Η περίπτωση του Γιόζεφ Φριτσλ, του αιμομίκτη πατέρας που κρατούσε φυλακισμένη και βίαζε επί 24 χρόνια την κόρη του, με αποτέλεσμα να αποκτήσει μαζί της επτά παιδιά, είναι κλασική περίπτωση «ανδρικού ναρκισσισμού», σύμφωνα με τον εγκληματολόγο και ψυχίατρο Τόμας Μίλερ.

Σε συνέντευξή του στο ραδιοφωνικό δίκτυο O3 ο Τόμας Μίλερ, συγγραφέας του βιβλίου «Ο Ανθρωπος, αυτό το Τέρας» εξήγησε ότι για την κατηγορία αυτή των εγκληματιών η αγάπη για εξουσία περνά από την μετατροπή των γύρω σε σκλάβους.

Μια μορφή άσκησης εξουσίας είναι και ο βιασμός, πολλώ δε μάλλον ανηλίκου. «Αλλά όταν μεγαλώνει, υπάρχει ο κίνδυνος να εξεγερθεί και τότε ο εγκληματίας οφείλει να βρει ένα πρακτικό μέσον για να το ξεπεράσει, για παράδειγμα, κατασκευάζοντας μια κρύπτη στην οποία και το φυλακίζει. Αρα είναι απόλυτα εξαρτημένο, ακόμη και για την τροφή, από τον ίδιο».

Εχει τον έλεγχο, τον απόλυτο έλεγχο, όχι του αντικειμένου του πόθου, αλλά του αντικειμένου της ανάγκης επιβεβαίωσης.

Ο 73χρονος παραδέχθηκε τα εγκλήματά του, και οι ερευνητές της υπόθεσης ταιριάζουν τις ψηφίδες. «Στόχος του ήταν να δημιουργήσει μια νέα επίσημη οικογένεια με την κόρη του», σύμφωνα με την αστυνομία, που είναι βέβαιη πως ο Φριτσλ είχε προγραμματίσει να εγκαταστήσει στο υπόγειο ένα μικρό κρυψώνα, ήδη από το 1978.

Η μεθοδικότητα του παρομοιώδης, αλλά τα ερωτήματα, όπως και τα ερωτηματικά («Γιατί;» «Πώς είναι δυνατόν να συνέβη;» στα πλακάτ έξω από το σπίτι της φρίκης) παραμένουν. Πώς ένας άνθρωπος, όσο διεστραμμένα ευφυής ή τυραννικός κι αν είναι, μπορεί να ξεγελά τόσο πολλούς επί τόσο πολύ;

Μπορεί η σύζυγος να μην είχε αντιληφθεί τίποτα; Πώς δικαιολογούσε τις επιπλέον μερίδες φαγητού που κατέβαζε στο υπόγειο ο Γιόζεφ Φριτσλ; Και ποιος συντηρούσε τους φυλακισμένους, όταν αρρώσταινε ή πήγαινε διακοπές;

Η κόρη είναι κατηγορηματική. Αθωώνει τη μητέρα. Μόνο ο δεσμοφύλακας ασχολούνταν με τη συντήρησή της.

Κι ύστερα, πώς σε μια οργανωμένη Πολιτεία, όπως η αυστριακή, ήταν πειστικό το επιχείρημα του δράστη -που είχε καταδικαστεί στο παρελθόν για βιασμό- ότι η δήθεν αγνοούμενη κόρη, έφευγε κάθε τόσο από τους κόλπους της αίρεσης, που δήθεν ασπάστηκε, και άφηνε στο κατώφλι των γονιών της ένα παιδί;

Αν τα γεγονότα ξεπερνούν κάθε φαντασία, ο Φριτσλ ήρθε να μάς υπενθυμίσει ότι το κοσμογονικό σκοτάδι που κρύβει ο άνθρωπος, οι τυφλές δυνάμεις, αν δεν αποκρυσταλλωθούν σε λογική ιεραρχία, γράφουν ιστορίες με δράκους, θύματα, και «καλούς» ανθρώπους που σιώπησαν ή οχυρώθηκαν στην αυταρέσκειά τους.