Η διαφορά του αγώνα με τη Νιγηρία σε σχέση με αυτόν κόντρα στη Ν. Κορέα είναι πως αυτή τη φορά η Εθνική έπεσε πάνω σε έναν αντίπαλο που μπορούσε να τον χτυπήσει στο ψυχολογικό επίπεδο και το έκανε.
Όπως και στο παιχνίδι του Πορτ Ελίζαμπεθ, έτσι και τώρα εδώ στο Μπλούμφοντεϊν το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα δέχεται γκολ νωρίς. Πάλι μετά από λάθος της άμυνάς του και πάλι ενώ έχει μπει καλύτερα στον αγωνιστικό χώρο. Εδώ τελειώνουν οι ομοιότητες.
Στη συνέχεια τα πάντα εξελίχθηκαν διαφορετικά, απλώς γιατί παίζαμε κόντρα σε δυο πολύ διαφορετικούς αντιπάλους. Οι Κορεάτες απλώς ακολούθησαν το πλάνο τους μέχρι τέλους, ενώ οι Νιγηριανοί τα έχασαν όταν κατάφεραν να προηγηθούν. Δεν ήξεραν πως να διαχειριστούν το προβάδισμά τους και έπεσαν στην παγίδα να πάνε με μαγκιά να επιβληθούν στους Έλληνες διεθνείς. Ο Καϊτά αψυχολόγητα χτύπησε εκτός φάσης τον Τοροσίδη, αποβλήθηκε σωστά και από 'κει και πέρα όλα είχαν τελειώσει γι' αυτούς.
Όσο και να προσπαθούσαν να κρατήσουν το 1-0, δεν θα τα κατάφερναν. Η Εθνική ήθελε πρωτίστως το γκολ. Γι' αυτό πάλεψε και όταν το πέτυχε είδε πως θα μπορούσε να πάρει και τη νίκη.
Εξαντλημένοι οι Νιγηριανοί δεν κατάφεραν να καλύψουν τους χώρους που άφηνε η αποβολή και κάποια στιγμή δέχθηκαν το 2-1. Απλά και φυσιολογικά.
Το μόνο που έπρεπε να κάνουν στη συνέχεια οι παίκτες του Ότο Ρεχάγκελ ήταν να διατηρήσουν το προβάδισμά τους. Το έχουν κάνει με πολύ ανώτερους αντιπάλους, κόντρα στους οποίους έπαιζαν 11 εναντίον 11. Δεν θα είχαν τώρα πρόβλημα.
Ακόμα, όμως, και τακτικά ο Ρεχάγκελ έδεσε χειροπόδαρα τον ομόλογό του Λαρς Λάγκερμπακ. Όποτε έχει πάρει μεγάλη νίκη η Εθνική, ο Γερμανός ήταν σε φόρμα.
¶λλαξε τα εξόφθαλμα λάθη στα οποία υπέπεσε στο παιχνίδι με την Κορέα και μετά περίμενε. Αρχικά το πλάνο δεν του βγήκε, με την αποβολή τους Καϊτά, όμως, κατάφερε να κάνει το ματς. Έβγαλε αμυντικό (θεωρούμε πως θα ήταν καλύτερο να γίνει αλλαγή κάποιος άλλος κεντρικός αντί του πολύ καλού μέχρι εκείνο το σημείο Παπασταθόπουλου) και πέρασε τον Σαμαρά στα αριστερά. Εκεί δηλαδή όπου οι Νιγηριανοί είχαν το κενό.
Μια, δυο φάσεις πίεσης, ο επιθετικός της Σέλτικ έκανε τη δουλειά για την οποία μπήκε. Αποδιοργάνωσε την άμυνα των αντιπάλων μας και μετά ήρθαν τα γκολ. Όλα με τη σειρά τους.
Υ.Γ. Η Εθνική δεν έχει να αποδείξει τίποτα. Το τονίζουμε, γιατί θα γραφτούν πολλά τις επόμενες ημέρες. Για δικαιώσεις Ρεχάγκελ και παικτών κλπ. Να δικαιωθούν, όμως, κάποιοι επειδή έκαναν μια νίκη και ενώ έχουν καταφέρει πράγματα και θαύματα με μια ομάδα που άλλοτε δεν πήγαινε πουθενά, θα ήταν απλώς αδικία.
