Ο 37χρονος γυμναστής από το Χάγκενο της Αλσατίας - κοντά στα σύνορα με τη Γερμανία - ξεκίνησε την ενασχόλησή του με τους αγώνες σε ηλικία 21 ετών. Το 1998 συμμετείχε σε αγώνα του Citroen Saxo Trophy, πρωτάθλημα το οποίο κατέκτησε την επόμενη χρονιά. Στη συνέχεια, με τη βοήθεια του μέντορά του Guy Frequelin, έλαβε μέρος στην κατηγορία Junior Super 1600 του Παγκοσμίου πρωταθλήματος, την οποία κατέκτησε έχοντας μάλιστα πέντε νίκες σε έξι αγώνες.
Την ίδια χρονιά τού δόθηκε η ευκαιρία να δοκιμάσει τις δυνάμεις στη «μεγάλη» κατηγορία του Παγκοσμίου πρωταθλήματος ράλι. Στον τρίτο του αγώνα, στο ράλι του Σαν Ρέμο, τράβηξε τα φώτα της δημοσιότητας πάνω του, όταν κέρδισε την 10η ειδική διαδρομή που ήταν ασφάλτινη, από τον σπεσιαλίστα του είδους, Ζιλς Πανιζί.
Το 2002 επέστρεψε στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα ως επίσημος πλέον οδηγός της Citroen Total World Rally Τeam με την γαλλική ομάδα να τρέχει μόλις σε επτά αγώνες του θεσμού καθώς προετοιμαζόταν για την συμμετοχή της σε ολόκληρη τη σεζόν το 2003. Ο Λεμπ ξεκίνησε τη χρονιά με νίκη στο Μόντε Κάρλο, η οποία όμως του αφαιρέθηκε όταν δέχθηκε ποινή δύο λεπτών για αλλαγή ελαστικού κατά την διάρκεια της δεύτερης ημέρας, η οποία κρίθηκε αντικανονική. Η Citroen άσκησε έφεση, αλλά τελικά την απέσυρε με αποτέλεσμα η νίκη να κατοχυρωθεί στον Τόμι Μάκινεν. Ο Λεμπ ωστόσο κατέκτησε την πρώτη νίκη στην καριέρα του στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα στη Γερμανία. Είχε προηγηθεί περίπου ενάμισι μήνα νωρίτερα η πρωτιά σε μία από τις χωμάτινες ειδικές διαδρομές του Ράλι Σαφάρι (12-14 Ιουλίου).
Το 2003 με τη Citroen να συμμετέχει σε ολόκληρο το πρωτάθλημα, ο Γάλλος οδηγός κέρδισε τρεις αγώνες (Μόντε Κάρλο, Γερμανία και Σαν Ρέμο) και λίγο έλειψε να κερδίσει και το πρώτο του πρωτάθλημα καθώς τερμάτισε δεύτερος πίσω από τον Πέτερ Σόλπμεργκ με ένα βαθμό διαφορά (71 έναντι 72). Στο τέλος μάλιστα της χρονιάς κέρδισε τον Μάρκους Γκρόνχολμ στον τελικό του καθιερωμένου «αγώνα των πρωταθλητών».
Η αρχή των τίλων
Το 2004 το άστρο του έλαμψε καθώς κατέκτησε το πρώτο του παγκόσμιο πρωτάθλημα με έξι νίκες στο θεσμό, επίδοση που ισοφάρισε το ρεκόρ του συμπατριώτη του Ντιντιέ Οριόλ. Παράλληλα, με τις έξι δεύτερες θέσεις κέρδισε τον τίτλο έχοντας «αέρα» 36 βαθμών από τον δεύτερο Σόλμπεργκ. Αν και είχε τη φήμη του ειδικού στα ασφάλτινα ράλι, ο Λεμπ εκείνη τη χρονιά κέρδισε στη χιονισμένη Σουηδία και έγινε ο πρώτος μη Σκανδιναβός οδηγός που καταφέρνει κάτι τέτοιο. Παράλληλα, επικράτησε στα χωμάτινα ράλι της Κύπρου, της Τουρκίας και της Αυστραλίας ενώ ήταν πρώτος και στα ασφάλτινα του Μόντε Κάρλο και της Γερμανία, αντίστοιχα.
Το 2005 έσπαγε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο με 10 νίκες στους 16 αγώνες της χρονιάς και κατέκτησε το δεύτερο συνεχόμενο πρωτάθλημα.
Η αποχώρηση της Citroen στα τέλη του 2005 από το θεσμό για να επιστρέψει την επόμενη χρονιά με το νέο C4, στην εξέλιξη το οποίου συμμετείχε ενεργά ο Λεμπ, ανάγκασε τον Γάλλο οδηγό να στραφεί στην ιδιωτική ομάδα Kronos Racing. Mε την Xsara WRC κατέκτησε το τρίτο συνεχόμενο πρωτάθλημα, σπάζοντας το ρεκόρ των 26 νικών του Κάρλος Σάινθ. Παρά το γεγονός ότι δεν συμμετείχε στα ράλι της Τουρκίας και της Αυστραλίας (λόγω τραυματισμού μετά την Κύπρο που κέρδισε), η διαφορά από τον δεύτερο τότε Γκρόνχολμ ήταν τέτοια που του χάρισε νωρίς το πρωτάθλημα.
Το 2007 ο Λεμπ επέστρεψε, πλέον ως επίσημος οδηγός της Citrοen με το νέο C4 WRC. Mε το... καλημέρα κέρδισε το Ράλι Μόντε Κάρλο, χαρίζοντας στο νέο αυτοκίνητο της Citroen την πρώτη του νίκη στο θεσμό. Η χρονιά ολοκληρώθηκε με έναν ακόμη παγκόσμιο τίτλο στην φαρέτρα του και οκτώ νίκες σε 16 αγώνες του παγκοσμίου πρωταθλήματος.
