτό δεν έχει ξαναγίνει ποτέ.
Δυνατότητα διορισμού τριών συνηγόρων σε κατηγορούμενο όταν οι συνήγοροί αποχώρησαν από τους οποίους τους δύο τουλάχιστον υποχρεωτικά θα τους έχει. Εδώ είναι η διαστροφή κάθε έννοιας υπερασπιστικών δικαιωμάτων. Ξέρετε τι λέει η ΕΣΔΑ; Η ΕΣΔΑ λέει ότι έχει δικαίωμα ο κατηγορούμενος να προσλαμβάνει συνήγορο της επιλογής του και όταν δεν διαθέτει τα οικονομικά μέσα τότε να τον διορίζουν. Αν κάνω λάθος κ. Μυλωνά διορθώστε με. Είναι δικαίωμα που έχει ταχθεί υπέρ του κατηγορουμένου, όχι εναντίον του κατηγορουμένου και υπέρ της συνέχισης της διεξαγωγής της Δίκης. Αν δεν θέλει ο κατηγορούμενος συνήγορο, πολύ δε μάλλον αν δεν θέλει τον συνήγορο που του διόρισαν ποια είναι η φύση και η πεμπτουσία του λειτουργήματος του συνηγόρου; Ποια σχέση εμπιστοσύνης οικοδομείται για να του βάλετε και συνήγορο διορισμένο υποχρεωτικά παρά την θέλησή του;
Πέρασε αυτό, πέρασε η διάταξη για την τηλεόραση και πέρασε και η άλλη διάταξη η οποία ομοίως μου κάνει εντύπωση η απάθεια των συνδικαλιστικών φορέων των Δικαστών διότι αν ήμουν εγώ Δικαστής θα θεωρούσα ότι πιο εξευτελιστική διάταξη από εκείνη που βάζει την Δικαιοσύνη να αυτοδιαιρεθεί σε ικανούς και ανίκανους, να συγκληθεί η Ολομέλεια και να πει «οι 30 είναι ικανοί, θα μπουν στην κληρωτίδα, οι υπόλοιποι ανίκανοι›.
Εγώ ειλικρινά δεν θα μπορούσα να το ανεχθώ, ιδίως αν ήμουν συνδικαλιστής στους δικαστές. Τί θα πάτε να πείτε στον άλλον κόσμο, των οποίων οι υποθέσεις δικάζονται από τους μη ενταχθέντες στην κληρωτίδα; Ότι εκείνοι είναι δικαστές β’ κατηγορίας; Λέω βεβαίως για τα προσχήματα τώρα διότι η ουσία και η σκοπιμότητα της διάταξης πιθανώς να ήταν άλλη.
Η ιδεολογία την οποία εκπέμπει προς τα έξω, η νοοτροπία την οποία αφήνει ποια είναι; Το δέχεστε εσείς αυτό, ότι υπάρχουν ικανοί και ανίκανοι; Ικανοί να τα φέρουν εις πέρας για μία Δίκη μακράς διάρκειας και ανίκανοι οι οποίοι είναι για να δικάζουν τις κυρα-Κατίνες και τις καθημερινές υποθέσεις; Αλλά το έφαγε και αυτό η Δικαιοσύνη.
Απεμπόλησε μία σοβαρότατη επέμβαση στο αυτοδιοίκητό της το οποίο είχε κατακτήσει επί Κουβελάκη, όπως έφαγε την απροκάλυπτη επέμβαση της νομοθετικής εξουσίας στο έργο της σε εκκρεμείς υποθέσεις για δεύτερη φορά, εγκατέλειψε προσωρινά τις στάσης αυτονόμησης και διεύρυνσής της στο συνολικό πεδίο των συσχετισμών εξουσίας, υποτάχθηκε στην κεντρική εξουσία και εντάχθηκε στη σκοπιμότητα της εποχής με άφωνες φυσικά τις Ενώσεις και τα συνδικαλιστικά της όργανα, όπως είναι σχεδόν πάντα άφωνες κάθε φορά που υφίστανται περιστολή κοινωνικών δικαιωμάτων. Και τελικά ο νόμος ψηφίζεται παρά την αντίθεση και πάλι του Δικηγορικού Συλλόγου και παρά τα όσα γράφηκαν και λέχθηκαν.
