Ο Φιντέλ Κάστρο, ένας από τους τελευταίους κομμουνιστές ηγέτες του κόσμου αποχωρεί από την πολιτική σκηνή μετά από σχεδόν 50 χρόνια στην εξουσία. Φιντέλ Κάστρο ένας ηγέτης, που επέζησε δέκα Aμερικανών Προέδρων. Καθ' όλη τη διάρκεια της ηγεσίας του, οι ΗΠΑ παρέμειναν ο μεγάλος εχθρός, αλλά και η μόνιμη δικαιολογία του. Η απειλή από το βορρά και το εμπάργκο ήταν η αιτία για την κακή οικονομική κατάσταση της χώρας, τις διακοπές ρεύματος, τη φτώχεια. Οποιος τολμούσε να υποστηρίξει κάτι διαφορετικό, τον περίμενε η φυλακή ή αναγκάζονταν να εγκαταλείψει τη χώρα.
Φιντέλ Κάστρο, ένας άνδρας, όλες οι εξουσίες. Ενας ηγέτης που έφερε στο λαό του, ένα πρότυπο σύστημα υγείας, καταπολέμησε τον αναλφαβητισμό και από την άλλη, έφερε την καταπίεση και τις υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα.
Ποια θα είναι η πορεία της Κούβας, δίχως τον χαρισματικό ηγέτη της; Πριν από ένα χρόνο ο Ιγνάσιο Ραμονέ εξηγεί πώς ο Φιντέλ Κάστρο ετοίμαζε τη «συνέχεια», γνωρίζοντας ότι ο σοσιαλισμός δεν είναι αιώνιος.
Ο Ραμονέ είναι ο δημοσιογράφος που μπορεί να ισχυριστεί ότι έχει περάσει περισσότερες ώρες με τον Κάστρο από οποιονδήποτε άλλο. Εκατό ώρες συζητήσεων, που ξεκίνησαν το 2002 και ολοκληρώθηκαν το 2005, οδήγησαν στην έκδοση του βιβλίου «Εκατό ώρες με τον Φιντέλ. Βιογραφία σε δύο φωνές»(εκδ. Πατάκη).
Οπως έλεγε ο Ραμονέ στον απεσταλμένο της «Κοριέρε ντέ λα Σέρα», δεν είναι τυχαίο ότι ο Κάστρο δεν μιλά πλέον για το κουβανικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Οταν μιλά για το μέλλον, αναφέρεται πλέον στη νέα πολιτική γενιά.
Κατά την άποψή του, δεν θα υπάρξει συνέχεια παρά με τις νέες γενιές, υπό τον όρο όμως ότι η συμπεριφορά τους θα είναι ηθική. Και θα συμμερίζονται τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο κόσμος. Το μοντέλο τους πρέπει να είναι η σημερινή ηγεσία.
Συνέχεια ναι, αλλά ο ίδιος ο Κάστρο παραδέχεται στις συζητήσεις του με τον Ραμονέ ότι ο σοσιαλισμός δεν είναι αιώνιος. Τι θα τον διαδεχθεί λοιπόν; Ενα είδος μικρής Κίνας; «Για τον Φιντέλ, ο σοσιαλισμός δεν αποτελεί την εφαρμογή ενός δόγματος», απαντά ο Ραμονέ. Πρόκειται μάλλον για μια συνταγή που αναθεωρείται συνεχώς, ανάλογα με τις απαιτήσεις των καιρών. Το μέλλον λοιπόν θα συνεχίσει να ανήκει σε μια κοινωνία που τα μέλη της μοιράζονται τη γνώση, αν και η μορφή αυτής της κοινωνίας θα είναι διαφορετική. «Ο Κάστρο δεν έχει στο μυαλό του έναν παραδοσιακό καπιταλιστικό δρόμο... Κουβανικός θα είναι ο δρόμος που θα αναζητήσει η Κούβα. Θα είναι μικτή η οικονομία που θα επιλέξει, όπου θα επιτρέπονται και οι ξένες επενδύσεις; Ναι, αλλά με όρους. Για παράδειγμα, πρέπει το κεφάλαιο να σέβεται τις αρχές της ισότητας και της λιτότητας, και να είναι συμφιλιωμένο με την οικολογία».
