Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, οι Γερμανοί είναι βέβαια απογοητευμένοι με τον αποκλεισμό της ομάδας τους από τον τελικό του Μουντιάλ. Υπάρχει όμως και μια κατηγορία που το γιορτάζει. Πρόκειται για τους ακροδεξιούς, οι οποίοι δεν αποδέχθηκαν ποτέ την πολυπολιτιστική εθνική ομάδα της Γερμανίας.
Η εθνική ομάδα χαρακτηρίζεται από τη μεγαλύτερη εθνική ποικιλία στην ιστορία, κάτι που την καθιστά αντιπροσωπευτική της γερμανικής κοινωνίας. Για την ακροδεξιά, όμως, μια ομάδα όπου 11 στους 23 παίκτες έχουν «ξένες» ρίζες δεν είναι πια γερμανική. Όπως δεν είναι γερμανικά, ονόματα σαν τον Μπόατενγκ, τον Οζίλ και τον Ποντόλσκι.
«Εύχομαι αυτή η ομάδα να αποκλειστεί όσο το δυνατόν ταχύτερα», έγραφε τις προάλλες κάποιος στο φόρουμ thiazi.net. «Δεν είναι δυνατόν να κερδίσει το παγκόσμιο πρωτάθλημα μια ομάδα που οι μισοί της παίκτες είναι ξένοι!»
«Ο Οζίλ, ο Κεντίρα, ο Κακάου, ο Ποντόλσκι, μπορούν να πάνε να πνιγούν στη λίμνη», έγραφε ένας άλλος. «Δεν τους χρειαζόμαστε, οι δικοί μας είναι εξίσου καλοί».
Οι νεοναζί μισούν αυτή την ομάδα, γιατί ανατρέπει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουν τον κόσμο, λέει στο Spiegel ο ιστορικός Ντέτλεβ Κλάουσεν από το Πανεπιστήμιο του Αννόβερου. Η εθνική ομάδα της χώρας τους θέλουν να βασίζεται στην εθνική καθαρότητα. Στην πραγματικότητα, βέβαια, η Γερμανία έχει μετανάστες εδώ και 100 χρόνια. Η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου είναι εκείνη που άργησε να προσαρμοστεί σε αυτή την πραγματικότητα.
Ο Γιόνας Γκάμπλερ, ένας άνθρωπος που έχει ερευνήσει σε βάθος την ακροδεξιά και το ποδόσφαιρο, συμφωνεί ότι η ακροδεξιά είναι αδύνατο να ταυτιστεί με τη νέα πολυπολιτιστική εθνική ομάδα. «Η ακροδεξιά δεν μπορεί να δεχθεί αυτή τη νέα προσέγγιση του έθνους. Η ιθαγένεια δεν βασίζεται στο εθνικό υπόβαθρο, αλλά στο Σύνταγμα, για να είσαι Γερμανός είναι αρκετό να αποδέχεσαι το γερμανικό Σύνταγμα. Κι αυτό είναι κάτι που η ακροδεξιά δυσκολεύεται να το καταλάβει».
Είναι αρκετό να διαβάσει κανείς την ιστοσελίδα Deutscher Standpunkt: «Οι παίκτες αυτοί που έχουν σκούρο δέρμα μπορεί να ανήκουν στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, αλλά δεν ανήκουν στη Γερμανία. Δεν είναι ψηλοί και ξανθοί, είναι μαύροι, μικρόσωμοι και Μουσουλμάνοι. Οποία πρόοδος! Στην πραγματικότητα, δεν γίνεται κάποιος Γερμανός. Ή είναι ή δεν είναι. Αυτοί οι νέοι υπήκοοι της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας είναι και θα είναι ξένοι».
Σύμφωνα με τον Κλάουσεν, οι σκληροπυρηνικοί Νεοναζί δεν υποστήριξαν ποτέ το γερμανικό δημοκρατικό κράτος. Λογικό είναι λοιπόν να απορρίπτουν και την εθνική ομάδα. «Οι Ναζί θέλουν την παγκόσμια κυριαρχία και ο εθνικοσοσιαλισμός ήταν πάντα πάνω από τα έθνη. Αυτό είναι που δεν καταλαβαίνουν πολλοί στην Αριστερά, οι οποίοι αισθάνονται αμήχανα με τη γερμανική σημαία - ότι η ακροδεξιά απορρίπτει ο,τιδήποτε έχει σχέση με τη σημαία».
Ο Γκάμπλερ συμφωνεί. «Για τους πραγματικούς Νεοναζί, οι οποίοι ταυτίζονται με τον εθνικοσοσιαλισμό, το μαύρο, κόκκινο και χρυσό είναι κάτι με το οποίο δεν μπορούν να ταυτιστούν. Κι έτσι δεν μπορούν να υποστηρίξουν την εθνική ομάδα».
Ο γερμανός ερευνητής επισημαίνει πάντως ότι υπάρχουν πολλοί που θεωρούν τον εαυτό τους εθνικιστή, και παρά ταύτα υποστηρίζουν την εθνική ομάδα. Απλώς δεν θέλουν να παίζουν σ' αυτήν ξένοι παίκτες. Την άποψη αυτή ενστερνίζεται μια «όχι ασήμαντη σιωπηρή μειοψηφία» στη Γερμανία. Σύμφωνα με αυτήν, σε μια πραγματική εθνική ομάδα πρέπει να παίζουν μόνο παίκτες με γερμανικές ρίζες.
Πρόσφατα δημοσιεύτηκε ένα άρθρο στην εφημερίδα Bild που εξέταζε ποιοι παίκτες τραγουδούσαν τον εθνικό ύμνο. Από αυτούς με ξένες ρίζες, μόνο ο Κλόουζε τραγουδούσε. Δημοσιεύτηκαν τότε πολλά σχόλια στο Internet που υποστήριζαν την άποψη ότι η Γερμανία δεν χρειάζεται ανθρώπους σαν τον Οζίλ. Και η άποψη αυτή δεν περιορίζεται στην ακροδεξιά.
Oπως λέει ο Κλάουσεν, η Γερμανική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία ήταν πολύ συντηρητική στο παρελθόν. Μετανάστες στην ομάδα δέχθηκε μόνο μετά την κακή εμφάνιση της ομάδας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2004. «Τότε έκανε μια πλήρη στροφή και επένδυσε τα πάντα στον πολυ-πολιτισμό». Σημαντικό ρόλο έπαιξε βέβαια και η νέα νομοθεσία που καθιστά ευκολότερη την απόκτηση της γερμανικής ιθαγένειας.
Πηγή: Der Spiegel, ΑΠΕ-ΜΠΕ