Το 2008 ήταν μία ακόμη χρονιά των ρεκόρ για τον Γάλλο οδηγό της Citroen. Κατέρριψε τις δικές του δέκα νίκες, φτάνοντας τις έντεκα σε μία σεζόν, κερδίζοντας μάλιστα για πέμπτη συνεχόμενη φορά το Ράλι Μόντε Κάρλο, πρώτο αγώνα της χρονιάς. Παράλληλα, επικράτησε σε Φινλανδία και Μεγάλη Βρετανία, αγώνες που δεν είχε ξανακερδίσει στο παρελθόν. Η χρονιά ολοκληρώθηκε με τον πέμπτο συνεχόμενο τίτλο, ξεπερνώντας μέχρι εκείνη τη στιγμή στην κατάταξη τους Γιούχα Κάνκουνεν και Τόμι Μάκινεν που μετρούσαν από τέσσερα παγκόσμια πρωταθλήματος έκαστος.
Το 2009 ξεκίνησε ως μία εύκολη χρονιά για τον Γάλλο οδηγό με πέντε νίκες στους πέντε πρώτους αγώνες (Ιρλανδία, Νορβηγία, Κύπρος, Πορτογαλία και Αργεντινή), αλλά η συνέχεια δεν ήταν η ανάλογη. Στην Ιταλία έπεσε τέταρτος από λάστιχο και έξοδο, στο δικό μας Ακρόπολις εγκατέλειψε αφού τούμπαρε, στην Πολωνία είχε άλλη μία έξοδο και τερμάτισε έβδομος. Με την... ατυχία να τον κυνηγά, έχασε την πρώτη θέση στο πρωτάθλημα από τον Χίρβονεν που πέρασε μπροστά. Χάρη στη νίκη του όμως στην Ισπανία, προτελευταίο αγώνα της χρονιάς, μείωσε τη διαφορά του από τον πρωτοπόρο Φινλανδό και περίμενε μέχρι τον τελευταίο αγώνα στη Μεγάλη Βρετανία να διεκδικήσει τον έκτο τίτλο. Κάτι που τελικά κατάφερε αφού επικράτησε στον αγώνα, ξανακερδίζοντας την πρωτοπορία στη βαθμολογία των οδηγών μόλις με ένα βαθμό από τον Χίρβονεν.
Το 2010 τα πράγματα ήταν πολύ πιο εύκολα για τον Γάλλο πολυνίκη οδηγό. Στην ουσία δεν είχε αντίπαλο και κατέκτησε το έβδομο συνεχόμενο πρωτάθλημα από πολύ νωρίς. Με οκτώ νίκες σε 13 αγώνες ο Λεμπ ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού χαρίζοντας στη Citroen τον έκτο τίτλο της στους κατασκευαστές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ανωτερότητας της Γαλλικής ομάδας σε σχέση με τις υπόλοιπες, ήταν ότι στο ράλι Βουλγαρίας (έβδομο αγώνα της χρονιάς) η Citroen είχε τέσσερα αυτοκίνητά της στις αντίστοιχες πρώτες θέσεις (Λεμπ, Σορντό, Π. Σόλμπεργκ και Οζιέ) και είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό τα τελευταία 17 χρόνια.
Το 2011 με την αλλαγή των κανονισμών και τη νέα γενιά αυτοκινήτων, το DS3 WRC, ο Λεμπ βρήκε ανταγωνισμό μέσα στην ίδια του την ομάδα. Ο Σεμπαστιέν Οζιέ πραγματικά δυσκόλεψε τον ομοεθνή του κατά την διάρκεια της φετινής χρονιάς. Μια εσωτερική κόντρα μεταξύ τους ξεκίνησε με τελικό νικητή τον Λεμπ που κατέκτησε τον όγδοο συνεχόμενο τίτλο του. Στο τέλος της χρονιάς ο Γάλλος οδηγός μέτρησε πέντε νίκες σε 13 αγώνες, όσες και ο teammate του.
Ο Λεμπ πλέον έχει γράψει το όνομά του με χρυσά γράμματα στην ιστορία του παγκοσμίου πρωταθλήματος ράλι καθώς είναι ο οδηγός με τα περισσότερα παγκόσμια πρωταθλήματα (και συνεχόμενα). Επιπλέον, κατέχει το ρεκόρ των περισσότερων νικών στο θεσμό με 67 ενώ έχει επικρατήσει σε 808 ειδικές διαδρομές στην καριέρα του. Δεύτερος είναι ο Μάρκου Αλεν με 801.
Μέχρι στιγμής ο 37χρονος Γάλλος γυμναστής στο επάγγελμα έχει ανέβει στο βάθρο των νικητών 103 φορές και έχει συγκεντρώσει τους περισσότερους βαθμούς στην ιστορία του ΠΠΡ με 1281, 39 περισσότερους από τον δεύτερο Κάρλος Σάινθ. Η διαφορά είναι ότι ο Λεμπ συνεχίζει να αγωνίζεται ενώ ο Ισπανός έχει αποσυρθεί. Του μένει λοιπόν να κυνηγήσει το ρεκόρ με τις περισσότερες εκκινήσεις που κατέχει ο Σάινθ (196) με το Λεμπ να βρίσκεται στην έκτη θέση έχοντας 151.
Το σίγουρο είναι ότι ο Γάλλος πολυνίκης οδηγός θα συνεχίσει και του χρόνου με την ομάδα της Citroen, για τι άλλο; Μα για ένα ακόμη παγκόσμιο πρωτάθλημα, το ένατο και γιατί όχι και το δέκατο...
