Την τελευταία του πνοή άφησε στην Κρήτη, σε ηλικία 77 ετών, ο παλαίμαχος πολιτικός Λευτέρης Βερυβάκης.
Στο πλαίσιο των διακοπών του στο Μπαλί Ρεθύμνου, ο πρώην υπουργός επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ , χανιώτικης καταγωγής, αισθάνθηκε αδιαθεσία. Αμεσα του προσφέρθηκαν οι πρώτες βοήθειες αλλά, καθ' οδόν προς το νοσοκομείο Ρεθύμνου, έφυγε από τη ζωή μέσα στο ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ.
Οι πρώτες πληροφορίες θέλουν τον επί χρόνια βουλευτή του ΠΑΣΟΚ και στελέχος του αντιδικτατορικού κινήματος της περιόδου 1967-1974, να υπέστη καρδιακή προσβολή.
Ο Λ. Βερυβάκης γεννήθηκε στις 21 Ιανουαρίου του 1935 στα Χανιά και σπούδασε Πολιτικές και Οικονομικές Επιστήμες στην Αθήνα. Ήταν παντρεμένος με τη Λίλα Χριστοφορίδου.
Το 1955, υπήρξε υπεύθυνος σπουδαστών της Νεολαίας Φιλελευθέρων, ενώ το διάστημα 1963-1967 άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου στην Αθήνα. Το 1964, διετέλεσε πρόεδρος της Νεολαίας της Ένωσης Κέντρου (ΟΝΕΚ-ΕΔΗΝ), ενώ την περίοδο 1965-1966, πρόεδρος του Συνδέσμου Νέων Επιστημόνων και Διανοουμένων. Από το 1966 έως το 1967, ήταν γραμματέας των Δημοκρατικών Συνδέσμων, που συνδέονταν με τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Τον Ιούνιο του 1967 συνελήφθη από τους συνταγματάρχες στην Αθήνα, όπου κρατήθηκε και βασανίστηκε τρεις μήνες στην Ασφάλεια Προαστείων, ως στέλεχος της αντιδικτατορικής οργάνωσης «Εθνικό Κίνημα Δημοκρατικής Αντιστάσεως». Στις 21 Αυγούστου του ίδιου έτους καταδικάστηκε σε φυλάκιση 13 ετών (κατά συγχώνευση 9). Κρατήθηκε στις φυλακές Αβέρωφ και Αίγινας περίπου επτά μήνες, αλλά αφέθηκε ελεύθερος με την αμνηστία του Δεκεμβρίου.
Τον Αύγουστο του 1968 συνελήφθη εκ νέου, μετά την απόπειρα κατά του δικτάτορα Παπαδόπουλου. Ανακρίθηκε στην Ασφάλεια Αθηνών και την ΕΣΑ, όπου κρατήθηκε έως ότου καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη για παράβαση του νόμου Α.Ν. 509 από το στρατοδικείο της Αθήνας.
Το 1973 απελευθερώθηκε με την αμνηστία του Αυγούστου, αφού προηγουμένως είχε από το 1968 φυλακιστεί στον Κορυδαλλό, την Αίγινα, την Κέρκυρα, το Επταπύργιο και τα Τρίκαλα.
Μέλος του ΠΑΣΟΚ από το 1974, εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Β' Αθήνας το 1977. Το 1981 ανέλαβε για πρώτη φορά κυβερνητικό αξίωμα, ως υπουργός Παιδείας. Στις 21 Ιουλίου του 1989 ορίστηκε μέλος της 12μελούς προανακριτικής επιτροπής της Βουλής που ανέλαβε τη διαλεύκανση του σκανδάλου Κοσκωτά.
Στο 2ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, τον Σεπτέμβριο του 1990, εξελέγη μέλος της Κεντρικής Επιτροπής. Στις 20 Δεκεμβρίου του 1993 εξελέγη αναπληρωματικό μέλος του προεδρείου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κινήματος. Τον Απρίλη του 1994, στο 3ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, επανεξελέγη μέλος της Κεντρικής Επιτροπής.
Συνέγραψε το βιβλίο «Το πολιτικό σκίτσο ενός ηγέτη», που αναφέρεται στον Γεώργιο Παπανδρέου και τον «ανένδοτο αγώνα» (Εκδ. Λιβάνη, 2005).
Τον Σεπτέμβριο του 2003 κατέλαβε την βουλευτική έδρα του Ευάγγελου Γιαννόπουλου, που είχε αποβιώσει στις 4 του ίδιου μήνα.
Διετέλεσε:
- Υπουργός Εθνικής Παιδείας & Θρησκευμάτων 21/10/1981 - 05/07/1982
- Υπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων 05/07/1982 - 21/09/1984
- Υπουργός Ενέργειας & Φυσικών Πόρων 21/09/1984 - 05/06/1985
- Υπουργός Ενέργειας & Φυσικών Πόρων 05/06/1985 - 26/07/1985
- Υπουργός Βιομηχανίας Ενέργειας Τεχνολογίας 26/07/1985 - 25/04/1986
- Υπουργός Δικαιοσύνης 05/02/1987 - 23/09/1987.
