«Ο Μόνος» δεν είναι τίποτε άλλο από την ιστορία ενός προπονητή ο οποίος άγγιξε την παγκόσμια δόξα, πριν καταβαραθρωθεί στην άβυσσο του αθλητισμού και των ΜΜΕ, μαζί με μια γενιά παικτών που δεν στάθηκε στο ύψος της. Ως τεχνικός της εθνικής Γαλλίας υπήρξε, ενδεχομένως, το πιο μισητό πρόσωπο που πέρασε ποτέ από τη θέση του εκλέκτορα των «μπλε». Στο βιβλίο του, όμως, επιχειρεί να βρει τη λύτρωση μιλώντας για «mea culpa», ενώ περιγράφει λεπτομερώς τη δική του εκδοχή των γεγονότων.
Ξεχωριστή θέση στις σελίδες του έργου κατέχουν οι ημέρες του 2006, με το χαμένο τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου να «στοιχειώνει» τα όνειρά του. «Δεν είδα ποτέ τον αγώνα στην τηλεόραση, συχνά όμως τον ονειρευόμουν τις νύχτες» παραδέχεται ο Ντομενέκ και συνεχίζει: «Συχνά κατηγορήθηκα πως είπα ότι ο Μάρκο Ματεράτσι ήταν ο πραγματικός πρωταγωνιστής του τελικού. Όμως, όλα δείχνουν ότι αυτό είναι αλήθεια: ο Ζιντάν σκόραρε από πέναλτι του Ματεράτσι στον Μαλουντά, στη συνέχεια ο Ματεράτσι ισοφάρισε και στο τέλος προκάλεσε την αποβολή του Ζιντάν».
Όσο για τον τελικό; «Ήμασταν ανώτεροι από τους Ιταλούς, τους πιέσαμε, αλλά ήξεραν να περιμένουν και γλίτωσαν χάρις στην απόκρουση του Μπουφόν στην κεφαλιά του Ζιντάν (...) Ύστερα η αποβολή του "Ζιζού", που δεν την είδα, και η κατάληξη του αγώνα στα πέναλτι. Ήταν ήδη μια νίκη των Ιταλών, από διανοητικής άποψης». Η συνέχεια δόθηκε στα αποδυτήρια, όπου με την ομιλία του ο Ντομενέκ προσπάθησε να αποτρέψει τη «θυσία» του Ζιντάν: «Σας ευχαριστώ όλους, ιδιαίτερα τον "Ζιζού". Αυτό που έκανε είναι σοβαρό, βαρύ, αλλά ας μην ξεχνάμε τη μεγάλη καριέρα του. Σας ζητώ να τον χειροκροτήσετε...», ήταν η ομιλία του.
Από ένα σημείο και ύστερα η επαφή και η σχέση του με τους διεθνείς έφτασε στο «σημείο μηδέν», με αποκορύφωμα τα όσα διαδραματίστηκαν στο Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής. Ο Ντομενέκ δεν ξέχασε τίποτε, αντίθετα συμπεριέλαβε τα πάντα στο βιβλίο του. Η προσβολή του Ανελκά στο ημίχρονο του αγώνα με το Μεξικό, με βαρύτατα προσβλητικές εκφράσεις που απαθανάτισε ο τηλεοπτικός φακός, κατέληξε να γίνει πρωτοσέλιδο στην «Equipe» σε ακόμη πιο χυδαία εκδοχή, προκαλώντας σάλο στη Γαλλία.
Μια προσωπική ήττα για τον Ντομενέκ, ο οποίος πάντα υποστήριζε πως «έμεινα έκπληκτος από το γεγονός ότι ο Ανελκά όχι μόνο "έσπασε" το φράγμα της ηλικίας και της ιεραρχίας, αλλά ουδέποτε ζήτησε συγγνώμη για τη συμπεριφορά του». Μεταξύ των «αρνητικών ηρώων», επίσης, και οι Ριμπερί, Μαλουντά, ο Εβρά, ο Γκαλάς, ο Ανρί... Και ο Γιοάν Γκουρκίφ, τον οποίο μποϊκόταραν μεν τα «κακά αγόρια» της ομάδας, αλλά και ο ίδιος δεν μπόρεσε να επιβληθεί, λόγω του αδύναμου χαρακτήρα του.
Τελικά, ο «Μόνος» αποτελεί την παραδοχή μιας παρακμής, της «δύσης» ενός προπονητή που «αναμείγνυε ποδοσφαιριστές αβέβαιου επιπέδου», όπως ο ίδιος γράφει. Τώρα όμως ο Ντομενέκ σκέφτεται διαφορετικά, αφού διαπίστωσε ότι το πρόβλημα της Γαλλίας δεν ήταν (μόνο) αυτός, αλλά μια γενιά ποδοσφαιριστών περιορισμένων δυνατοτήτων, όπως απέδειξε το Εuro 2012: «Σήμερα θέλω να συνεχίσω να προπονώ, γιατί αγαπώ αυτή τη δουλειά, αγαπώ το ποδόσφαιρο» καταλήγει.