Σε χρόνο ρεκόρ βγαίνει και το βούλευμα: 30/12/2002. Λήγει –και αυτό είναι το ευτυχές του βουλεύματος- η προφυλάκιση του Γιάννη Σερίφη αλλά επιβεβαιώνεται η προχειρότητα, η ταχύτητα σε βάρος της ουσιαστικής επεξεργασίας, των νομικών ζητημάτων που έχουν τεθεί και είναι δύο υποθέσεις που κατά τη γνώμη μου σηματοδοτούν το άγχος και τον πανικό εκείνων που συνέταξαν το βούλευμα:
Η υπόθεση ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΥ όπου ένα βαρέλι με φέτα γίνεται σημαδούρα του άγχους και της πίεσης των δικαστών του βουλεύματος καθώς, επειδή η παραγραφή ξεφεύγει για λίγες μέρες της κανονικής ληστείας, την αναβαθμίζουμε βάζοντας το βαρέλι σαν σημαδούρα της ιδιαίτερης σκληρότητας, καθώς βεβαίως και η υπόθεση Καψαλάκη που έρχεται βαριά όπως φαίνεται στους συντάξαντες το βούλευμα να αποδοθεί ο ορθός νομικός χαρακτηρισμός, εκείνος με τον οποίον είχε ασκηθεί ποινική δίωξη και εκείνος που υποστήριζε και ο Εισαγγελέας, ο κ. Καρούτσος με εμπεριστατωμένα επιχειρήματα οφείλω να πω και αναβαθμίζονται και γίνονται ποινικές διώξεις και γι αυτά.
Ξεκινά το 2003 και έχουμε την πρώτη για το έτος ταξιδιωτική οδηγία των ΗΠΑ, γιατί ο Μεγάλος Αδερφός είναι πάντα εδώ. Στο κείμενο λοιπόν της ταξιδιωτικής οδηγίας, γίνεται λόγος για υψηλές πιθανότητες να γίνουν στόχοι τρομοκρατικών οργανώσεων, Αμερικανοί ταξιδιώτες στην Ελλάδα. Ακολουθούν τα γνωστά διπλωματικά επεισόδια και οι διαμαρτυρίες υποτίθεται του πολιτικού κόσμου, αλλά εν πάση περιπτώσει είναι ένα μήνυμα κι αυτό του Μεγάλου Αδερφού ότι είναι εδώ, ένα ακόμα μήνυμα.
Στις 10/1 προσδιορίζεται και η δικάσιμος. Εδώ έχουμε άλλη μία ενέργεια η οποία αφαιρεί τα προσχήματα. Προσδιορίζεται δικάσιμος στις 3/3 και ο προσδιορισμός της γίνεται περίπου στις 10/1, πάντως σε χρονικό διάστημα μικρότερο των δύο μηνών από την ημέρα που αποφασίζεται η δικάσιμος μέχρι την ημέρα της δικασίμου.
Το γεγονός ότι από τον μήνα Νοέμβριο ο κ. Κακαουνάκης έχει ανακοινώσει την ημερομηνία 3/3 ως έναρξη της Δίκης το θεωρώ συμπτωματικό. Εκείνο το οποίο έχει σημασία και σε κάποια στιγμή στη Δίκη το είχα αναφέρει στο Δικαστήριο, είναι ότι όπως είναι γνωστό, το άρθρο 166 του Κ.Ποιν.Δ., λέει ότι η κλήτευση των μαρτύρων οι οποίοι διαμένουν εκτός Ευρώπης και Μεσογείου πρέπει να γίνεται τουλάχιστον 60 ημέρες πριν από την έναρξη της Δίκης. Εδώ έχουμε μία Δίκη με Αμερικανούς μάρτυρες, τουλάχιστον 30-40 τον αριθμό, συγγενείς θυμάτων, θύματα, αυτοί που ήταν στα λεωφορεία, στις εκρήξεις του Ρέντη, της Βούλας κτλ.
Έπρεπε η Δίκη να έχει προγραμματιστεί με τέτοια χρονική απόσταση ώστε να μεσολαβεί ένα διάστημα τουλάχιστον δύο μηνών προκειμένου οι άνθρωποι αυτοί να κλητευθούν για να έρθουν ή να εφαρμοστεί η ρύθμιση του άρθρου 169 το οποίο δίνει τη δυνατότητα στον Εισαγγελέα σε επείγουσες περιπτώσεις να κάνει σύντμηση προθεσμίας. Δεν έγινε τίποτε απ’ τα δύο, ούτε τα προσχήματα.
¶ρα λοιπόν τί σημαίνει λοιπόν αυτό; Να υποθέσω ότι ήταν τόσο βέβαιο ότι οι Αμερικανοί μάρτυρες θα έρθουν παραιτούμενοι της προθεσμίας ή ότι δεν ενδιαφέρει η παρουσία τους ουδέ και η ανάγνωση φυσικά των προανακριτικών τους καταθέσεων; Διότι και η ανάγνωση δε θα ήταν νόμιμη εφόσον δεν μεσολαβούσε νόμιμη κλήτευση και μη εμφάνιση για κάποιον λόγο από εκείνους που προβλέπονται στο άρθρο 365 παρ. 2. Αλλά βεβαίως εδώ πάμε με τον αυτόματο πιλότο, τώρα θα κοιτάξουμε τις προθεσμίες και τις διαδικασίες; Οι Αμερικάνοι θα κάνουν πληρεξούσια η Πολιτική Αγωγή, θα εκπροσωπηθούν κτλ.
