Η ξανθιά χαίτη του δεν άφηνε αμφιβολίες ότι είναι αυτός, αλλά το στόμα του, το λαλίστερο στην ολλανδική πολιτική, παρέμεινε αυτή τη φορά κλειστό. Όταν ο Γκερτ Βίλντερς, αρχηγός του Κόμματος της Ελευθερίας, παρουσιάστηκε την 4η Οκτωβρίου ενώπιον δικαστών του Αμστερνταμ με την κατηγορία της υπόθαλψης του μίσους κατά των μουσουλμάνων, αρνήθηκε να μιλήσει.
Ισως να μην είναι δουλειά του κράτους να δικάζει τους πολιτικούς για τις απόψεις τους. Αυτή η εποχή όμως είναι ιδιαίτερα φορτισμένη στην Ολλανδία. Η απειλή της δολοφονίας αιωρείται πάνω από τη χώρα που χαρακτηριζόταν άλλοτε για το κλίμα ανοχής. Το 2002 δολοφονήθηκε ο Πιμ Φόρτουιν, ένας άλλος πολιτικός που είχε ταχθεί κατά των μεταναστών. Δύο χρόνια αργότερα ήταν η σειρά του Τέο βαν Γκογκ, ενός σκηνοθέτη που ήταν αντίθετος στο ισλάμ. Ο Βίλντερς μετακινείται τώρα με μια στρατιά σωματοφυλάκων και μένει σε μυστική τοποθεσία.
Το πιο σημαντικό είναι όμως ότι ο Βίλντερς παίζει πλέον κυρίαρχο ρόλο στην πολιτική σκηνή. Το κόμμα του ήρθε τρίτο στις εκλογές του Ιουνίου, λαμβάνοντας ποσοστό 15%, και αποφάσισε να στηρίξει μια κυβέρνηση μειοψηφίας από τους Φιλελεύθερους και τους Χριστιανοδημοκράτες. Σε αντάλλαγμα, απέσπασε την υπόσχεση για αυστηρότερους νόμους για τη μετανάστευση, απαγόρευση της μπούρκας και περισσότερα χρήματα για τους ηλικιωμένους.
Το κόμμα του Βίλντερς είναι ένα από τα κόμματα κατά του ισλάμ και κατά των μεταναστών που κερδίζουν έδαφος σε χώρες της βόρειας Ευρώπης, οι οποίες ήταν γνωστές ως τώρα για τον κοινωνικό τους φιλελευθερισμό.
Το σχήμα του ολλανδικού συνασπισμού είναι αντιγραφή της δανικής εμπειρίας, όπου το Δανικό Λαϊκό Κόμμα στηρίζει από το 2001 μια κυβέρνηση μειοψηφίας.
Στις εκλογές που πραγματοποιήθηκαν πρόσφατα στη Σουηδία, οι ακροδεξιοί Δημοκράτες μπήκαν για πρώτη φορά στη Βουλή, στερώντας από τον πρωθυπουργό Φρέντρικ Ράινφελντ την απόλυτη πλειοψηφία.
Τα κόμματα αυτά είναι πολύ διαφορετικά από τα ακροδεξιά κόμματα του παρελθόντος, όπως το Εθνικό Μέτωπο του Ζαν-Μαρί Λεπέν και η Λίγκα του Βορρά στην Ιταλία, ενώ δεν έχουν καμιά σχέση και με κάποια εξτρεμιστικά κινήματα της ανατολικής Ευρώπης. Ο κοινός τους παρονομαστής είναι το μίσος για τους ξένους, και ιδιαίτερα τους Μουσουλμάνους.
Το μεγάλο ερώτημα, σημειώνει ο «Εconomist», είναι κατά πόσον έρχεται η σειρά της Γερμανίας, που ως τώρα είχε απομονώσει τους δεξιούς εξτρεμιστές. Πρόσφατη είναι η ιστορία με τον πρώην σοσιαλδημοκράτη Τίλο Σαραζίν, στέλεχος της Μπούντεσμπανκ, ο οποίος εξέδωσε ένα βιβλίο όπου αναφέρει ότι οι μουσουλμάνοι μετανάστες κάνουν τους Γερμανούς «πιο βλάκες». Για να θυμηθούμε πάλι τον Βίλντερς, βρέθηκε πριν από λίγες ημέρες στο Βερολίνο με αφορμή την ίδρυση ενός νέου κόμματος με τίτλο Die Freiheit (Ελευθερία) από τον Ρενέ Στάντκεβιτς, πρώην μέλος των Χριστιανοδημοκρατών. Ηλθε η ώρα και των Γερμανών να υπερασπιστούν την ταυτότητά τους από τον εξισλαμισμό, τόνισε ο Βίλντερς.
Τι πρέπει να κάνουν τα δημοκρατικά κόμματα; Μια απάντηση είναι να αντιμετωπιστούν οι ανησυχίες για την έκταση και το μέγεθος της μετανάστευσης. Μια άλλη είναι να χρησιμοποιηθεί ο νόμος για να παταχθεί η υπόθαλψη του μίσους. Μια άλλη, γενναιότερη, στρατηγική είναι να κληθούν οι Ακροδεξιοί στην κυβέρνηση, ώστε να βρεθούν αντιμέτωποι με τα πραγματικά προβλήματα. Ας πούμε ότι ο Βίλντερς γίνεται υπουργός Εξωτερικών. Για πόσο καιρό θα συνεχίσει να υποστηρίζει την απαγόρευση του Κορανίου;
Εconomist, AΠΕ-ΜΠΕ
